Αμερικανίδα από την Ουάσιγκτον, η Rachel Signer μέχρι πριν από εννέα χρόνια δεν είχε ξοδέψει ποτέ περισσότερα από 10 δολάρια για ένα μπουκάλι κρασί. Δεν γνώριζε πού βρίσκεται η Βουργουνδία και, πιθανότατα, δεν μπορούσε να προφέρει σωστά το όνομα της ποικιλίας Gewürztraminer. To 2013 εργαζόταν ως freelance δημοσιογράφος στη Νέα Υόρκη, παρακολουθώντας παράλληλα νυχτερινά μαθήματα συγγραφής. Κάποια στιγμή αποφάσισε να πιάσει δουλειά σε ένα εστιατόριο, για να συμπληρώσει το εισόδημά της, ενώ ξεκίνησε να γράφει και ένα μυθιστόρημα. Το εστιατόριο σέρβιρε φυσικά κρασιά κι εκείνη τα δοκίμαζε όταν της δινόταν η ευκαιρία, ξεκινώντας έτσι να μυείται στα γαλλικά και στα ιταλικά terroir. Σήμερα διηγείται γελώντας πως με το πρώτο ποτήρι pétillant- naturel άρχισε να βλέπει αστεράκια, σαν αυτά που γυρίζουν γύρω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών στα κινούμενα σχέδια όταν συγκρούονται. Μπορείτε να διανοηθείτε ότι η ζωή σας θα άλλαζε ρότα απλά και μόνο επειδή δοκιμάσατε ένα ιδιαίτερο κρασί; Αυτό ακριβώς συνέβη στην επίδοξη συγγραφέα.
|
|
|
Με τις ζουμερές μπουρμπουλήθρες του Pet-Nat να γαργαλάνε τον ουρανίσκο της, παράτησε τη Νέα Υόρκη και αποφάσισε να ταξιδέψει με οδηγό το κρασί, χαράσσοντας μια διαδρομή προσωπικής ανακάλυψης και επαγγελματικού προσανατολισμού. Λιγότερο από μία δεκαετία αργότερα, και αφού εν τω μεταξύ γνώρισε θρυλικές προσωπικότητες του οινικού κόσμου, ζει ευτυχισμένη στον νότο της Αυστραλίας με τον οινοποιό σύντροφό της, με τον οποίο γνωρίστηκαν στη Γεωργία. Οι δυο τους φτιάχνουν φυσικά κρασιά σε περιορισμένη ποσότητα στο μικρό οινοποιείο τους, που μοιάζει με γκαράζ και βρίσκεται μόλις λίγα βήματα από το σπίτι τους στην Αδελαΐδα. Η ετικέτα τους αναγράφει Persephone Wines. Μπορεί η Rachel να μην εξέδωσε ποτέ εκείνο το μυθιστόρημα, από το 2017 όμως είναι εκδότρια του καλόγουστου –και αποδεκτού ακόμα και από πολέμιους των φυσικών κρασιών– περιοδικού Pipette. «Όσο ταξίδευα, δεν έβρισκα αξιόλογες εκδόσεις για τα φυσικά κρασιά. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω ένα έντυπο για τους παραγωγούς που κάνουν εξαιρετική δουλειά, για τα μοναδικά terroir όπου παράγονται τα natural και για τους ανθρώπους που τα λατρεύουν όσο εγώ», μου εξηγεί.
 |
 |
Ξεφυλλίζοντας το πρώτο τεύχος του, ξεχωρίζουν οι ιστορίες της οινοποιού Julie Balagny στο Beaujolais, μια συνέντευξη με τις αδελφές Rennersistas από την Αυστρία, η ιστορία του μικρού κτήματος Momento Mori της Αυστραλίας και του Hiyu Wine Farm στο Όρεγκον των ΗΠΑ, καθώς και η εμπειρία μιας βαρκάδας στα κανάλια της Κοπεγχάγης με ξεναγό τον σομελιέ του Noma. «Το πρώτο τεύχος απογειώθηκε», θυμάται η Rachel, ενημερώνοντάς με πως σήμερα το περιοδικό έχει κάτι περισσότερο από 3.000 αναγνώστες. «Τυπώνουμε πια το δέκατο και τελευταίο τεύχος και νομίζω πως έχουμε καταφέρει να προβάλουμε τα είδωλα του χώρου – αυτούς που θεωρούνται πρότυπα για το φυσικό κρασί, όσους οινοποιούς αξίζει να γνωρίσουμε για τις σωστές πρακτικές και νεότερους παραγωγούς των οποίων τα κρασιά έχουν δοκιμάσει λιγότεροι άνθρωποι, ωστόσο έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να μοιραστούν», αναφέρει. Ενώ όμως η εκδοτική σειρά ολοκληρώνεται, το κοινό της διευρύνεται, καθώς αρκετοί νέοι καταναλωτές φυσικών κρασιών παραγγέλνουν από το site pipettemagazine.com/ πολλά ή και όλα τα τεύχη, προκειμένου να ενημερωθούν.
|
|
|
Σε λίγες εβδομάδες η Rachel Signer θα κυκλοφορήσει και το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο You had me at Pet-Nat, στο οποίο περιγράφει την προσωπική της διαδρομή από την Αμερική στην Αδελαΐδα, θέλοντας να μοιραστεί τη γνώση της για τον κόσμο του κρασιού, την οποία αποκόμισε από τα ταξίδια της. Μιλάει επίσης για τις περιβαλλοντικές ανησυχίες που την οδήγησαν στο φυσικό κρασί, για τις αρχαίες παραδόσεις και για επαναστάτες παραγωγούς που δημιουργούν άρτια κρασιά με ελάχιστη παρέμβαση.
|
|
|
Αναφέρεται στην Αυστρία και συγκεκριμένα στις περιοχές Steiermark και Burgenland, όπου μπορεί να περάσει κανείς εβδομάδες ασχολούμενος μόνο με τους οινοπαραγωγούς και τα τόσο διαφορετικά κρασιά που παράγουν, σε βαθμό που δύσκολα θα πίστευε κάποιος πως δραστηριοποιούνται στην ίδια περιοχή. Στη Γεωργία, χώρα που κατά τη γνώμη της πρέπει να επισκεφτεί κάθε οινόφιλος. Στον Λίγηρα, όπου οι σοδειές όλο και περιορίζονται λόγω των καιρικών συνθηκών, με αποτέλεσμα στην κοιτίδα των φυσικών κρασιών κάποιοι να αναγκάζονται να χρησιμοποιούν σταφύλια από άλλες περιοχές. Όσο για την Ελλάδα, μου λέει πως εντυπωσιάστηκε με τους βιοδυναμικούς και τους νατουραλιστές. Το παράδειγμα της Τήνου με τους ηλιόλουστους αμπελώνες στο Domaine Kalathas είναι το πρώτο που της έρχεται στο μυαλό, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν αφιέρωσε αρκετές αράδες στο Παλιοκαιρίσιο του Γκλίναβου, στη Νεγκόσκα και στα υπόλοιπα skin-contact κρασιά του Τάτση, στους αμπελώνες του Θυμιόπουλου και στο αμίμητο οινοποιητικό στιλ του Χαρίδημου Χατζηδάκη.
