Πάμε Volta στη Λεμεσό: ένα wine bar από δυο παθιασμένους οινόφιλους

Η Λεμεσός μοιάζει χαοτική την πρώτη φορά που θα την επισκεφτεί κάποιος. Η άναρχη ρυμοτομία της παλιάς πόλης με τα χαμηλά σπίτια του προηγούμενου αιώνα δίπλα σε πολυκατοικίες του ‘90, το φουτουριστικό παραλιακό μέτωπο με τους γυάλινους πύργους- πολυτελείς κατοικίες που παραπέμπουν σε Ντουμπάι, οι νεόδμητες γειτονιές προς τα ανατολικά, κάνουν την πόλη να μοιάζει χωρίς άξονα. Ποιό είναι το κέντρο της άραγε;

Περπατάμε την οδό Γλάδστωνος. Πριν τέσσερις δεκαετίες εκεί έκαναν βόλτα τα ζευγάρια που έβγαιναν για να πάνε σινεμά, να φάνε το γλυκό τους σε κάποιο ζαχαροπλαστείο. Σήμερα ο δρόμος αποτελεί μια από τις βασικές οδικές αρτηρίες της Λεμεσού και φιλοξενεί κυρίως γραφεία και εταιρείες FOREX (FOReign EXchange) που βασίζονται στην αγορά ξένου συναλλάγματος. Επιχειρηματίες κυρίως από τη Ρωσία, την Ουκρανία και το Ισραήλ αλλά και σύγχρονοι flaneurs που αναζητούν μια επενδυτική ευκαιρία ασχολούνται με χρυσό, ασήμι και real estate στον φορολογικό παράδεισο της Μεσογείου, την Κύπρο.

Μια παρέα οδηγεί προς τους αμπελώνες του Μακαρούνα.

Σε αυτή τη γειτονιά η Φοίβη Τσικκίνη, πρώην πολιτική επιστήμονας, και ο Φίλιππος Ανδρέου, πολιτικός μηχανικός, αποφάσισαν να ανοίξουν ένα wine bar τον περασμένο Σεπτέμβριο. Η Φοίβη, με σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες, μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επικοινωνία στο Λονδίνο και μετά από μια σύντομη καριέρα σε κορυφαία εταιρεία ορκωτών λογιστών, κατάλαβε δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή της ανάμεσα σε αριθμούς. Μια σειρά τυχαίων αλλά απίστευτων γεγονότων την έφερε στην ομάδα του Eleven Madison Park στη Νέα Υόρκη, σε ένα από τα κορυφαία εστιατόρια του κόσμου, μάλιστα τη χρονιά που ανακηρύχθηκε Νο 1 στον κόσμο. Μετά την Αμερική, μπαίνει στην ομάδα του πρωτοποριακού Noma στην Κοπεγχάγη, ενώ από φοιτήτρια ακόμα δεν σταμάτησε να ταξιδεύει και να δοκιμάζει φαγητό από σπουδαίους μαγείρους και τα πιο ταιριαστά κρασιά για κάθε πιάτο.

Καθόμαστε στο σούπερ ωραίο καφέ The Shopkeeper & Co επί της Γλάδστωνος όταν η ίδια μού διηγείται πως μια επίσκεψή της στο El Celler de Can Roca της Χιρόνας στην Ισπανία την έκανε να δει με άλλα μάτια το κρασί, ενώ λίγο αργότερα με ένα δείπνο στο διάσημο Septime του Παρισιού ερωτεύτηκε μια ετικέτα που χωρίς να το ξέρει, ήταν ελληνική. «Αφού είχα γευτεί ό,τι προέβλεπε το pairing, η σομελιέ με ρώτησε ποιο από όλα τα κρασιά ξεχώρισα και εγώ απάντησα το συγκεκριμένο» λέει η Φοίβη. «Φυσικά θα σου άρεσε ένα ελληνικό κρασί», της είπε η σομελιέ, κλείνοντας της το μάτι για την ελληνική καταγωγή της. Η Φοίβη όμως δεν γνώριζε πως έπινε το Μεταγειτνίων, το βιολογικό Βοστιλίδι του Ευρυβιάδη Σκλάβου από την Κεφαλονιά. «Εκείνη τη μέρα είπα πως πρέπει να εξερευνήσω τον ελληνικό αμπελώνα και να αφοσιωθώ σε αυτό που με ενθουσιάζει».

Επιστρέφει στη Λεμεσό και μαζί με τον σύντροφό της, τον Φίλιππο, ψάχνουν χώρο για να στεγάσουν το δικό τους μαγαζί, ένα wine bar που όμοιό του δεν υπήρχε στην πόλη και ίσως ούτε σε ολόκληρο το νησί. Στο επικεντρο θα έβαζαν κρασιά που αναδεικνύουν το τερουάρ, ό,τι πιο ωραίο είχε να επιδείξει ο τοπικός αμπελώνας, ο οποίος ως τότε έμοιαζε υποβαθμισμένος στις λίστες των εστιατορίων. Μαζί με το κυπριακό και ελληνικό κρασί ήθελαν να αναδείξουν και τα τοπικά προϊόντα. Το concept μπορεί να φαίνεται απλό, όμως στην πράξη αποδείχθηκε αρκετά δυσκολότερο. Ταξίδεψαν στην Ελλάδα, σε κάθε οινοπαραγωγική περιοχή που τους ενδιέφερε για να γνωρίσουν παραγωγούς και να δοκιμάσουν κρασιά που θα τους συγκινούσαν. Προσέλαβαν προσωπικό και άρχισαν να ετοιμάζονται. Καθυστερήσεις στις εργασίες δόμησης θα τους έβγαζαν εκτός business plan, με τα έξοδα να τρέχουν. Έτσι, αφού είχαν τα κρασιά, τα υλικά και το προσωπικό, αλλά δεν είχαν εγκαταστάσεις, αποφάσισαν να κάνουν ένα soft opening καλώντας κόσμο μέσα από τον λογαριασμό του wine bar στο Ιnstagram για να συστηθούν. Έκαναν το πρώτους επίσημο service στον κήπο του πατρικού σπιτιού του Φίλιππου, λίγο αργότερα σε ένα γειτονικό μαγαζί και αργότερα σε ένα γκαράζ αυτοκινήτων. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν ενθαρρυντική. Διοργανώνοντας αυτές τις βραδιές σε απρόσμενα μέρη, έγινε γνωστό το wine bar Volta, σερβίροντας μερικά σπουδαία κρασιά και υπέροχο φαγητό.

Η Volta στο σπίτι της

Το κτίριο που στεγάζεται το wine bar είναι ένα υπέροχο γεωμετρικό κτίσμα του 1972, με λιτές γραμμές, που λειτουργούσε ως φροντιστήριο μαθηματικών. Στην ταράτσα του μπορεί κανείς να δει ακόμα τις αναμονές για μελλοντική δόμηση. Στοιχεία από την αρχιτεκτονική που επικρατούσε την δεκαετία του 1970 στην Κύπρο τα έχουν αφήσει ανέπαφα: τα υπέροχα μωσαϊκά, τις σιδεριές στα παράθυρα, την πρόσοψη αλλά και το μεσοπάτωμα στον εσωτερικό χώρο που μοιράζει στα δυο το μαγαζί, αφήνοντας από τη μια πλευρά ένα χώρο με ταβάνι επτά μέτρων. Ενα δωμάτιο έχουν αφιερώσει στην κάβα τους, ενώ σε λίγες μέρες θα είναι έτοιμο και το κελάρι. Διαθέτουν περίπου 300 ετικέτες, από τον Παλιό και Νέο Κόσμο, τα περισσότερα κρασιά ήπιας οινοποίησης, εμφιαλώσεις που λένε μια ιστορία για τον τόπο παραγωγής τους. Έχουν ακόμα και κάποιες σπάνιες ετικέτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Από τα πρώτα event, σε ένα παλιό γκαράζ αυτοκινήτων.

Από αριστερά, ο Αργύρης Αγαπίου, η Φοίβη Τσικκίνη, η Χριστίνα Χριστοφή και ο Φίλιππος Ανδρέου.

Το βράδυ που το επισκέφθηκα, αν και στην κορύφωση του καύσωνα, η αυλή ήταν γεμάτη με νεαρό κόσμο, ζευγάρια και φίλες που σηκώνανε τα ποτήρια με ευχή ένα καλό υπόλοιπο καλοκαίρι. Ο Φίλιππος δεν σταμάτησε να σερβίρει και να περιποιείται τον κόσμο. Ακούραστος, το πρωί επιβλέπει μελέτες και κατασκευές σε μια πόλη που μοιάζει να ξαναχτίζεται συθέμελα, και το βράδυ στο μαγαζί τους, φροντίζει για όλα περνώντας από κάθε πόστο. Διακριτικός, αλλά με αυτοπεποίθηση, ευγένεια, έχει ό,τι χρειάζεται ένας δραστήριος σερβιτόρος, περιποιητής, ιδιοκτήτης. Μου άρεσε πολύ που, αν και είναι στην πραγματικότητα τα αφεντικά, δεν σταμάτησαν να δουλεύουν και να νοιάζονται για το κάθε τι. Η όρεξή τους δεν μετριάζεται, ούτε τη ρίχνει η κούραση.

Κυπριακά υλικά μαζί με μεσογειακές μαγειρικές στο μενού του Volta.

Σαλάτα με σταφύλια και κολοκύθι από το μενού που σέρβιραν στον αμπελώνα του Μακαρούνα.

Την ίδια όρεξη έχει και η Χριστίνα Χριστοφή, μια πολύ ταλαντούχα μαγείρισσα 26 ετών, που αναζητά σπάνια και περιορισμένης παραγωγής υλικά, για να τα προσφέρει σχεδόν ατόφια. Όλη η ομάδα της κουζίνας είναι παιδιά κάτω των τριάντα ετών, που φαίνεται να περνάνε πολύ ωραία στη δουλειά. Ό,τι έφαγα είχε κέφι, μια ουσιαστική τσαχπινιά, όχι αχρειάστα στολίδια. Οι συνδυασμοί κάπως ροκ αλλά όχι εξεζητημένοι. Καρπούζι με τυρί χαλίτζι (σαν φέτα αλλά λιγότερο όξινο και περισσότερο κοκκώδες), ραπανάκια και αγγουράκια- μια σαλάτα σούπερ τραγανή τέλεια για τα αφρώδη κρασιά που ήπιαμε. Το πανταχού παρόν στην μαγειρική τους γιαούρτι έγινε μια απίθανη αλοιφή με σπανάκι, πράσο και ηλιόσπορους, βουτούσα το προζυμένιο ψωμί και δεν ήθελα να τελειώσει. Τα παιδιά έχουν βρει ένα ωραίο χειροποίητο λουκάνικο με πράσο που το σερβίρουν με τέλειες πατάτες και το δροσίζουν επίσης με γιαούρτι. Το πιο ωραίο πιάτο της βραδιάς ήταν οι μαρμάντες, κόκκινες ντομάτες που μοιάζουν σαν μαργαρίτες, είναι σγουρές και πολύ ζουμερές. Τις σέρβιραν με αντζούγιες και τηγανητούς ανθούς κολοκυθιού, και από πάνω τριμμένο πεκορίνο, ένα πιάτο που φώναζε καλοκαίρι. Από τα πιο ωραία κρασιά της βραδιάς ήταν το Πλατάνι, του ντόπιου οινοποιείου Βουνί Παναγιά, της οικογένειας Κυριακίδη. Σπιρτόζικο, με ορυκτό χαρακτήρα, με κλειστά μάτια μπορεί να το περάσεις για ένα πολύ ξεχωριστό Ασύρτικο. Αυτό είναι ένα μόνο από τα κρασιά που παράγει η οικογένεια στην σειρά Μικροοινοποιήσεις και αφορούν τους πειραματισμούς που εφαρμόζουν στις τοπικές ποικιλίες. Αξίζει να το αναζητήσετε.

Μια νυχτερινή Volta στα αμπέλια της Λετύμβου

Στον αμπελώνα του οινοποιείου Μακαρούνα στην περιοχή Λετύμπου στήθηκαν δυο μεγάλα τραπέζια.

Την επόμενη μέρα όλη η ομάδα φόρτωσε μέσα σε αυτοκίνητα ένα ολόκληρο μαγαζί και κατευθύνθηκε προς την περιοχή της Πάφου. Ένα από τα event αυτού του καλοκαιριού ήταν το γεύμα στον αμπελώνα του οινοποιείου Μακαρούνας. Οι κρατήσεις ήταν sold out από καιρό. Το σημείο συνάντησης ήταν το οικογενειακό οινοποιείο του Θεόδωρου Μακαρούνα στο χωριό Λετύμβου, όπου ανοίξαμε magnum φιάλες από το Minty, από τις ποικιλίες Λευκάδα και Cabernet Franc από την περιοχή της Πάφου, δροσερό και γλυκόπιοτο, ένα τέλειο απεριτίφ για να γνωριστούμε μεταξύ μας. Η ομάδα του Volta είχει ετοιμάσει ωραία canapes με γαρίδα και πεπόνι, αλλά και με μπουράτα και μια νόστιμη σάλτσα. Φύγαμε από το οινοποιείο για τα αμπέλια την ώρα του ηλιοβασιλέματος.

Η Φοίβη και ο Φίλιππος μαζί με μερικά ζευγάρια χέρια ακόμα, είχαν φτιάξει ένα ονειρικό σκηνικό μέσα στα αμπέλια, με μοναδικό φως αυτό των κεριών και δυο σειρές από λάμπες πάνω από τα τραπέζια. Κόσμος κατέβαινε και περπατούσε ανάμεσα στις αμπελιές, ήταν όλοι εντυπωσιασμένοι από το setting, και σιγοτραγουδούσαν τις μελωδίες που έπαιζε ο κιθαρίστας ο οποίος ανέλαβε να μας ψυχαγωγήσει εκείνο το βράδυ. Το φαγητό είχε μεγάλη επιτυχία (πως όχι άλλωστε;): ζυμωτό ψωμί με ψητές ελιές, ντιπ γιαουρτιού με μυρωδικά, χούμους γλυκοπατάτας, σαλάτα με ντόπια μαυρομάτικα φασόλια, λούντζα και υπέροχα ψημένο καλαμάρι, ένα ζουμερό μαριναρισμένο κοτόπουλο με σάλτσα λεμονιού και ένα υπέροχο αρνάκι με ζουληχτές πατάτες. Στα ποτήρια μας βάλαμε πρώτα το Σπούρτικο, ένα δροσερό φρέσκο κρασί της ομώνυμης κυπριακής ποικιλίας που κομπλιμένταρε όλα τα ορεκτικά, ενώ πριν από το κυρίως πιάτο η Πρωμάρα με άγριες ζύμες που ωριμάζει σε αμφορείς κέρδισε τις εντυπώσεις με την ζωντάνια της και το πλούσιο γεμάτο πολυπλοκότητα στόμα της. Με το αρνάκι σερβιριστήκαμε από το Μαραθεύτικο, ένα ερυθρό με μαλακές τανίνες, στρογγυλό, με ωραίο φρούτο. Φαγητό και κρασί σημειώσατε Χ.

Καλό φαγητό, ωραία κρασιά και μουσική κάτω από τα αστέρια, ανάμεσα στα αμπέλια.

Δεν χρειάζεται να πω ότι τα περάσαμε όμορφα. Χρειάζεται όμως να πω ότι άξιζε κάθε λεπτό ταξιδιού για να φτάσω σε αυτό το μέρος, για να γνωρίσω δυο ανθρώπους που κάνανε το όνειρό τους πραγματικότητα. Η Φοίβη και ο Φίλιππος δεν έχουν φτιάξει ένα μαγαζί για κρασί. Δημιούργησαν μια κοινότητα που τους ακολουθεί πιστά και συνεχώς μεγαλώνει. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ζήτηση για το κυπριακό κρασί στον τόπο του, να του δώσουν υπεραξία σερβίροντάς το με όρους σημερινούς. Βρήκαν ευφάνταστους τρόπους να το προωθούν, όπως είναι ένα ονειρικό τραπέζι στη μέση του πουθενά, ή μέσα σε ένα γκαράζ αυτοκινήτων, είτε στα απάτητα της Λετύμπου, είτε στην κορυφή ενός βουνού. Με την διάθεσή τους, συμπαρέσυραν εβδομήντα άγνωστους ανθρώπους σε ένα συμπόσιο, έστησαν μια διονυσιακή γιορτή και απέδειξαν πως το καλύτερο πράγμα που προσφέρει η ζωή, εκτός από το καλό κρασί και το καλό φαγητό, είναι η ευκαιρία να δουλέψεις σκληρά για αυτό που αγαπάς.