Ο δρόμος. Κατεβαίνοντας την Αθηνάς από Ομόνοια προς Μοναστηράκι –η Ακρόπολη στο βάθος σού κλείνει το μάτι– στρίβεις αριστερά στη Βύσσης, στον δρόμο με τα πομολάδικα. Ένα ζωηρό στενό του κέντρου, με μαγαζιά, κίνηση εμπορική, κανονική ζωή και όχι μόνο τουρίστες. Για να δούμε τι θα μείνει όρθιο με την ακραία τουριστικοποίηση του κέντρου.
Το μαγαζί. Στεγνό, καθαρό, απλούστατο, με χαριτωμένο γούστο και φρεσκάδα φτιαγμένο. Η υφή της γαλλικής cave à manger, αυτού του απροσποίητου μαγαζιού της ανάπαυλας, της συνάντησης και της καλοπέρασης, είναι η υφή του Wine is Fine. Ήσυχο, αν και με πολύ και ενθουσιώδη κόσμο να κάθεται και να το γυροφέρνει. Δεν δέχονται κρατήσεις.
Ο κόσμος. Νεαρόκοσμος κυρίως, ωραίες φάτσες, ντόπιοι και τουρίστες με ενδιαφέρον για τα καλά και νόστιμα της Αθήνας, για το λίγο διαφορετικό από τον μαζικό τρόπο.
Τα τραπεζομάντιλα. Λευκά, μαλακά. Ωραία αίσθηση. Συμφωνείτε, είμαι σίγουρος, πως ένα τέτοιο πραγματάκι δίνει λούσο σε μια έξοδο.
 |
 |
Τα νέα wine bars της Αθήνας
Τα κρασιά. Τα λεγόμενα «φυσικά», ήπιας οινοποιήσεως· οίνοι με φροντίδα επιλεγμένοι. Γαλλικοί και ελληνικοί και ό,τι άλλο πέσει στην αντίληψη των ιδιοκτητών.
O Σταύρος Χρυσαφίδης. Ο μάγειρας και ένας εκ των τριών ιδιοκτητών. Από αλλού φερμένος, με σπουδές στα οικονομικά και στα χρηματοοικονομικά, ερωτεύτηκε κάποτε τη μαγειρική, αγάπη που καλλιέργησε σε καλά ονόματα στο εξωτερικό. Εδώ τη διακονεί όπως την ονειρεύτηκε: απλά φαγητά με ωραίες τεχνικές και με στόχο να χαίρεται ο κόσμος και άλλο τόσο ο ίδιος. Οι άλλοι δύο συνιδιοκτήτες είναι Παριζιάνοι, ωραίοι τυχοδιώκτες, με σπουδές και δουλειές στην τέχνη, στη μόδα, στη μουσική, στην έξοδο, στην εστίαση. Δύο μεταναστευτικά πουλιά που φώλιασαν εδώ.
Το μενού. Μια ωραία συλλογή με καθησυχαστικά απλά και νόστιμα γαλλικά πιάτα μαζί με κάνα δυο ελληνικότερα. Συντεταγμένο μενού, σφιχτό, με στόρι, όχι εξαλλοσύνες, δουλεμένο στη λεπτομέρειά του. Φιλικές τιμές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
View this post on Instagram
Piscis: Το νέο θαλασσινό εστιατόριο του Μικρολίμανου ξεκίνησε δυνατά
Ετούτη τη φορά δοκιμάσαμε:
Ψωμί με βούτυρο. Με τις πρώτες γουλιές κρασιού, ό,τι πρέπει για να ημερέψει το μυαλό από τον κάματο της μέρας. Το ψωμί προζυμένιο από τον τρομερό φούρνο των Ιλισίων Τρομερό Παιδί, το αλατισμένο βούτυρο από γαλλική μπράντα. Χειροποίητο πατέ. Με αποξηραμένα ροδάκινα και δεντρολίβανο. Στο πιάτο με αγγουράκια τουρσί. Ό,τι φαντάζεστε. Σπαράγγια με κρέμα μουσελίν και αυγά πέστροφας. Ό,τι διαβάζετε, με τα τελευταία σπαράγγια της σεζόν. Λιχουδίτσα. Ρατατούιγ. Ένα ωραίο, μελωμένο λαδερό, αρτυμένο με μαλακή φέτα και λίγο τραγανό φαγόπυρο (έπρεπε να είναι πιο σωστά ψημένο, για να σκάει στο στόμα). Η κόκκινη, θερινή νότα στο μενού. Ταρτάρ μόσχου. Κρέας κομμένο στο χέρι, σαν μικρά αμύγδαλα. Ωραία αρτύματα, μυρωδικά, μουστάρδα και λίγη πονηρή κέτσαπ που το γλυκαίνει. Cacio e pepe. Τρεις-τέσσερις πιρουνιές τυρένιας ωραιότητος. Μυλοκόπι με βισισουάζ και αλμύρα. Από κάτω προς τα πάνω: κρέμα βισισουάζ (πατάτα-πράσο), αλμύρα όσο πρέπει μαγειρεμένη και ένα ωραίο κομμάτι μυλοκόπι, ιδεωδώς και αυτό ψημένο. Έκτακτο. Το επιδόρπιο. Κεράσια ίσα περασμένα από συμπυκνωμένο Porto, πάνω σε κρέμα γιαουρτιού-μασκαρπόνε αρωματισμένη με λάιμ. Σαν γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού, όμως λιγότερο γλυκό. Ό,τι πρέπει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
