Ένα ιστορικό εστιατόριο με σταθερούς θαμώνες εργαζόμενους και κατοίκους του κέντρου.
Η θέση: Προς Ιλίσια μεριά, σε έναν παράδρομο της Μιχαλακοπούλου, πίσω από ένα -ας πούμε- παρκάκι, ίσα που ακούγεται η βαβούρα της λεωφόρου.
Η ατμόσφαιρα: Στη μικρή τετράγωνη σάλα συνωστίζονται την ώρα της ανάπαυλάς τους οι εργαζόμενοι της περιοχής (αργά το μεσημέρι, νωρίς το απογευματάκι). Στον αέρα πιάνεις κουβέντες αρχιτεκτονικές, δημοσιογραφικές, δικηγορικές. Όμως και τα βράδια έχει κόσμο ο Βλάσσης – βλέπετε έχει σταθερή πελατεία χρόνια τώρα, από τότε που ήταν στο προηγούμενο πόστο του, στην Παστέρ. Ο διάκοσμος λιτός, ο φωτισμός σωστός, το σέρβις προπονημένο, υποδειγματικό. Αν υπάρχει περιθώριο επιλογής, καθίστε όπως μπαίνετε αριστερά, για να έχετε καλή θέα στον απέναντι τοίχο με το «Λούνα Παρκ», τον πίνακα του Χρηστίδη. Τα υπόλοιπα τετραγωνικά των τοίχων είναι καλυμένα με αφίσες τέχνης και πολιτισμού. Μπορείτε, επίσης, να καθίσετε στον σκεπαστό χώρο μπροστά από το κατάστημα. Το καλοκαίρι, ο Βλάσσης βγάζει μια χούφτα τραπέζια στο απέναντι πεζοδρόμιο – εκεί οι καπνίζοντες θα το απολαύσουν με την ψυχή τους κι εκεί γίνεται το πιο ωραίο σούσουρο.
Το φαγητό: Νόστιμη, σπιτική ελληνική κουζίνα. Καλομαγειρεμένα φαγητά χωρίς πολλές-πολλές εντάσεις, μυρωδικά ή μπαχαρικά που μπορεί να ξενίσουν. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Αρνάκι στο φούρνο με πατάτες φούρνου, που μοιάζουν σαν να βγήκαν από το κυριακάτικο ταψί, μοσχαρίσια μπιφτέκια (ζουμερά αν και κάπως άτονα), ωραιότατοι κρεατεροί λαχανοντολμάδες, καλοφτιαγμένο σοφρίτο με χειροποίητο πουρέ. Την τελευταία φορά δοκιμάσαμε και δύο πιάτα-έκπληξη: το συκώτι φρυγαδέλι, τυλιγμένο σε αρνίσια μπόλια και ψητό, ήταν ζουμερό, ελαφρώς ροζ, και με το «ντύμα» του καθόλου λιπαρό – είχε ψηθεί όσο έπρεπε για να λιώσει το περίσσιο λίπος. Τα λεπτοκομμένα φρέσκα μανιτάρια μαριναρισμένα σε λάδι, ελάχιστο λεμόνι, ροζ πιπέρι, σκόρδο και φρέσκο κρεμμυδάκι μπορείτε να τα παραγγείλετε ως σαλάτα – η πολύ απαλή οξύτητα της μαρινάδας δεν εμπόδισε την κατανάλωση κρασιού. Δυνατό χαρτί του Βλάσση είναι επίσης τα όσπρια, οι σούπες αλλά κυρίως τα λαδερά – είναι μετρημένα στο λάδι τους, ούτε «πνιγμένα» ούτε στεγνά. Τώρα το χειμώνα δοκιμάστε τη σελινόριζα α λα πολίτα, ένα νοστιμότατο λαδερό. Θα προτιμούσα, για λόγους οικολογικούς και νοστιμιάς, να λείπουν από τον κατάλογο οι καλοκαιρινές προτάσεις μες στο καταχείμωνο – ευτυχώς είναι λίγες.
Ο λογαριασμός: Με 15-20 ευρώ θα φάτε σαν βασιλιάδες (χωρίς κρασί). Οι τιμές θα μπορούσαν να είναι ένα «τσικ» χαμηλότερες.
Η κάβα: Αντιπροσωπευτικές επιλογές από γνωστά ονόματα του ελληνικού αμπελώνα, κάποιες από τις οποίες και σε ποτήρι. Συμπαθητικό το χύμα του.
Επιπλέον πληροφορίες: Ανοικτά από το μεσημέρι μέχρι τις 00.30. Κυριακή βράδυ κλειστά. Μπορείτε, επίσης, να πάρετε φαγητό και σε πακέτο. Αν δουλεύετε στην περιοχή, θα ξέρετε ήδη ότι το πάρκινγκ είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η στάση του μετρό «Μέγαρο Μουσικής» είναι σε απόσταση 7 – 8 λεπτών.
