Μεσημέρι στο Fatsio: Vintage στιλ και αστική ευγένεια στο Παγκράτι

Για τους παλιούς Παγκρατιώτες -και τους παλιούς Αθηναίους γενικότερα-, το Fatsio είναι θεσμός. Για τους νεότερους, «κρυμμένο» σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς, με την ξύλινη πόρτα σπιτιού στη είσοδο να παραπλανά τους μη υποψιασμένους, είναι ένα διαμαντάκι από άλλη εποχή. «Γυαλίζεται» με προσήλωση από την ίδια οικογένεια που το ίδρυσε το 1969, και περιμένει να ανακαλυφθεί.

Τι στυλ, τι διακόσμηση! Από τα ζωγραφισμένα ταβάνια και τα πορτατίφ στα τραπέζια μέχρι τις απλίκες, τα ξύλινα τρόλεϊ και τα μπολ με τα στολισμένα σαλατικά παραταγμένα στη βιτρίνα- ένα λαχταριστό ροκοκό που μπλέκεται με τους υδρατμούς του μπεν μαρί και τα αρώματα από την μπεσαμέλ, το ιμάμ μπαϊλντί και το μοσχαράκι εσκαλόπ. Στα ταψιά και στους δίσκους τα φιλετάκια ακουμπισμένα στη σειρά, με χούφτες αρακά εδώ κι εκεί, για στολίδι.

Κοντεύει μεσημέρι και ο κύριος Κώστας Φάτσιο τριγυρνάει στα τραπέζια, ισιώνοντας συνεχώς τα λευκά τραπεζομάντηλα, τοποθετώντας λίγο καλύτερα τις κόκκινες υφασμάτινες πετσέτες, τακτοποιώντας τα μενού που γράφουν «Fatsio – Ρεστοράν πολυτελείας» στη συνηθισμένη τους θέση. Σε λίγο οι πελάτες θα αρχίσουν να έρχονται στο vintage πολίτικο εστιατόριο, που παραμένει καθησυχαστικά ίδιο τόσο σε γεύση όσο και σε εμφάνιση, από τότε που ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και ολόκληρος ο καλλιτεχνικός κόσμος της πρωτεύουσας το είχε κάνει στέκι του.

Κάποιες κυρίες και κύριοι μεγαλύτερης ηλικίας, σταθεροί πελάτες, λένε πως το βλέπουν πια σαν «προέκταση της κουζίνας» τους, ενώ άλλοι θαμώνες το έχουν συνδέσει με την κυριακάτικη οικογενειακή έξοδο ή το τελετουργικό μεσημεριανό διάλειμμα από το γραφείο. Ανοίγει στις δώδεκα, κλείνει στις έξι και στο ενδιάμεσο σερβίρει με παλιά αστική ευγένεια γοητευτικά old school φαγητό. Αν θέλετε να γευτείτε τα πιο κλασικά πιάτα, ζητήστε την σφυρίδα αθηναϊκή με σπιτική μαγιονέζα, τις φρέσκιες αγκινάρες αλά πολίτα, τα πουγκάκια μελιτζάνας με μοσχαράκι, τον ξιφία αλά σπετσιώτα, τις κρέπες με σπανάκι και παρμεζάνα. Ο μουσακάς τους είναι λατρεμένος. Το κοτόπουλο στον φούρνο με τις ροδοψημένες πατάτες και μπόλικο ζουμάκι, ένα όνειρο. Και για το τέλος, ρυζόγαλο φούρνου, κρέμα αμυγδάλου, σεκέρ παρέ. Και τσάι, με θέα τις νεραντζιές στο πεζοδρόμιο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤα μαγαζιά που μας λείπουν: 15 άνθρωποι της πόλης θυμούνται

«Η ιστορία μας ξεκινά από την Κωνσταντινούπολη, την Πρίγκηπο», αφηγείται ο Κώστας Φάτσιο. «Ο προπάππους μου είχε εκεί ένα ουζερί. Όταν εκείνος έφυγε από τη ζωή, το ανέλαβε ο παππούς μου, ο Κωνσταντίνος, και το μετέτρεψε σε εστιατόριο πολυτελείας, δυτικού τύπου. Είχε αρκετή επιτυχία – να φανταστείτε ότι στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν ακόμη σήμερα δύο εστιατόρια που χρησιμοποιούν αυτό το όνομα. Το ’55 άνοιξε άλλο ένα εστιατόριο στο κέντρο της Πόλης, το οποίο κράτησε μέχρι το ’63, όταν έφυγαν όλοι οικογενειακώς και ήρθαν στην Αθήνα. Καθώς έψαχνε να βρει τι θα κάνει και αυτό που γνώριζε καλά ήταν η δουλειά του εστιάτορα, βρέθηκε σ’ ένα εστιατόριο στην Πινδάρου, στο Κολωνάκι, τον γνωστό Γεροφοίνικα, κοσμικό κέντρο με θαμώνες καλλιτέχνες, πολιτικούς κ.ο.κ. Μαζί με άλλους δύο συνεργάτες το ανακαίνισαν και έφτιαξαν ένα νέο μενού, πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι συνηθιζόταν μέχρι τότε στην Ελλάδα, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μετά από δύο χρόνια αποχώρησε, και από τον Δεκέμβρη του 1969 ξεκίνησε αυτήν εδώ την επιχείρηση, που ήταν εντελώς οικογενειακή – ο παππούς, η γιαγιά και μετά ο πατέρας μου, ο Γιώργος Φάτσιο.

»Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ μέσα. Ερχόμασταν με την αδερφή μου, τη Δέσποινα, από μικρά παιδιά. Είναι το σπίτι μας. Γυρνούσα στο μαγαζί από τότε που ήμουν ίσα με το τραπέζι και έχω αναλάβει το σέρβις από 20 χρονών. Δεν το θεωρώ δουλειά. Μ’ αρέσει, παρόλο που είναι δύσκολο και πολλές φορές αγχωτικό επάγγελμα. Ποτέ δεν αλλάξαμε τη διακόσμηση. Έτσι όπως είναι, δεν μπορείς να το αγγίξεις. Το ταβάνι, οι ζωγραφιές! Αλλά και το φαγητό έχει την ίδια γεύση που είχε πάντα. Αν έρθει σήμερα κάποιος που είχε φάει εδώ στη δεκαετία του ’80, θα το βρει όπως ακριβώς το θυμάται. Οι κωνσταντινουπολίτικοι λαχανοντολμάδες με ρύζι, κουκουνάρι και σταφίδα, το μοσχαράκι εσκαλόπ με την πικάντικη σάλτσα τυριού και την gravy που εφηύρε κάποτε ο πατέρας μου, οι γαρίδες κοκτέιλ με το ψιλοκομμένο μαρουλάκι… Τους πελάτες τους ξέρουμε και μας ξέρουν με το μικρό μας όνομα.

»Εγώ και η αδερφή μου έχουμε αναλάβει το μαγαζί, αλλά ο πατέρας μου, η ψυχή της επιχείρησης, έρχεται κάθε μέρα και επιβλέπει, συντονίζει, τσεκάρει τις σάλτσες, δίνει το τελικό ok. Είναι σαν τον μαέστρο με την μπαγκέτα του, που δίνει το σήμα κάθε πρωί να ξεκινήσουν όλα. Η πιο σημαντική συμβουλή που μου έχει δώσει είναι, “ό,τι κάνεις, να το κάνεις με τη καρδιά σου”».