Τα κοιτάς στα μάτια και καταλαβαίνεις.
Το βλέμμα τους σε παρακαλεί: «Μη με ρωτήσεις αν διάβασα, μη με ρωτήσεις αν έχω άγχος ούτε αν μου ήρθε το μέιλ που περιμένω. Μη με ρωτήσεις πόσες μέρες έμειναν για τις εξετάσεις ούτε αν βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα. Μη με καλοπιάνεις και μη με συμβουλεύεις. Ξέρω. Μεγάλωσα πια. Μεγάλωσα και ανησυχώ. Αναρωτιέμαι αν έκανα βλακείες, αν εσύ που λες πως με αγαπάς θα συνεχίσεις, αν η γνώμη μου θα χαίρει της ίδιας εκτίμησης και προσοχής αν δεν τα καταφέρω. Μη με παρακολουθείς με ανησυχία και χαμογέλασέ μου, όπως έκανες παλιά. Ρώτα με αν είδα τις νέες σειρές που κυκλοφορούν, όπως έκανες παλιά, ρώτα με αν μου αρέσει ένα τραγούδι που ανακάλυψες, όπως έκανες παλιά, και ζήτα μου να φτιάξουμε ένα σάντουιτς μαζί. Όχι μόνη σου, για να με φροντίσεις και να μη με καθυστερήσεις από τη μελέτη μου. Μαζί. Όπως τις κανονικές μέρες. Χωρίς εξετάσεις…»
Κόβουμε λοιπόν χοντρές φέτες από σπιτικό ψωμί ή ένα καλό ζυμωτό από τον φούρνο και τις φρυγανίζουμε ελαφρώς στην τοστιέρα. Τρίβουμε 1 ντομάτα, την απλώνουμε στις φέτες και τις πασπαλίζουμε με θαλασσινό αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ρίγανη. Στο τηγάνι σιγομαγειρεύουμε ξερό κρεμμύδι σε ροδέλες μαζί με λίγη καστανή ζάχαρη, ώσπου να μελώσει. Βγάζουμε από το ψυγείο το νουά, αυτό που μας περίσσεψε από την Κυριακή, που είχαμε μαγειρέψει με πάπρικες και κρασί, και το κόβουμε σε λεπτές φέτες. Τις απλώνουμε πάνω στις φέτες ψωμιού με την ντομάτα, τακτοποιούμε από πάνω και τα μελωμένα κρεμμύδια και κλείνουμε σε σάντουιτς. Χωρίς ερωτήσεις.
