Ήταν η πρώτη μας γκράντε έξοδος μετά την άρση του lockdown στην εστίαση, δεν θα το αφήναμε στην τύχη. Ποντάραμε λοιπόν στα σίγουρα και κλείσαμε τραπέζι στο Βαρούλκο, το οποίο βρήκαμε ανανεωμένο. Για πρώτη φορά καθίσαμε στα μπαλκόνια του δεύτερου ορόφου, που τώρα τέθηκαν σε πλήρη λειτουργία και σαν σεπαρέ μάς παρείχαν απόσταση, ιδιωτικότητα, αίσθηση ασφάλειας και θέα από ψηλά στο γραφικό Μικρολίμανο.
Ως προς το μενού, ζήσαμε δυνατές στιγμές από το δίδυμο Λευτέρη Λαζάρου – Γιάννη Παρίκο, οι οποίοι κονταροχτυπιούνται δημιουργικά συνθέτοντας πιάτα που καθένα επιζητεί να κλέψει την παράσταση, αλλά που όλα μαζί δένουν αρμονικά σε μια γευστική τζαζ συγχορδία με αδιάκοπα κρεσέντο και κορυφώσεις. Την αρχή έκανε το δροσερό σεβίτσε-έκπληξη, μια δράκαινα μαριναρισμένη με εσπεριδοειδή, αχλάδι, σαφράν και νερό ντομάτας, με ελάχιστο τζίντζερ να συμπληρώνει τις οξύτητες.
Μια απίστευτη εισαγωγή: το σεβίτσε που βάζει κάτω όλα τα άλλα σεβίτσε και με κάνει να αναρωτιέμαι πώς καταφέρνουν να επανεφευρίσκουν ένα τόσο πολυφορεμένο πιάτο. Κυδώνια αχνιστά με σκόρδο και κρασί Λήμνου για τη συνέχεια, ένα απίθανο πιάτο που δεν θα με πείραζε να τρώω κάθε μέρα. Τη λιτή του φινέτσα ήρθε να ταράξει το τολμηρό εκλέρ του Λαζάρου, με μαριναρισμένο λαβράκι, φύκια wakame, ντοματίνια και μουστάρδα αρωματισμένη με μανταρίνι Χίου, ένα ωραίο πάντρεμα γης και θάλασσας, Ελλάδας και Ασίας.
Την ίδια δημιουργική και ανάλαφρη διάθεση επιδεικνύει ο σεφ και στο μπέργκερ σφυρίδας σε ψωμί μπριός με μελάνι σουπιάς, ντομάτα κονφί, τυρί τσένταρ, κρεμμύδι και μαγιονέζα με καπνιστή φάβα, το οποίο συνοδεύεται με τσιπς πατάτας. Στιβαρό, απίθανο σε σύλληψη και εκτέλεση, ήταν μια εξαιρετικά νόστιμη αποφώνηση σε ένα δείπνο φιλόξενο και συγκινητικά ευφραντικό.
Καθημερινά 12.30-00.00, περίπου 60-70 €/άτομο, χωρίς το κρασί.
