Λίγα λόγια για το μαγαζί: Το μαγαζί του Γιώργου Μοιρόπουλου άνοιξε στην Αθήνα του 1968 και εμπορευόταν τα βασικά της μπακαλικής, με προϊόντα-σουξέ τα παξιμάδια και τη φέτα τους. «Η ταβέρνα πρέπει να έχει καλό κρασί, ο φούρνος καλό ψωμί και το μπακάλικο καλή φέτα», ξεκαθαρίζει ο ∆ημήτρης, ο γιος του Γιώργου Μοιρόπουλου που έχει αναλάβει το μαγαζί μαζί με τη γυναίκα του από το 2003. ∆εν έχει κάνει σημαντικές αλλαγές στα προϊόντα. Η αλήθεια είναι ότι λίγα είναι τα μπακάλικα σαν του ∆ημήτρη, που δεν είναι μοδάτα, δεν πουλάνε τη φίρμα, αλλά ποιότητα, δεν μιμούνται την εικόνα του παλιού, την έχουν. «Το μονοπώλιο του παραδοσιακού παντοπωλείου έχει σπάσει, υπάρχει υπερπροσφορά, αλλά, καθώς πολλοί νεο-παντοπώλες θεωρούν το εμπόριο τροφίμων εύκολη υπόθεση, πουλάνε προϊόντα τα οποία είναι δημοφιλή επειδή μπήκαν σε περισσότερα μαγαζιά. Για κάθε ετικέτα στο ράφι έχουμε κάνει έρευνα και αγώνα, ώστε να συντηρήσουμε μια μικρή γκάμα με τα καλύτερα, όχι απαραίτητα τα γνωστότερα», λέει ο Δημήτρης.
Τι ψωνίζουμε: Μεταξύ άλλων χύμα και συσκευασμένων, πουλάει ψωμί από τη Χαλκίδα, σύκα Καλαμάτας και Ευβοίας, κυδωνόπαστο, ελληνικά καρύδια αφράτα, κάππαρη και καππαρόφυλλα Σαντορίνης και μια μεγάλη γκάμα οσπρίων με βούλα ελληνική. Τα αλλαντικά και τα τυριά είναι κυρίως ελληνικά· υπάρχουν και λίγα ιταλιάνικα, όπως το πεκορίνο Σαρδηνίας, τυράκι παλαιωμένο και αψύ. Με κέρασαν μία φλούδα 12μηνης γραβιέρας Νάξου και μία από την πιο πιπεράτη Αμφιλοχίας – δίλημμα για απαιτητικούς ουρανίσκους. Ξεχώρισα το κασέρι Βόλου, το κεφαλοτύρι Αμφιλοχίας κι ένα γίδινο, κρασάτο από την Παραμυθιά. Όσον αφορά τη φέτα, καταθέτω πως η νοστιμιά της είναι αδιαπραγμάτευτη. Μπριζόλα ριγανάτη, σαλάμι μπίρας και μοσχαρίσια γλώσσα που κόβεται σε φέτες λεπτότατες, λουκάνικα Λακωνίας, παστουρμάς από μοσχάρι και από καμήλα, και το μανιάτικο σύγλινο συνθέτουν το παζλ των αλλαντικών. Από τα πιο «εστέτ» προϊόντα που διαθέτει το παντοπωλείο είναι ο ανθός αλατιού από την Τραχήλα Μεσσηνίας· νοστιμιά συμπυκνωμένη σε νιφάδες.
