Τo Chef’s Table του Netflix που ξεκίνησε αρτίστικα, με κάποιους από τους πιο δημιουργικούς και πιο διάσημους σεφ του κόσμου, συνέχισε με ζαχαροπλάστες και μαέστρους της φωτιάς (με την ενότητα BBQ), αυτή τη φορά στρέφει την κάμερα σ’ αυτούς που κάνουν μαγικά με αλεύρι και νερό. Στην ταπεινή και πανταχού παρούσα πίτσα. Και σε έξι ανθρώπους που, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, με διαφορετικές αφετηρίες, διαδρομές, σταθμούς, βρήκαν σ’ αυτήν έμπνευση και μια αποστολή. Όσα βλέπεις επί της οθόνης θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι μόνο η πίτσα αυτή καθαυτή το ζήτημα σ΄αυτόν τον κύκλο της δημοφιλούς σειράς. Είναι κι όλα αυτά που (μπορεί να) κουβαλάει.
Η επανεφεύρεση της σάλτσας ντομάτας
Ο Φράνκο Πέπε στο Καγιάτσο, ένα χωριό κοντά στη Νάπολη, όλα τα ζυμάρια του τα φτιάχνει με τα χέρια του. Πάνω τους απλώνει υλικά του τόπου. Μια παραγκωνισμένη ποικιλία ντομάτας γέννησε την «αιρετική» Margherita sbaliata (sbaliata σημαίνει «λανθασμένη»), με τη σάλτσα που δεν ψήνεται, μπαίνει πάνω από την πίτσα ωμή, φρέσκια, ατόφια. Μια παρτίδα απούλητα βερίκοκα από τον Βεζούβιο έδωσε την αφορμή για μια άλλη, αλμυρόγλυκη, επιδόρπια εκδοχή. Πίσω από καθετί που ψήνει ο πιτσαγιόλο-τηλεοπτικό φαινόμενο Γκαμπριέλε Μπόντσι, που άλλαξε τελείως την αντίληψη για την πίτσα με το μέτρο -το τζανκ φουντ της Ρώμης- ανεβάζοντάς την πολλά επίπεδα, υπάρχουν στρέμματα καλλιεργημένης γης, φάρμες, εξαιρετικοί χασάπηδες. Ακριβώς εκεί θέλει να στρέψει την προσοχή.
Πίτσα ρόσα με μοτσαρέλα και αντζούγιες
Δεν είναι μόνοι οι Ιταλοί. Τη δύναμη των υλικών τη νιώθεις σε κάθε επεισόδιο. Στις πίτσες με βρώσιμα λουλούδια και βότανα της Σάρα Μίνικ από το Πόρτλαντ. Σε μια πιτσαρία στην έρημο − ο Κρις Μπιάνκο πριν καταλήξει στις συνταγές του έψαξε καθετί που παράγει η Αριζόνα, από το σιτάρι, τα λαχανικά και τα φρούτα μέχρι τη γλιστρίδα που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου και δεν της δίνει σημασία κανείς. Παράλληλα, όμως, κι αυτό είναι πάντα ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς, παρακολουθείς και τις πορείες των πολύ διαφορετικών ανθρώπων, που βάζουν στην πίτσα τους ένα κομμάτι του εαυτού τους. Η κορεάτικης καταγωγής Αν Κιμ, ας πούμε, βάζει κίμτσι, το παραδοσιακό κορεάτικο τουρσί που έμαθε να φτιάχνει με τη γιαγιά της, δίνοντας στους κατοίκους της Μινεάπολης την ευκαιρία να γνωρίσουν μια διαφορετική κουλτούρα, που ίσως σε άλλη περίπτωση να δίσταζαν να προσεγγίσουν. Ο Γιοσίρο Ιμάι στο Κιότο εμπνέεται από το ιαπωνικό τελετουργικό του τσαγιού, ξετυλίγοντας μια φιλοσοφία βασισμένη σ’ αυτό που στην πατρίδα του λέγεται γουά, μια λέξη που περικλείει την αρμονία με τη φύση, την κοινότητα, την εναλλαγή των εποχών. Ο τελευταίος φοράει τις γαλότσες του και ανεβαίνει στο βουνό για να μαζέψει άγρια φυτά και μανιτάρια σε ένα επεισόδιο σχεδόν ποιητικό.
