Φτιάχνουμε πολυώροφα κέικ μαζί με την @nommobakes

Πολυώροφα κέικ, με φρούτα, με λουλούδια, με vintage, ποπ ή μίνιμαλ διακόσμηση, με αστεία μηνύματα ή με στίχους του The Boy γραμμένους με βουτυρόκρεμα, με τραγανές υφές και εκπλήξεις στο εσωτερικό, ακόμα και στολισμένα με σφυροδρέπανα ή εμπνευσμένα από ένα έργο τέχνης. Αυτά είναι μερικά από τα δεκάδες κέικ που έχει φτιάξει τα τελευταία χρόνια η Μαρία Παπαδοπούλου ή αλλιώς @nommobakes. Η αυτοδίδακτη ζαχαροπλάστρια άρχισε να μοιράζεται όσα έφτιαχνε στον λογαριασμό της στo Instagram και μέσα σε λίγο καιρό αποφάσισε, αντί να γίνει γκαλερίστα (όπως ήταν το αρχικό σχέδιο), να αφιερωθεί στο να ετοιμάζει εντυπωσιακές τούρτες και άλλα γλυκίσματα – πρώτα για τα κοντινά της πρόσωπα και έπειτα για όποιον της το ζητούσε στέλνοντάς της μήνυμα. Τη συναντήσαμε στο πατρικό της στο Παλαιό Φάληρο, όπου, αφού έκανε το ημερήσιο… ξεμάτιασμα στο ψυγείο-«αντίκα» που τη συντροφεύει στις ζαχαροπλαστικές της προσπάθειες, μοιράστηκε μαζί μας συνταγές για εύκολα γλυκά αλλά και για ένα κέικ-υπερπαραγωγή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΗ Αφροδίτη Γεωργιάδου μεγάλωσε με σουρβά, τιμώντας το ποντιακό φαγητό «Οι δικές μου “λιγούρες” ήταν αυτές που με έκαναν να ξεκινήσω να φτιάχνω γλυκά. Και το γεγονός ότι συνήθως δεν έβρισκα αυτά που μου άρεσαν. Έψαχνα για παράδειγμα cookies, αλλά δεν ήταν όπως τα ήθελα: κριτσανιστά απέξω, μαλακά μέσα, όχι πολύ γλυκά. Οπότε προσπαθούσα να τα φτιάξω μόνη μου. Θυμάμαι που στα 23 μου αποφάσισα να ετοιμάσω τη δική μου τούρτα γενεθλίων. Την πήρα μαζί μου στο μαγαζί όπου είχαμε πάει με την παρέα μου να γιορτάσουμε, κέρασα και άγνωστο κόσμο και πολλοί άρχισαν να με ρωτάνε ποιος την είχε φτιάξει, τι υλικά είχε κ.λπ. Λίγο καιρό αργότερα, μια φίλη μού ζήτησε να κάνω και τη δική της τούρτα και σιγά σιγά είχα παραγγελίες που ξέφευγαν από το στενό φιλικό περιβάλλον», λέει η Μαρία, η οποία, ενώ σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης, άρχισε τότε να παίρνει διαφορετικό δρόμο. «Κάνοντας δουλειές σχετικές με το αντικείμενο των σπουδών μου, καταλάβαινα ότι μάλλον δεν μου άρεσε. Έβλεπα τους συμφοιτητές μου, όσο προχωρούσαν τα χρόνια, να γίνονται καλύτεροι. Εγώ, πάλι, προχωρούσαν τα χρόνια και έκανα πιο πολλά γλυκά μέσα στη βδομάδα! Μου έλεγαν: “Σε φανταζόμαστε σε λίγα χρόνια με ροδαλά μάγουλα και ποδιές”. Κι εγώ, που το πήγαινα για γκαλερίστα, φρίκαρα…» θυμάται. Στο μεταξύ ήρθαν οι καραντίνες και μαζί τους αρκετός ελεύθερος χρόνος για να συνεχίσει να πειραματίζεται στην κουζίνα.

Στο σπίτι των γονιών της, που «την ανέχονται ακόμη γιατί τους ταΐζει», όπως λέει αστειευόμενη, κλείνεται με τις ώρες για να δοκιμάσει καινούργιες συνταγές και να ετοιμάσει παραγγελίες. «Οι γονείς μου ήταν από την αρχή υποστηρικτικοί, αλλά δεν διστάζουν να κάνουν κριτική στα γλυκά μου, κάτι που με βοηθάει πάρα πολύ. Επίσης, στις πολύ δύσκολες στιγμές θα έρθουν και θα με βοηθήσουν και στη λάντζα, το οποίο είναι πολύτιμο», λέει ενώ κόβει σε λεπτές φέτες τα αχλάδια για την γκαλέτ που θα ψήσει σε λίγο. Το κέικ που επίσης ετοιμάζει παγώνει σε ένα ράφι της κατάψυξης πριν από την τελική του συναρμολόγηση. Πέρα από τους χάρακες, τις σπάτουλες, τις περιστρεφόμενες βάσεις και όλα τα άλλα σύνεργα που είναι απλωμένα στον χώρο, την προσοχή δεν γίνεται να μη σου τραβήξει το τεράστιο παλιό ψυγείο που σε μεταφέρει αυτόματα στη δεκαετία του ’80. «Ο πατέρας μου δούλευε στην αεροπορία και κάποια στιγμή πήγε μαζί με τη μητέρα μου για μερικά χρόνια στο Τέξας, για εκπαίδευση. Όταν γύρισαν, ήρθε μαζί και το ψυγείο. Πρώτα μπήκε αυτό στον χώρο και μετά χτίστηκε ο τοίχος της κουζίνας! Είναι ογκώδες, αλλά από την άλλη αυτό με βοηθάει πολύ με τη δουλειά. Γι’ αυτό το “ξεματιάζουμε” κάθε μέρα μην πάθει κάτι!» περιγράφει γελώντας.

Η αγάπη της Μαρίας για τα κέικ την οδήγησε μέχρι τη Νέα Υόρκη για ένα σεμινάριο του περίφημου Milk Bar. Εκεί συνάντησε τη δημιουργό του ζαχαροπλαστείου, Κριστίνα Τόσι. «Με έχει εμπνεύσει πολύ η δουλειά της και ειδικά ο τρόπος που συνδυάζει τις γεύσεις». Ένα tip που έμαθε κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου και ακολουθεί πλέον πιστά είναι το στήσιμο των κέικ με «δαχτυλίδια» βουτυρόκρεμας αντί για ολόκληρες στρώσεις: «Βάζεις βουτυρόκρεμα μόνο περιμετρικά, πάνω από τα παντεσπάνια. Αυτό στις μεγάλες τούρτες βοηθάει με τη στατικότητα, αλλά κάνει και το τελικό αποτέλεσμα πιο δροσερό, λιγότερο μπουχτιστικό».

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι της στην Κοπεγχάγη, στην επιγραφή ενός φούρνου είδε πρώτη φορά μια άλλου είδους συμβουλή που της αρέσει να υπενθυμίζει στον εαυτό της όταν αγχώνεται: «Δεν κάνουμε λάθη, μόνο παραλλαγές». «Τα πρώτα cookies που έφτιαξα δεν τρώγονταν, είχαν μια γεύση μεταξύ σόδας και καλαμποκιού. Το πρώτο μου κέικ ήταν στραβοχυμένο, η βουτυρόκρεμα είχε βγει σούπα, ενώ το σύνολο το στήριζαν οδοντογλυφίδες για να μην καταρρεύσει! Αλλά μόνο με την προσπάθεια μαθαίνεις», λέει. Η Μαρία ασχολείται πλέον επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, ενώ στον χρόνο που της μένει συνεχίζει να φτιάχνει πρωτότυπες τούρτες κατά παραγγελία.