Λευτέρης ο Πολίτης: Το σουβλάκι που ψηφίσαμε ομόφωνα ως το καλύτερο της πόλης

Κλείστε μας μέσα στο παμπάλαιο σουβλατζίδικο της Σατωβριάνδου, πετάξτε το κλειδί και ξεχάστε μας εκεί. Αν η Ομόνοια με τις αγορές του κέντρου είναι το στομάχι της Αθήνας, τότε ο Λευτέρης είναι η καρδιά της, που χτυπά αδιάκοπα εδώ και 72 χρόνια, από το 1951 που πρωτοάνοιξε από τον Πολίτη Σταύρο Σαββόγλου. Τίποτα παραπάνω από ένα κουζινάκι με ελενίτ, αυτό ήταν εκείνη την εποχή το τσαρδάκι του, μεσοτοιχία με ένα χαμόσπιτο και μια πολυκατοικία του Μεσοπολέμου, σε μια γειτονιά από πάντα χρωματιστή και θορυβώδη.

Το σουβλάκι του έγινε πολύ γρήγορα γνωστό, ήταν θελκτικό και έκανε θραύση στην ανάμεικτη πελατεία του, που απαρτιζόταν από υπαλλήλους φαρμακαποθηκών, τσιράκια ηλεκτρολόγων από τα γύρω συνεργεία, κορίτσια από το καμπαρέ Αριζόνα, θιάσους του Εθνικού Θεάτρου και διερχομένους από την κοντινή στάση συγκοινωνιών. Μετά τον Σταύρο, το σουβλατζίδικο ανέλαβε ο γιος του Λευτέρης, το μεγάλωσε κομματάκι, αλλά ακόμα και στις μέρες μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν διάδρομο και έναν στενό πάγκο που μεσολαβεί ανάμεσα στο τετ α τετ που έχουν οι πελάτες με τους ψήστες. Από τον Λευτέρη πήρε το όνομά του το μαγαζί και η φήμη του γιγαντώθηκε, ώσπου τον διαδέχθηκε ο δικός του γιος, ο Τάσος, συνεχίζοντας να λειτουργεί τη μικρή επιχείρηση των προγόνων του, ενώ εδώ και σχεδόν δύο χρόνια έχει ανοίξει άλλο ένα μικρό σουβλατζίδικο σε έναν πεζόδρομο του εμπορικού τριγώνου.

Από το σουβλάκι τους, που είναι μια μικρή χούφτα όλο κι όλο, λείπει η παλιά πικάντικη σάλτσα ντομάτας. Όμως τίποτε άλλο δεν έχει αλλάξει από την πολύτιμη συνταγή, δεν περιέχει πατάτες ούτε τζατζίκια και σος, σε καμία περίπτωση δεν γίνεται δίπιτο, δεν υπάρχουν γύροι και κοτόπουλα, δεν αλλάζει η συνταγή για κανένα καπρίτσιο και το μόνο που χρειάζεται να πείτε στο ταμείο είναι αν το θέλετε με μπιφτέκι ή με σουτζούκι πολίτικο – όπερ σημαίνει μπιφτέκι πικάντικο. Το μακρόστενο μοσχαρίσιο μπιφτέκι, που δεν περιέχει κάτι άλλο πέρα από αλατοπίπερο, είναι μπηγμένο σε μεταλλική σούβλα, ξεροψήνεται στα κάρβουνα με μια καλολαδωμένη πιτούλα ξαπλωμένη πάνω του, να ποτίζει και να νοστιμίζει από τους χυμούς του, μέχρι αμφότερα να γίνουν ιδεωδώς τραγανά. Οι ντομάτες είναι καλοδιαλεγμένες, εκθαμβωτικά κόκκινες και γλυκές – δεν ξέρω πού τις πετυχαίνουν σχεδόν ολοχρονίς–, τα κρεμμύδια λεπτοκομμένα σαν φιδές κι ανάκατα με μπόλικο μαϊντανό, το κόκκινο πιπέρι μπαίνει πασπαλιστά, ίσα για να δώσει σπιρτάδα στις τρεις μπουκιές που είναι στο σύνολό του αυτό το σουβλάκι.

Παραδίδοντας τη σκυτάλη ο ένας στον άλλο, η οικογένεια Σαββόγλου κρατάει στα χέρια της την απόλυτη συνταγή για ένα σουβλάκι-σημείο αναφοράς, και μετά λόγου γνώσεως και μυριάδων δοκιμών μπορούμε με ασφάλεια να αποφανθούμε ότι φτιάχνουν κατ’ εξακολούθηση το νοστιμότερο τυλιχτό της πόλης σε ένα μαγαζί-καταφύγιο νοστιμιάς.