Αν και δεν πολυδιαφημίζεται, το φαγητό στο Αθήρι είναι πραγματικά καλό, κάτι που το από-στόμα-σε-στόμα φαίνεται ότι αρκεί για να το κάνει γνωστό.
Η θέση: Στον Κεραμεικό, επί της Πλαταιών, μια ποδαλιά δρόμος από την Πειραιώς. Όταν είχε πρωτοανοίξει το εστιατόριο η γειτονιά ήταν ακόμα πολύ σκοτεινή, χωρίς ιδιαίτερο γόητρο. Τώρα έχει ανέβει πολύ και έχουν «φωτιστεί» οι δεκάδες όμορφες γωνιές της.
Η ατμόσφαιρα: Η αυλή τώρα που καλοκαιριάζει κούκλα. Εκεί θα καθίσετε, ανάμεσα σε δέντρα πανήψυλα και λουλούδια στα παρτέρια. Το σέρβις είναι ευγενικό και φιλικό. Για το ψωμί θα σε ρωτήσουν, το ίδιο και για την προτίμηση στο είδος του νερού. Αυτονόητα πράγματα, αλλά τελικά όχι τόσο αυτονόητα.
Το φαγητό: Ο Αλέξανδρος Καρδάσης δεν «πολυπαίζει» στα περιοδικά, δεν φωτογραφίζεται συχνά, δεν δίνει συνεντεύξεις. Και στα social media δεν είναι πολύ δυνατός, στη χάση και στη φέξη ποστάρει, και συνήθως ως «Αθήρι» όχι ως Καρδάσης (μάλλον κάποιος άλλος το κάνει από την ομάδα του). Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, Τετάρτη βράδυ να είναι γεμάτο το μαγαζί του; Πώς το έμαθαν οι Γάλλοι και οι Ελβετοί των διπλανών τραπεζιών; «Φταίει», μήπως, που και φέτος ο οδηγός Michelin του έδωσε βραβείο Bib Gourmand (σχέσης ποιότητας-τιμής);
Δύο πράγματα φταίνε μάλλον. Ότι υπάρχει κόσμος που δεν «τσιμπάει» με τον αριθμό των likes. Και ότι το φαγητό στο Αθήρι είναι πραγματικά καλό, κάτι που το από-στόμα-σε-στόμα φαίνεται ότι αρκεί για να το κάνει γνωστό.
Μερικά πράγματα που παρατηρήσαμε στην τελευταία μας επίσκεψη. Αρκετά ελληνικά προϊόντα, όχι σαν μαρκετίστικο γαρνίρισμα στα πιάτα, αλλά πρωταγωνιστές. Μαγειρικές με βαθιά ελληνικότητα, δηλαδή συνδυασμοί ντόπιοι, φαγητά βγαλμένα από το γαστρονομικό DNA μας. Και πιάτα μιας λόγιας, σεφίστικης λογικής, με κόλπα και τεχνικές σοφιστικέ που μπολιάζουν με γούστο και άποψη την ελληνική κουζίνα. Η παρουσίαση των φαγητών υποδειγματική, δωρική. Όπως ο μάγειρας, που από ό,τι φαίνεται, γίνεται ολοένα και πιο λιτός και ακριβής στην τέχνη του.
Στο ψητό. Ενδιαφέρον έχουν τα μεζεδάκια και τα μικρά πιάτα του καταλόγου. Παίρνει ο καθένας μια μικρή γεύση από ό,τι επιθυμεί χωρίς να χρειάζεται να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Με αυτά πάντως στήνεις έξοχη μεζεδοκατάσταση, με ένα ωραίο κρασί. Λουκουμάς μπακαλιάρου, σκέτος αφρός, με μια πιρουνιά αχνιστά χόρτα και γαλάκτωμα λεμονιού. Ωραία κόντρα. Λαχανοντολμάς με πλιγούρι, χοιρινό και μάραθο. Στιβαρό, λαϊκό, έξοχα φτιαγμένο – λίγη δουλειά θέλει, νομίζω, η πουρεδένια σάλτσα καρότου που το παραγλυκαίνει. Πιτάκι με άγρια χόρτα, καλαβρυτινή φέτα και αλμυρή κρεμ πατισερί με κύμινο. Αποκάλυψη. Χταπόδι, δυστυχώς παραβρασμένο, αλλά με μια ωραία κρασάτη σάλτσα με κάππαρη και λιαστή ντομάτα. Η δίπλα γεμισμένη με κιμά μπαχαράτο και κοκκινιστό είναι δυνατός μεζές, που γίνεται πιο ελαφρύς με το συνοδευτικό γιαούρτι με ελάχιστο κακάο ως καρύκευμα. Οι πέτουλες με βετούλι κοκκινιστό, ξύγαλο Σητείας και γραβιέρα Νάουσας, πληθωρικές και ρουστίκ. Το κριθαρότο με μοσχαρίσια ουρά μυρωμένο με σχοινόπρασο, κρόκο Κοζάνης και θυμάρι, καθόλου λιπαρό, η «ιδέα» του γιουβετσιού. Το κάβουργκερ, δηλαδή μπέργκερ από χειροποίητο καβουρμά με σάλτσα βερίκοκο, ένα πείραμα επιτυχημένο. Το ψάρι ημέρας (πετύχα ροφό!) σε ξινούτσικο ζωμό θαλασσινών, με σπανάκι, τοματίνια και λίγο κουσκουσάκι, κάτι μεταξύ φρικασέ και βραστού, ήταν απλώς έξοχο. Θα ήθελα να δω μεγαλύτερη ποικιλία σε σαλάτες – π.χ. αυτή με την τριλογία ψαρικών (σεβίτσε ροφού, σαλάχι στον ατμό, και λαβράκι μαρινέ) και το ντρέσσινγκ με ταραμά μην την πάρετε ως σαλάτα, αλλά ως πρώτο.
Η κάβα: Τα κρασιά όλα ελληνικά και σε φιλικές τιμές, από 14 έως 42 ευρώ το ακριβότερο. Ήπιαμε, και με τα κρεατικά ακόμη, το blanc του Παραργυρίου από Μοσχούδι και Ασύρτικο, ένα όμορφο, οικονομικό κρασί.
Ο λογαριασμός: 35 – 40€/άτομο, με ένα μπουκάλι κρασί για 2 – 3 άτομα.
Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτά Τρίτη-Σάββατο 20:00-1:00, Κυριακές 13:00 – 18:00. Μπορείτε να παρκάρετε στο πάρκινγκ του εστιατορίου, ακριβώς δίπλα.
