Polpo: Στη λαχαναγορά για... γαρίδες και μπαρμπούνια | ΜΑΓΑΖΙ

Μεσημέρι βρέθηκα για πρώτη φορά στο ψαρομάγαζο που έπιασε πόστο πριν από λίγους μήνες έξω από τη Λαχαναγορά του Ρέντη, ανάμεσα σε πρατήρια χονδρικής και τροχεία. Περιμένοντας τα πρώτα πιάτα, χάζευα τα μεγάλα μπλε γράμματα πάνω από την πύλη και τα μπες-βγες της. Κι όταν εμφανίστηκαν οι ελαφροψημένες, δαντελένιες γαρίδες Κοιλάδας, το τρυφερό, φρέσκο καλαμάρι και τα ζουμερά, φιλεταρισμένα μπαρμπούνια, που τα ψήνουν ξεκοκαλισμένα, αφήνοντάς τα ενωμένα στην ουρά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι ιδιαίτερο τρέχει μ’ αυτό το μαγαζί, που περνώντας απέξω μπορεί να μη σου γεμίσει το μάτι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΚορυδαλλός: Πού τρώμε, πού πίνουμε, τι ψωνίζουμε και ποια ομάδα υποστηρίζουμε Το Polpo το έστησε η οικογένεια Κατσικάκη, που έχει μόνιμη συνεργασία με δεκάδες καΐκια σε όλη την Ελλάδα και προμηθεύει με ψάρια και θαλασσινά μερικά από τα πιο γνωστά ψαροεστιατόρια της πόλης και όχι μόνο. Από το συσκευαστήριό τους, μερικά βήματα πιο πέρα, τακτοποιημένα σε τελάρα στρωμένα με πάγο, τα δώρα της θάλασσας ταξιδεύουν από τα Ιλίσια και τη Μύκονο μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Ντουμπάι. Στον κατάλογο του μικρού χώρου –μια κουζίνα μέσα, μερικά τραπέζια, σκεπασμένα για τον χειμώνα έξω, με μια σόμπα να καίει, κι αυτό είναι όλο– «στριμώχνονται» πολλά καλούδια: από την έντονη ταραμοσαλάτα, που έχει τσαγανό, τον παστουρμά από σολομό που φτιάχνουν, το λαδολεμονάτο σκαθάρι καρπάτσο, τον στεγνοτηγανισμένο γαύρο και την al dente, μια ιδέα πικάντικη μακαρονάδα του ψαρά μέχρι τα μεγάλα ψάρια, που τα ψήνουν ανοιχτά, πετάλι, ή κάνουν μ’ αυτά κάποιο μαγειρευτό. Πέτυχα ένα γλυκοφάγωτο πλακί, ντοματένιο, με μπόλικο κρεμμύδι και πατάτες μελωμένες.

Ξαναπήγα. Υπήρξαν και κάποια πιάτα που δεν τα βρήκα εξίσου πετυχημένα. Τη μια η ψαρόσουπα ήταν υπερβολικά λαδερή, χανόταν το ψάρι, την άλλη το ρύζι στα ντολμαδάκια ήταν παραμαγειρεμένο. Αλλά εκτίμησα τη λογική του λιτού, του ατόφιου, που αφήνει τη φρεσκάδα και την πρώτη ύλη να λάμψουν, το γεγονός ότι μπορείς να χαρείς τα της θάλασσας και με λίγα χρήματα και με πιο πολλά, το «κολάζ» του κόσμου – δύο φίλοι που κάθισαν για ένα θαλασσινό τυλιχτό και μία τηγανιά πατάτες, ένας κουστουμαρισμένος κύριος που έπινε μόνος του το κρασί του (έχουν κάποια εμφιαλωμένα) τσιμπολογώντας ένα σεβίτσε τσιπούρας, δύο-τρεις παρέες που χαίρονταν ούζο και ανάπαυλα, κάποιοι που δουλεύουν στην αγορά και κάθισαν να φάνε κάτι πριν πάνε για ξεκούραση. Διάφοροι άνθρωποι και διαθέσεις φαίνεται να βρίσκουν τη γωνιά τους στο ψαροστέκι της οδού Κέννεντυ από το πρωί μέχρι τις εννιά το βράδυ που κλείνει. Εκείνη την ώρα, η αγορά έχει κατεβάσει ρολά και τριγύρω τα πάντα είναι ήσυχα. Όπως και η καρότσα που βλέπω βγαίνοντας, παρκαρισμένη λίγα μέτρα από την είσοδό της, θα ξαναπάρει μπρος το πρωί.