Jimmy's Fish: κάπως έτσι είναι φτιαγμένα τα διαχρονικά στέκια | ΜΑΓΑΖΙ

Λιμανάκι είναι ο Τζίμης στο Μικρολίμανο. Επιστρέφουμε συχνά σε αυτά τα μαγαζιά-λιμανάκια. Για ένα ήσυχο βράδυ. Για να ρεμβάσουμε. Για ένα διάλειμμα από τον (γαστρονομικό) θόρυβο της πόλης. Για να ξεβαφτιστούμε από τη χιπστερίλα και το βάρβαρο κούλνες της μοδάτης εστίασης. Γιατί ένα πιάτο γλυκό φαΐ μπορεί να διορθώσει τα πάντα. Για κανάκεμα. Επιστρέφουμε σαν να γυρνάμε σπίτι.

Παλαιό μαγαζί, δουλεμένο, τίμιο, με τη βαριά ιστορία του να διαπερνά τα πάντα σαν δροσερό αεράκι. Δεν έχουμε πολλά παλιά μαγαζιά στην Ελλάδα, και όσα έχουν μείνει είναι ουσιωδώς κουλ: δεν πασχίζουν να αποδείξουν τίποτα. Είναι όπως μας αρέσουν, μας αρέσουν όπως είναι.

Σε αυτά εδώ τα τραπέζια έχουν φάει φαμόζοι της πόλης, της χώρας, του κόσμου: παλιοί λεφτάδες, καλλιτέχνες, σελέμπριτι, παράγοντες, όλη η ναυτιλία – εννοείται. Κάποτε ο Γκοτιέ είχε για τραπέζι τη βάρκα του Τζίμη, που την είχε αραγμένη στο Τουρκολίμανο: δεν του χαλούσαν χατίρι, του έστρωναν και έτρωγε εκεί με την παρέα του – και στο λιοπύρι ακόμα. Αφού αυτό ήθελε ο μόδιστρος, τι να γίνει; Δεν χωρούν εδώ οι ένδοξες ιστορίες του Τζίμη. Άλλη φορά θα σας πω περισσότερα. Όμως, ρωτήστε και όλο και κάτι θα σας πουν οι άνθρωποι του μαγαζιού, αν δεν τρέχουν.

Διαχρονικό μαγαζί ο Τζίμης και τι στιλ! Αντίκες, ναυτικά μεμοραμπίλια, βίντατζ αντικείμενα, μαζεμένα με ιστοριοδιφική τρυφερότητα, σε εποχές που το βίντατζ δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Το ξέρω πως θα φάτε στον χώρο δίπλα στη θάλασσα, αλ φρέσκο, και ορθώς, αυτό ζητάει η ψυχή όλων μας όταν κατεβαίνουμε στο πειραιώτικο λιμανάκι. Όμως ρίξτε μια ματιά απέναντι στη σάλα, αφήστε το κινητό στο τραπέζι για να το χαρείτε αληθινά και διαβάστε τους τοίχους του μαγαζιού με την αδηφάγο διάθεση φιλότεχνου σε γκαλερί. Μια πινακοθήκη του Πειραιά είναι ο Τζίμης.

Μια βουτιά στον χρόνο είναι και το φαΐ, κλασικό κι αυτό. Βάζει, ας πούμε, μια ιδέα κρέμα στην καραβιδομακαρονάδα, τόση όση. Για να τη γλυκάνει και να την κάνει αστική, των ’80s. Όμως δεν την πνίγει στις ντομάτες, βάζει λίγα κομμένα ντοματίνια, γιατί ξέρει πως είναι δύσκολες πρωτεΐνες τα θαλασσινά και βαραίνουν με τις έντονες κόκκινες σάλτσες, θέλουν ίσα να ροζίσουν. Το όλον θυμίζει κάπως τη σάλτσα al fumé που συνηθίζεται στο Μάρκε της κεντρικής Ιταλίας.

Να πάρετε ταραμοσαλάτα. Δεν είναι λεία μους, αλλά τραγανή, κοκκώδης, με άφθονο αληθινό ταραμά, έντονα ψαρένια και ξινή. Το όξινο τονίζεται με την άρτυσή της και με ολίγον σουμάκ. Να πάρετε οπωσδήποτε και την ντοματοσαλάτα: με κάππαρη, καππαρόφυλλα, κρίταμα και ανδριώτικο βολάκι. Τι σπάνιο να βρίσκεις το κυκλαδίτικο τυράκι στην πρωτεύουσα. Την καραβίδα τη φτιάχνουν και με ελαφριά σάλτσα μουστάρδας, λάδι και πιπέρι. Ωραιότατη.

Στα οπωσδήποτε είναι το χταπόδι Weichart (άλλο θρυλικό μαγαζί του Πειραιά, από όπου η συνταγή): χταπόδι σιγομαγειρεμένο από τον σε κόκκινο κρασί, με μια ανάρια σάλτσα, λαμπερή, βελούδινη, τέλεια γλυκόξινη. Ένα πιάτο υποδειγματικό. Εδώ θα χαρείτε επίσης ψάρια πρώτης ποιότητας, σε ψησίματα άριστα.

Και μια άλλη αρετή του Jimmy’s Fish, που συνεισφέρει τα μάλα στην καλοπέρασή μας: οι άνθρωποι του σέρβις. Όλων των ηλικιών παρακαλώ. Τρομερό μάθημα αυτό, ιδίως τώρα που όλοι ψάχνουν προσωπικό. Δείτε και τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Δεν τα χάνουν, δεν βαριούνται, δεν προσποιούνται. Είναι ουσιωδώς ευγενικοί, δίπλα σου διακριτικά και ωραία. Παίρνουν τα πιάτα και γεμίζουν το ποτήρι σου πριν το ζητήσεις. Έχουν φέρει καθαρό πιρούνι προτού καλά καλά ακουστεί το «γκλαν» στο πάτωμα. Ξέρουν καλά τα φαγητά, τα κρασιά, τα της ημέρας, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να περάσετε φίνα.