Το καφενείο της Μαρουλίας στην Ανάφη σερβίρει σουσαμόμελο και γλυκό κουφέτο

Σημείωση εκ της σύνταξης: Την Έφη τη γνωρίσαμε –πού αλλού;– στη «Μαργαρίτα», το καφέ-εστιατόριο-πανδοχείο των γονιών της στο Κλεισίδι, πριν ακόμα αποσυρθούν εκείνοι και αφήσουν τα ηνία στη μεγάλη τους κόρη. Ένα περιβόλι είναι η Έφη, η χαρά της ζωής και μια ανοιχτή αγκαλιά για τους τυχερούς που βρίσκουν να μείνουν στα λιγοστά δωμάτια της «Μαργαρίτας», αλλά και για τους πολύ περισσότερους που θα επιλέξουν να φάνε στο εστιατόριο. Δική της είναι επίσης η θρυλική ντίσκο της Ανάφης «Μάντρες» από όπου δεν φεύγεις αν δεν δεις την Ανατολή. Η ανοιχτόκαρδη αύρα της Έφης και η βαθιά της ευγένεια επεκτείνεται και εκτός των δικών της επιχειρήσεων. Άτυπος διαφημιστής του νησιού, θα τη δεις να εκπροσωπεί την καλή πλευρά του τουρισμού στα social media, να μάχεται για καλύτερες ακτοπλοϊκές συνδέσεις κάθε χρόνο, για καλύτερες υπηρεσίας υγείας κ.λπ. κ.λπ. Και δεν χάνει ευκαιρία να επισημάνει τις καλές προσπάθειες και να διαφημίσει άλλες επιχειρήσεις και ανθρώπους που εκτιμά. Έχοντας κατέβει στην Ανάφη για το Πάσχα, τώρα που ακόμα οι ρυθμοί είναι ήρεμοι και οι νησιώτες έχουν το νησί για τους εαυτούς τους, μας στέλνει ανταπόκριση μέσω email για να μας πει για ένα νέο καφενείο που άνοιξε στη Χώρα και να μας συστήσει την ιδιοκτήτριά του, τη Μαρουλία. «Πέρασα υπέροχα σήμερα με τη Μαρουλία. Λέει καταπληκτικές ιστορίες. Βάλτε στο πρόγραμμα ξανά Ανάφη. Έχει και άλλους να αγαπήσετε», μας λέει. Ακολουθεί το email που μας έστειλε για το πολλά υποσχόμενο καφενείο και την υπέροχη κυρία Μαρουλία. Αν πάτε στην Ανάφη φέτος, να πάτε να τη γνωρίσετε:

Μια βεράντα με θέα. Εδώ θα απολαύσουμε το καλοκαίρι ομελέτες, σπιτικές μαρμελάδες και χειροποίητα παραδοσιακά γλυκά και λικέρ.

Η Μαρουλία και το καφενείο στην Ανάφη

Την πέτυχα στην κουζίνα. Ίσα που τελείωνε τους κολοκυθοκεφτέδες. «Θα βάλω διάφορα μεζεδάκια. Όσα προλαβαίνω». Τη χάρηκα τη Μαρουλία. Μου μιλάει με ενθουσιασμό μικρού κοριτσιού. Με όρεξη. Με ζωηράδα. Τόσα χρόνια βοηθούσε τους άλλους, τώρα στα εξηνταπέντε της, ανοίγει μαγαζί.

Στο Δημοτικό τη σταμάτησαν από το σχολείο για να βοηθήσει την αδερφή της στην Αθήνα που είχε δυο μωρά. Τη γύρισαν ξανά πίσω στο νησί να βοηθήσει στην «εξοχή». Στην Ανάφη όλα τα μέρη εκτός Χώρας έτσι τα λέμε. Την προτιμούσε την εξοχή. Παντρεύτηκε τον άντρα της στα εικοσιένα. Μαζί ξεκινήσανε από το μηδέν. Αλλά και οι δυο είναι ασταμάτητοι. Εκείνος φροντίζει περβόλια. Είχαν και ζώα κάποτε. Κατσίκια. Πριν δυο χρόνια είχε βγάλει την πιο νόστιμη φάβα που έχουμε δοκιμάσει. Της φέρνει ό,τι έχει το περβόλι τους. Εκείνη ταλέντο. Λικέρ ρόδι. Λικέρ μπουρνέλα. Γλυκά του κουταλιού. Έβγαλε ο κήπος πολύ καρότο; – το έκανε γλυκό. Μαρμελάδες όλες δικές της.

Η Μαρουλία με την Έφη Καλογεροπούλου	Ξεροτήγανα και σπιτικό λικέρ ρόδι από τα χεράκια της Μαρουλίας, παραδοσιακό τρατάρισμα με το απαραίτητο σεμεδάκι από τα προικιά της.
Το περίφημο «γλυκό κουφέτο» γίνεται με μέλι και αμύγδαλα και είναι γαμήλιο κέρασμα σε πολλά νησιά των Κυκλάδων. Στο καφενείο της Μαρουλίας θα έχουμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε.	Η Μαρουλία έχει φέρει σερβίτσια και αντικείμενα από τους παππούδες της και θα σερβίρει σε αυτά.

Στη βιτρίνα μπροστά από την κουζίνα είχε ξεροτήγανα, γεμιστά (έτσι λέμε τα γλυκά με το σουσάμι που μοσχοβολάνε κανέλα και πορτοκάλι), ο χαλβάς μόλις μπήκε στο πάνω ράφι. Βγάζει κάτι ποτήρια από το σερβάν. «Αυτά τα ποτήρια είναι καθαρά. Όταν θα μου παραγγέλνουν το απόγευμα γλυκό, θα βάζω νερό εδώ. Γιατί να τα φυλάξω; Να τα κάνω τι; Καλύτερα να τα χαρούμε. Είναι ευαίσθητα. Θα τα πλένω στο χέρι».

Ό,τι είχε από «τις παππούδες» (έτσι λέμε στο νησί το ζεύγος παππού και γιαγιά) το στόλισε. Τα μπαούλα, τη ζυγαριά του πεθερού της που ήταν ψαράς. Στο σερβάν έχει ασημένιους δίσκους. Ποτηράκια μια στάλα, σεμεδάκια, προικιά, τα μπουκάλια με τα λικέρ. Δεξιά και αριστερά δυο φοντανιέρες. Στη μια σουσαμόμελο και στην άλλη γλυκό κουφέτο.
«Με ρωτάνε τι μυστικό έχει η συνταγή τους. Τους λέω, αυτά πρέπει να ακούς το θόρυβο την ώρα που τα φτιάχνεις. Εγώ το σουσάμι το ακούω. Να κάνει κριτς κριτς. Πρέπει να φουσκώσει το σουσάμι. Να κάνει χρώμα, για να το μελώσεις. Αλλά να προσέχεις μη σου αρπάξει και πικρίσει. Κάποτε το καλλιεργούσαμε. Τώρα δεν βοηθάνε τα χρόνια. Φάε και το κουφέτο να δεις. Το ίδιο και το αμύγδαλο. Η ψίχα πρέπει να ακούγεται μέσα στην κατσαρόλα. Δεν είναι άντε άντε».

Τα εγγόνια της έλεγαν να ανοίξει μια πιο μοντέρνα καφετέρια. Ο μεγάλος γιος της είπε: «Πας καλά; Έχει ευθύνες ένα μαγαζί. Έχει βαβούρα, τιμολόγια, αποδείξεις». Του είπε «Καλά, καλά. Εγώ θα το ανοίξω. Επειδή δεν ξέρω ξένα; Τόσα χρόνια πώς συνεννοούμαι στα δωμάτια;». Έμενε ξάγρυπνη πολλά βράδια. Σκεφτόταν τι της έμαθαν να πατάει στην ταμειακή και στο pos. Ο δεύτερος γιος της είναι το γκαρσόνι. «Ήμουν καλό γκαρσόνι απόψε μάνα»; «Το καλύτερο», του λέει και τον χαίρεται. Βαλέντη τον λένε. Από το Χρυσοβαλάντης. Χρυσό παιδί σίγουρα. Άξια και τα δυο της παιδιά. Τα καμαρώνει. Μιλάει όμορφα για τη νύφη της.

Εδώ κι εκεί στο μαγαζί φωτογραφίες και οικογενειακά κειμήλια, όπως η παλιά ζυγαριά του παππού της.	Η Μαρουλία μας διηγήθηκε την οικογενειακή ιστορία της που είναι δεμένη με την Ανάφη.
Φιλόξενη και δροσερή η βεράντα, κάτω από τον καθαρό αναφιώτικο ουρανό.	Η Χώρα της Ανάφης είναι χτισμένη ψηλά και αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο. Ο αέρας είναι ανελέητος και περπατώντας στα σοκάκια της ψάχνεις απάγκιο ανάμεσα στους τοίχους των σπιτιών.

Πίνω μια γουλιά λικέρ μπουρνέλα. «Στην υγειά σου Μαρουλία. Να έχεις κουράγια». Έκανε περισσότερο λικέρ αρμπαρόριζα γιατί είδε ότι τραβιέται. «Θα κάνω και πρωινά. Τηγανίτες αναφιώτικες με μέλι θυμαρίσιο και κανέλα. Ομελέτες. Κατά πόσο θα προλαβαίνω θα βάζω και μια πίτα στο ταψί. Δεν θέλω να βάλω τίποτα έτοιμο. Ό,τι φτιάχνω».

Η Μαρουλία ήταν χρόνια βοηθός στον φούρνο της αδερφής της. Όποτε χρειαζόταν η ανιψιά της άνθρωπο στην ταβέρνα, πεταγόταν. Καθάριζε χόρτα. Έφτιαχνε μια μελιτζανοσαλάτα. Ήθελε πάντα να έχει ένα μαγαζί. Της λέγανε, «είσαι μεγάλη». «Εγώ δεν θα κάτσω στον καναπέ με το πιεσόμετρο» απαντάει εκείνη.