μπιστρουδένιο φαγητό, σύγχρονο, που είναι μεν αλλιώτικο, έχει όμως ζεστασιά, νοστιμιά.
Αν περάσεις από κει και το δεις στην αρχή του παγκρατιώτικου πεζόδρομου απέναντι από τον Άγιο Σπυρίδωνα και το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, μπορεί να μην την καταλάβεις αμέσως την αλλαγή. Το Marbella, έχει πάρει τη θέση του Flaws, που ήταν και αυτό μπαρ με φαγητό. Ίδιο μοιάζει, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Τα faux λουλούδια στην κολώνα είναι εκεί, το vintage εσωτερικό με το μπαρ με τους πολυέλαιους επίσης, μπορείς πάντα να πάρεις ένα ποτό ή ένα κοκτέιλ (αυτά δεν τα έχω δοκιμάσει ακόμη) και να μείνεις εκεί. Αλλά αυτό το νέο με ολίγον από παλιό μαγαζί, που είναι «αδερφάκι», με διαφορετικό γευστικό προφίλ, του ιταλικού Amici Miei στη Δροσιά, έχει ένα κρυμμένο ατού. Εντάξει, όχι τόσο κρυμμένο. Το φαγητό του επιμελείται η Ερασμία Μπαλάσκα. Η ταλαντούχα νεαρή σεφ που ξεκίνησε στην κουζίνα του Premiere, υπήρξε head chef του Funky Gourmet, και στη συνέχεια τη βρίσκαμε για ένα διάστημα στο wine bar Vintage, εδώ προτείνει έναΤο εξωτερικό πετρόλ σαλονάκι του μαγαζιού έχει τη φάση του, έχει και την άπλα του – εκεί καθίσαμε, στο πεζοδρόμιο ήταν ζεστή βραδιά. Είναι όμορφη γωνιά, παρότι λίγο άβολος ο ρετρό καναπές (τα ‘χει τα χρονάκια του) πάνω από τον οποίο κρέμονται καμιά δεκαπενταριά κάδρα. Σχεδόν με το που ήρθε το κρασί, ήρθε κι η βελούδινη ταραμοσαλάτα με αυγοτάραχο, λάδι μαϊντανού και ατσίνα, αυτά τα μικρά φυλλαράκια με τη γεύση που μοιάζει με του γλυκάνισου, τα οποία του πήγαιναν πολύ, και σέσκουλα. Και λίγο αργότερα το καραμελωμένο καπνιστό χέλι με το τραγανό κουνουπίδι «πουδραρισμένο» με κάρι και τα μικρά pudding παρμεζάνας και ο ντάκος με ντοματίνια και τσαλαφούτι, κομματάκια ψητής μελιτζάνας, διακριτικό κρεμμύδι, κρίταμο και βασιλικό, με ωραία αρώματα κι επίσης ωραία τραγανάδα.
Το μοσχάρι ταρτάρ με τη σάλτσα τρούφας θα το ήθελα λίγο πιο κρεατένιο –το νόημα του ταρτάρ είναι να το νιώθεις το κρέας– αλλά εκείνο το τραγανό καρότο που του βάζει η σεφ από πάνω είναι πολύ ωραία ιδέα. Δεν είναι η μόνη. Είναι πολλά μικρά εδώ κι εκεί, που κάθε τι το κάνουν λίγο πιο ξεχωριστό. Εκείνα τα τραγανά, καλοκαρυκευμένα κεφτεδάκια ας πούμε, λίγο πικάντικα, που στέκονται μέσα σε σάλτσα μασκαρπόνε και μαρμελάδα ντομάτας. Ή τα ανάλαφρα θαλασσινά ντολμαδάκια με λαβράκι τυλιγμένο με κινέζικο λάχανο. Η στηθοπλευρά με πουρέ από τοπιναμπούρ, με εκείνη τη χαρακτηριστική γλυκογήινη γεύση, είναι πολύ νόστιμη, το ίδιο και τα μάγουλα γιουβέτσι, με το ξύσμα λεμονιού και το λέμονγκρας να δίνουν μια έξτρα διάσταση στο κριθαράκι. Φινάλε γράφει μια κλασική καρυδόπιτα, συνταγή της μητέρας της, που η Ερασμία την πλαισιώνει με παγωτό κανέλα και καραμέλα από μέλι. Με τη δύναμη της παράδοσης και μοντέρνα παρέα. Ναι, αξίζει να καθίσεις για φαγητό εδώ, κι αν εμπλουτίσουν λίγο τις επιλογές τους σε κρασί, θα αξίζει ακόμη πιο πολύ.