Αορίτης: Στο κρητικό του Σήφη Μανουσέλη στα Ιλίσια για κουκόφαβα και αντικριστό

Ξύλινη οροφή, στους τοίχους ασπρόμαυρες φωτογραφίες −τοπία και άνθρωποι—, στα ράφια μπακίρια, μια ζυγαριά, ένα ρακοκάζανο, πιατικά στη σειρά… Ο Αορίτης, που πάνε λίγες μέρες που άνοιξε στην οδό Μαιάνδρου, έχει κάτι από κρητικό καφενέ και κάτι από σπίτι. Στην Κρήτη αυτά τα δυο πολλές φορές μπλέκονται, το ένα με κάποιο τρόπο μπαίνει μέσα στο άλλο. Έτσι θέλησε ο Σήφης Μανουσέλης να γίνεται και στο νέο μαγαζί που άνοιξε με τον Βάιο Κορομηλά και τον Μπάμπη Καζάνα, τους συνεργάτες του από το Tsiftis Gastrokoutouki, που δεν απέχει και πολύ, καμιά τριακοσαριά τετρακοσαριά μέτρα πρέπει ’ναι – εδώ στην παρέα προστέθηκε κι ο Δημήτρης Ψυχογιός. Έτσι το έφτιαξε η Νine Design που ανέλαβε να το σκηνογραφίσει. Αυτό όμως που πραγματικά δίνει τον τόνο είναι το ίδιο το φαγητό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣZohόs: Σε ποια αυλή της Πλάκας φύτρωσε και τι μαγειρεύει;Ο Μανουσέλης έχει βάλει στο μενού συνταγές που μαγείρευαν στο σπίτι του και άλλες που είναι δεμένες με τα καλοκαίρια που περνούσε με τον παππού του στον Καλλικράτη Σφακίων. Θα τον δεις μαζί με τον Γιώργο Φουντουλάκη, που είναι κρητικός και αυτός, από το Καστέλι Κισσάμου, στην κουζίνα. Από εκεί μας γνέφει την ώρα που έρχεται για το καλωσόρισμα η απαραίτητη τσικουδιά, μαζί με τα φυστίκια, τις ελιές και κυμινάτο παξιμάδι. Μερικά λεπτά μετά καταφθάνει στο τραπέζι και το ψωμί, κλεισμένο στο βουργιάλι. «Ξαναένιωσα μάγειρας εδώ», μας λέει-– άμα είσαι συνιδιοκτήτης έχεις και με πολλά εξωμαγειρικά πράγματα να ασχοληθείς– κάποια στιγμή που αφήνει για λίγο τα τηγάνια και τις κατσαρόλες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΗ επανάσταση του κρητικού κρασιού: η νέα εποχή ενός αρχαίου αμπελώναΜοιραστήκαμε κουκόφαβα με κρεμμύδι και αγκινάρα τουρσί, σαλάτα με σταμναγκάθι και παλικάρια (οσπριοσαλάτα), ένα πεντανόστιμο ξιδάτο λουκάνικο, που το φτιάχνουν οι ίδιοι και το σερβίρουν με οφτή πατάτα, χοχλιούς μαγειρευτούς με μπόλικο κρεμμύδι και πατάτες, αλλά και συντριμάδες, πιάτο συνδεδεμένο με τα χοιροσφάγια. Το αντικριστό με την τραγανή πετσούλα ήταν σκέτη… ζημιά. Η βραδιά είχε και συνέχεια: πιλάφι με το ζυγούρι στο κατσαρολάκι (πολύ νόστιμο, αλλά τους παράπεσε το αλάτι), τηγανητό κουνέλι δεντρολιβανάτο με ωραία δεμένη ξιδάτη σάλτσα και ριφάκι σύζουμο με τα μακαρόνια ποτισμένα στη σάλτσα. Γλυκό μετά από όλα αυτά εγώ δεν κατάφερα, αλλά εκείνα τα ξανθωπά ξεροτήγανα, που τα έβλεπα να κυκλοφορούν, τα έβαλα στο μάτι.

Πολλά από τα καλούδια που σερβίρουν στο νέο μαγαζί τα παίρνουν από το νησί: κρέατα, τυριά, σαλιγκάρια, παξιμάδια. Τα κρασιά, καμιά σαρανταριά-πενηνταριά θα βρείτε στον κατάλογο, είναι όλα από τον κρητικό αμπελώνα, και μάλιστα σε πολύ καλές τιμές −το εκτίμησα ιδιαίτερα αυτό− ενώ έχουν και αρκετές ρακές εμφιαλωμένες, κάποιες μπίρες από μικροζυθοποιίες του νησιού, ακόμη και τα αναψυκτικά είναι κρητικά. Ωραία είναι η Κρήτη του Αορίτη, που, κατά κάποιον τρόπο είναι παραδοσιακός και νεοεποχικός μαζί. Μπορεί κανείς να καθίσει μέσα ή έξω –Νοέμβρης και είναι ακόμη καλοκαίρι– στα τραπέζια δίπλα στο παρκάκι που χωρίζει τη Μαιάνδρου από την κίνηση της Μιχαλακοπούλου.