Tο κολατσιό / φαγητό στο σχολείο δεν απέχει πολύ από το φαγητό του νοσοκομείου, αυτή είναι η ταπεινή μου διαπίστωση. Να θρέφει χωρίς να βαραίνει και να φτιάχνει κατά το δυνατόν το κέφι, να προσθέτει μια, έστω και τεχνητή, βεβιασμένη στιγμή αισιοδοξίας και καλής διάθεσης. Να ξεφεύγεις.
Αν πιστεύετε ότι το σχολείο είναι ένας τόπος όπου τα παιδιά πηγαίνουν ξέγνοιαστα, περνούν ωραία, απορροφούν γνώσεις και εμπειρίες με ανάλαφρη καρδιά και γελαστά μάτια, ε, είναι βέβαιο ότι δεν ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Κάθε άλλο.
Αντί λοιπόν να τα μπουκώνουμε στις νουθεσίες πριν και στις ερωτήσεις μετά, του τύπου «τι έγινε σήμερα στο σχολείο;» – ερωτήσεις στις οποίες κανένα, μα κανένα έξυπνο και ευαίσθητο παιδί δεν πρόκειται να πει λέξη πέραν του «καλά»–, ας γίνουμε σύμμαχοί του, ας του δείξουμε την αγάπη και την έγνοια και τη φροντίδα, και κυρίως την κατανόηση ότι είμαστε με το μέρος του, με αυτά τα λίγα που θα του ετοιμάσουμε αποβραδίς ή από νωρίς το πρωί για την ώρα του διαλείμματος ή την ώρα του μεσημεριανού φαγητού (πολλά σχολεία με «ώρα φαγητού» στο πρόγραμμά τους δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να φέρνουν από το σπίτι το λεγόμενο «κατσαρολάκι», που ζεσταίνεται κανονικά και είναι έτοιμο για την ώρα της τραπεζαρίας).
Αυτή η έκφανση γονεϊκής μέριμνας (για να το πω και επισήμως) που δεν εξαντλείται σε ένα συσκευασμένο πλαστικό κρουασάν της βιομηχανίας, σε σακουλάκι που μόλις το ανοίξεις μυρίζει συντηρητικό και ψεύτικο βούτυρο, για μένα είναι το πιο γλυκό χαδάκι σε ένα μικρό παιδί – που το επιβραβεύει με τον τρόπο του για τις επιδόσεις της ημέρας και τα καλά του κατορθώματα ή το παρηγορεί για τις λούμπες στις οποίες έπεσε, την επιθετικότητα στην οποία δεν μπόρεσε να απαντήσει, την άχαρη ή στριμμένη δασκάλα που δεν του έδωσε σημασία ή το αδίκησε. Είναι κάπως η σχέση του με το σπιτικό του. Και μαζί μπορεί να ’ναι και η μόνη ευκαιρία που έχουμε να φάει κάτι αυτό το παιδάκι, που από το άγχος δεν έχει μπορέσει να βάλει τίποτα στο στόμα του από το ξημέρωμα – στομάχι – κόμπος.
…που το επιβραβεύει με τον τρόπο του για τις επιδόσεις της ημέρας και τα καλά του κατορθώματα ή το παρηγορεί για τις λούμπες στις οποίες έπεσε, την επιθετικότητα στην οποία δεν μπόρεσε να απαντήσει, την άχαρη ή στριμμένη δασκάλα που δεν του έδωσε σημασία ή το αδίκησε. Είναι κάπως η σχέση του με το σπιτικό του.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά που μου είχε πει ένα γνωστό πολιτικό πρόσωπο που μεγάλωσε στην Αμερική. Τα έλεγε απλά, με χαμογελάκι, σαν να ήταν ανέκδοτο: «Όλα τα παιδιά στο σχολείο έβγαζαν από το καλαθάκι κάθε μέρα και διαφορετικό σάντουιτς, κομμένο τριγωνικά. Το δικό μου είχε και τις πέντε ημέρες της εβδομάδας το ίδιο, τονοσαλάτα, που ξεχυνόταν από τις άκρες και είχε λερώσει, πασαλειβόμουν και μαζί ήταν και λίγο ντροπιαστικό».
Μη με πείτε υπερβολική και υπερευαίσθητη, είμαι σίγουρη πως δεν είμαι. Έγινε πενήντα χρονών και ακόμη το θυμάται. Αν ήταν ασήμαντο, θα το είχε προ πολλού ξεχάσει.
