Μαγαζί θεσμός στο Χατζηκυριάκειο, «μεσοτοιχία» με τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και μενού με 3 φαγητά.
Η θέση: Είναι στη γειτονιά µου, Χατζηκυριάκειο προς Πειραϊκή, και όµως διστάζω να το προτείνω σε όσους µε ρωτούν πού να πάνε για ψάρι στον Πειραιά. Οι λόγοι είναι οι εξής: είναι διάσηµη η Μαργαρώ, δεν είναι καινούργια πρόταση. Επίσης, ποικιλία δεν έχει, δεν µαγειρεύει, δεν ψήνει, βάζει µόνο τηγάνι, κάτι που δεν αρέσει σε όλους. Και το πιο πιθανό είναι, αν καθίσεις µέσα, να φύγεις ελαφροτηγανισµένος. Υπάρχουν, όµως, πολλά… όµως.
Είναι θεσµός η Μαργαρώ. Στο ίδιο σηµείο από τις αρχές του αιώνα, αρχικά ως µπακάλικο, υπό άλλη διεύθυνση, και αργότερα, τη δεκαετία του ’40 ως κρασοπουλειό και µαγειρείο υπό την επίβλεψη της κυρα-Μαργαρώς της Μυκονιάτισσας – ακόµα λένε ιστορίες στη γειτονιά γι’ αυτή τη γυναίκα-θρύλο, για την εργατικότητα, τη νοικοκυροσύνη της. Οι παλιοί τη θυµούνται να κουµαντάρει τα τηγάνια σε δύο µεγάλα πετρογκάζ µε µαεστρία. Τότε τάιζε τα µαστόρια, τους ναυτικούς, τους εργάτες της περιοχής. Από εκεί έπαιρναν τα νοικοκυριά του Χατζηκυριακείου το κρασί τους, από τα µεγάλα βαρέλια του υπογείου.
Η ατμόσφαιρα: Τη δεκαετία του ’70 το µαγαζί περνά στα χέρια του γιου της, που το µετατρέπει σε ψαροταβέρνα. Για µια περίοδο, λένε, το µαγαζί ήταν σελφ-σέρβις, τα τηγάνια ήταν µόνιµα στη φωτιά και πήγαινες µε το πιάτο να σου βάλουν τη µερίδα ή τις µερίδες που ήθελες. Εκτοτε, πέρα από µια ανακαίνιση και το γεγονός ότι πλέον παραγγέλνεις κανονικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Απλός ο χώρος στο εσωτερικό, στα λευκά ντυμένος. Η έμπροσθεν βεραντούλα είναι το αγαπημένο σημείο των περισσοτέρων (το χειμώνα είναι προφυλαγμένο).
Το φαγητό: ∆εν είναι η ιστορία ή το cult του πράγµατος που κάνουν το µαγαζί άξιο αναφοράς και επισκέψεως. Είναι και το φαγητό. ∆υο πράγµατα όλα κι όλα, γαρίδες ή καραβίδες, µπαρµπούνια ή κουτσοµούρες, ό,τι από αυτά βρουν το πρωί στην ιχθυόσκαλα. Εχω πετύχει και λυθρίνια, πάντως η γκάµα τελειώνει εκεί. Το τηγάνι είναι ελαφρύ (σκέψου µόνο πόσους τόνους ψαρικά έχουν τηγανίσει), τα ψάρια έρχονται τραγανά και ζουµερά, αλατισµένα µε µπόλικο χοντρό αλάτι. Οι γαρίδες, ακαθάριστες, θέλουν χέρι, άλλοι τις τρώνε µε τα τηγανητά τσόφλια, άλλοι –η µειοψηφία– τις καθαρίζουν για να φάνε µόνο το νόστιµο ψαχνό.
Στο πλάι χωριάτικη και ψωµί σουσαµωτό, µία φραντζόλα σε κάθε τραπέζι. Τίποτε άλλο δεν έχει και γι’ αυτή την εξειδίκευση και µόνο αν ήταν στο εξωτερικό η Μαργαρώ, θα συµπεριλαµβανόταν σε οδηγούς γεύσης ως ορίτζιναλ, παραδοσιακό ταβερνείο. Οχι πως έχει ανάγκη περγαµηνές και δηµοσιεύµατα. Το µαγαζί γεµίζει, το µεσηµέρι από τις κοντινές ναυτιλιακές, το βράδυ µε πελάτες από όλη την Αθήνα. Το πελατολόγιο περιλαµβάνει µεταξύ άλλων κυρίες και κυρίους καλοβαλµένους σε αναζήτηση του αυθεντικού.
Ο λογαριασμός: Υπολογίστε περίπου 25€ το άτοµο.
Η κάβα: Η λίστα των ποτών εξαιρετικά περιορισµένη, ούζα, χύµα κρασί (που δεν θα το πρότεινα), µπίρες (που θα πρότεινα).
Επιπλέον πληροφορίες: Στα συν η καθαριότητα του χώρου. Γείτονες µου λένε ότι οι τωρινοί µαγαζάτορες (τρίτη γενιά) φροντίζουν για την καθαριότητα των γύρω στενών, καθότι τυχόν βρωµιά θα έχει αντίκτυπο στην ταβέρνα. Ανοιχτά ∆ευτέρα-Σάββατο, µεσηµέρι-βράδυ. Τις Κυριακές µόνο µεσηµέρι.
