– Ήταν νόστιμα τα αμυγδαλωτά;
– Αααα! Ήταν υπέροχα! Ειδικά τα φρεσκοψημένα. Αφράτα κι αμυγδαλένια μαζί! Σαν να κοιτάς ανθοστολισμένη αμυγδαλιά. Πάντα όμορφη!
– Και γιατί ήταν τόσο όμορφη η αμυγδαλιά;
– Άνθιζαν πρώτες μες στην πρασινάδα του χειμώνα και φαίνονταν από μακριά. Όλα τα σπίτια είχαν κάνα δυο τρεις. Κάποιοι είχαν και κτήματα με πολλές αμυγδαλιές. Άσπρα ανθόκλαδα από μακριά, με ντελικάτες ροζ πινελιές από κοντά. Η ελπίδα της άνοιξης!
– Και γιατί άνθιζαν πρώτα αυτές;
– Έτσι είχαν συνεννοηθεί με τις μέλισσες.
– Γιαγιά, μιλούσαν οι μέλισσες με τα λουλούδια τα παλιά τα χρόνια;
– Δεν μιλούσαν με λέξεις, όπως οι άνθρωποι. Μιλούσαν με τις ζωές τους. Οι μέλισσες ζουζούνιζαν και τα άνθη μύριζαν όμορφα.
– Και τι έλεγαν;
– Έλεγε η μυγδαλιά στη μέλισσα: «Θα σου δώσω νέκταρ για να χορτάσεις και να μεγαλώσεις τα μελισσόπουλα… κι εσύ θα πάρεις λίγη γύρη και θα την πας πεσκέσι στις αδερφές μου, τις αμυγδαλιές.
– Και γιατί οι αμυγδαλιές ήταν τόσο καλές με τις μέλισσες; Ήταν τα σκυλάκια τους;
– Τον χειμωνιάτικο καιρό που άνθιζαν, δεν υπήρχαν πολλά λουλούδια. Έδιναν το λιγοστό νέκταρ και τη γύρη τους στις μέλισσες, κι αυτές τη μετέφεραν από λουλούδι σε λουλούδι και γονιμοποιούσαν τους καρπούς τους, τα αμύγδαλα. Φοβερός καρπός!
– Και τι τα ήθελαν τα αμύγδαλα οι αμυγδαλιές;
– Κάθε φθινόπωρο έπεφταν στο χώμα τα αμύγδαλα, ερχόταν κι ο χειμώνας και… τσουπ οι νέες ανοιξιάτικες αμυγδαλιές, να ξεκουράσουν τις παλιές. Στους ανθρώπους άρεσαν τα αμύγδαλα και με κόπο πολύ κατάφερναν να τις φυτεύουν όπου τους βόλευε. – Και αφού φύτρωναν νέες αμυγδαλιές και άρεσαν στους ανθρώπους τα αμύγδαλα, γιατί εξαφανίστηκαν;
– Γιατί εξαφανίστηκαν οι μέλισσες πρώτα. Και αφού δεν υπήρχαν μέλισσες, ποιος να κουβαλήσει τη γύρη από λουλούδι σε λουλούδι, ώστε να γεννηθούν τα αμύγδαλα; Εκατομμύρια εκατομμυρίων… λουλούδια περίμεναν αδίκως. Έναν χρόνο! Δύο; Δέκα; Είκοσι; Πάνε τα αμύγδαλα, πάνε κι οι αμυγδαλιές. – Και οι μέλισσες γιατί εξαφανίστηκαν;
– Γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν δηλητήρια για να σκοτώσουν κάποια έντομα… και οι δύστυχες οι μέλισσες ήταν έντομα κι αυτές. – Και γιατί σκότωναν τα έντομα; Είναι πολύ μικρά.
– Γιατί υπήρχαν μερικά έντομα που έτρωγαν τα αμύγδαλα και οι άνθρωποι δεν το ήθελαν αυτό. Έτσι ψέκαζαν με δηλητήρια τις αμυγδαλιές και μαζί ψέκαζαν και τις μέλισσες. Εν τω μεταξύ, κι άλλοι γεωργοί ψέκαζαν τα δικά τους φυτά με άλλα δηλητήρια για να προστατέψουν τους καρπούς. Και οι μέλισσες δεν έβρισκαν αψέκαστο τόπο. Οι άνθρωποι δεν φύτευαν λουλούδια, τα έβλεπαν μονάχα στις φωτογραφίες, έκαιγαν τα δάση, πετούσαν παντού σκουπίδια και οι μέλισσες δυσκολεύονταν ακόμη περισσότερο… και οι μελισσοκόμοι άλλαξαν δουλειά, γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν από αυτήν… κι έμειναν μερικοί ρομαντικοί που είχαν κάνα δυο μελισσάκια στις αυλές τους… μα ήταν λίγα και χάθηκαν κι εκείνα! Γι’ αυτό δεν μπορώ να σου φτιάξω αμυγδαλωτά. Δεν έχουμε αμύγδαλα, δεν έχουμε και μέλι. Πού πήγες και την ξετρύπωσες αυτή τη φωτογραφία με τα αμυγδαλωτά;
– Και γιατί δεν κρατήσαμε μερικά αμύγδαλα, να φυτέψουμε αμυγδαλιές για να έχουμε για τα αμυγδαλωτά;
– Κράτησαν οι επιστήμονες μερικά, αλλά δεν κατάφεραν κάτι σπουδαίο χωρίς μέλισσες. Εκείνο τον καιρό ήταν που σιγά σιγά χάθηκαν και τα μήλα, και τα ακτινίδια, και τα μανταρίνια, και η φέτα!
– Υπήρχαν και δέντρα που έκαναν φέτες ψωμί;
– Όχι, όχι! Δεν υπήρχαν ψωμόδεντρα! Υπήρχαν όμως κάτι φυτά μικρούλια, τόσα δα, τριφύλλια, ραδίκια, ζοχοί, που σαν χάθηκαν οι μέλισσες, χάθηκαν κι αυτά. Και τα προβατάκια δεν είχαν τι να φάνε και έτρωγαν ό,τι περίσσευε από τους ανθρώπους. Σταμάτησαν να βγάζουν νόστιμο γάλα, σταματήσαμε κι εμείς να φτιάχνουμε φέτα. Φέτα λέγαμε ένα άσπρο αλμυρό τυρί που το κάνανε τα παλιά τα χρόνια με γάλα από προβατάκια και κατσικούλες! Δεν έχεις ακούσει να λέμε στο τραπέζι με τον μπαμπά σου για τις παλιές τυρόπιτες;
– Γιαγιά, εσένα σου αρέσουν τα παλιά τα φαγητά. Εμένα μου αρέσει πολύ το ψωμί. Εσένα ποιο φαγητό σου αρέσει περισσότερο;
– Το καλύτερο φαγητό είναι εκείνο που μαγειρεύω για σένα! Δώσε μου μια αγκαλίτσα και πάμε να δούμε τι γέννησαν οι κότες σήμερα.
– Ναιιιι! Και μετά να φτιάξουμε αυγόφετες και να δούμε φωτογραφίες. Να μου πεις και ιστορίες για τα παλιά τα χρόνια.
