Πρωτότυποι θαλασσινοί μεζέδες στο κλασικό πλέον στέκι των Τζιτζιφιών.
Η θέση: Στις Τζιτζιφιές, πίσω απ’ τον παλιό ιππόδρομο, εντός του «τριγώνου» που σχηματίζεται από τη λεωφόρο Συγγρού, τη Λάμπρου Κατσώνη και τη λεωφόρο Ποσειδώνος. Χάρη σε αυτές τις μεγάλες αρτηρίες η πρόσβαση στο μαγαζί είναι ιδιαιτέρως εύκολη.
Η ατμόσφαιρα: Σάλα σαν θαλασσινή αγκαλιά, ζεστή και ταυτόχρονα «αεράτη», κομψή, ιντέλιτζεντ αλλά ανεπιτήδευτη, με απαλά χρώματα, κλασικά τραπεζοκαθίσματα παλιάς ταβέρνας και καφασωτά παράθυρα. Νιώθεις τη δροσιά και τη χαλαρότητα σπιτιού της Αθήνας του ’50, χωρίς να υπάρχει κάτι αποπνικτικά παλιομοδίτικο. Στον αέρα κουβέντες χαλαρές, οι θαμώνες φίλοι του μαγαζιού από χρόνια, αλλά και άλλοι νεότεροι που αγαπούν το καλώς καμωμένο. Το ντεκόρ συμπληρώνει ένας πάγκος και μια στόφα, πρόσφατα προσαρτήματα όχι για το εφέ αλλά για χρήση κανονική και… για τους θαμώνες απολαυστική.
Το φαγητό: Αν ο Θαλασσινός ήταν στη Βαρκελώνη, εικάζω πως θα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα καλύτερα tapas bar, αν ήταν στη Βενετία θα περνούσαν όλοι για cicchetti και κρασί. Αυτό έχει καταφέρει η ομάδα του εστιατορίου, να συμπληρώσει το κλασικών προδιαγραφών ψαροφαγικό μενού (ζωντανές ψαρούκλες αριστοτεχνικά ψημένες) με μια συλλογή εκλεκτών ψαρομεζέδων σε φιλικές τιμές. Αυτό το είχε πάντα. Το νέο είναι πως η συλλογή μπολιάστηκε με πολλούς μικρομεζέδες που ετοιμάζονται επιτόπου από τον σεφ Ξενοφώντα Κατσιμαγκλή στον πάγκο και στη στόφα που προανέφερα.
Μεταξύ άλλων δοκιμάσαμε τα εξής: τα απίθανα αλίπαστα του Πασχαλίδη από το Φανάρι Κομοτηνής, ήτοι θαλασσινό παστουρμά (ψάρι «ψημένο» σε πάστα τσιμενιού), καπνιστά μύδια κ.ά. Μανιτάρια στο μαντέμι με δεντρολίβανο. Μύδια γκρατινέ με βούτυρο και μυρωδικά. Σαρδέλες ψημένες με το φλόγιστρο. Εξαίσιες ελιές από την Καλαμάτα. Ροδέλες μελιτζάνας τηγανητές καλυμμένες με αμυγδαλοσκορδαλιά (!). Ρεγγοσαλάτα και λευκή, τραγανή ταραμοσαλάτα. Αχινοσαλάτα. Ρολάκια σολομού. Καρπάτσιο λαυρακιού. Πατατούλες ξυλοφουρνιστές με πούδρα αυγοτάραχου. Για να μη λέω πολλά: το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο. Η παρέα μοιραστήκαμε ακόμη γαρίδες ωραιότατα ψημένες με πικάντικη σάλτσα ντομάτας, μια αχνιστή-μόλις-βγήκε-από-τη-στόφα πίτα με ολοζώντανα χόρτα, μια εξαίσια μακαρονάδα με ψητή σουπιά μετά του μελανίου της και σάλτσα μουστάρδας και -το λιγότερο κατ’ εμέ επιτυχημένο- μπαρμπούνια τηγανητά καλυμμένα με σάλτσα ντομάτας και δεντρολίβανο. Στο τέλος, ρουαγιάλ γλυκά που δεν συναντάς εύκολα σε εστιατόριο: ποικιλία ξερών φρούτων σιγοψημένων σε γλυκό κρασί με ροζ πιπέρι και κυδώνι γλασέ με γιαούρτι. Μάλιστα.
Ο λογαριασμός: Οι μικρομεζέδες κοστίζουν από 2 έως 5 ευρώ το πιάτο. Οι μεζέδες του κύριου καταλόγου από 7,5 έως 12. Τα φρέσκα ψάρια από 45 έως 59 ευρώ το κιλό. Μια παρέα τεσσάρων μπορεί με αρκετούς μεζέδες και κρασί να πληρώσει περίπου 80 ευρώ. Τιμές φιλικές ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την ποιότητα των εδεσμάτων.
Η κάβα: Αξιόλογη ποικιλία ελληνικών κρασιών που θα ταιριάξουν θαυμάσια με τις διαφορετικής κατεύθυνσης γεύσεις. Το χύμα κρασί και το τσίπουρο είναι από το κτήμα Δερέσκου στη Μεσσηνία. Τιμές λογικές.
Επιπλέον πληροφορίες: Το ψωμί είναι χειροποίητο. Το καλοκαίρι αναζητήστε την ωραία, παχιά σκιά που εξασφαλίζουν οι μουριές στο πεζοδρόμιο. Το πάρκινγκ είναι σχετικά εύκολο στην περιοχή. Το σέρβις ευγενικό και ουσιαστικό. Ολα δουλεύουν ρολόι και αυτό οφείλεται στο ότι συμμετέχουν ενεργά και χαμογελαστά οι ιδιοκτήτες του Θαλασσινού Ντίνα και Γιώργος Λουκής. Σημειωτέον, το εστιατόριο λειτουργεί εδώ και 25 χρόνια – δεν είναι και λίγο για τα δεδομένα της αθηναϊκής εστίασης. Λειτουργεί καθημερινά, εκτός Δευτέρας, βραδινές ώρες. Τα Σαββάτα είναι ανοικτά και το μεσημέρι. Την Κυριακή, μόνο μεσημέρι.
