Έχουν δοκιμαστεί ξανά και ξανά (και ξανά). Κάποιες μας ξελασπώνουν όταν δεν έχουμε χρόνο ή πολλά υλικά στο ψυγείο, άλλες είναι οι πρώτες που μας έρχονται στο μυαλό όταν έχουμε καλεσμένους και άλλες είναι θαλπωρή στο πιάτο. Αυτές είναι οι συνταγές με τις οποίες ομάδα του Γαστρονόμου έχει κολλήσει αυτή την εποχή.
Κολοκύθα γεμιστή με ρύζι και κιμά
Πάνε πια σίγουρα 6 χρόνια που φτιάχνω αυτή την συνταγή στις γιορτές αλλά και μετά από αυτές, όσο υπάρχουν κολοκύθες στα μανάβικα, χωρίς αφορμή. Με μεγάλο βαθμό πρωτοτυπίας και σχετικά μικρό κόπο, η calabaza rellena όπως είναι η ισπανική της ονομασία, αποτελεί κορυφαία στιγμή για τα μεγάλα τραπέζια. Στην πραγματικότητα είναι από αυτές τις one pot συνταγές, θέλει μόνο μια απλωτή πλασωτέ κατσαρόλα ή ένα φαρδύ τηγάνι για τη γέμιση και μετά η κολοκύθα παίρνει το ρόλο του σκεύους. Το οποίο δεν χρειάζεται καν πλύσιμο μετά. Χα! Το πιο σημαντικό είναι να διαλέξετε το είδος της κολοκύθας που διαθέτει πολλή ψίχα και όχι αυτές τις ποικιλίες που είναι πιο μαλακές εξωτερικά αλλά άδειες μέσα και κάνουν μόνο για το Halloween. Μια συμβουλή για ευκολότερο άδειασμα είναι να χρησιμοποιήσετε ένα μαχαίρι και ένα γερό κουτάλι. Στη γέμιση, αντί μπέικον μπορείτε να βάλετε χωριάτικο λουκάνικο ψιλοκομμένο ή ένα ωραίο λακωνικό σύγλινο. Αντί κανέλας και γαρύφαλου, που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα στις αλμυρές συνταγές, σβήνω τη γέμιση με μπράντι ή με γλυκό σαμιώτικο κρασί. Όσο ψήνεται στο φούρνο, φτιάχνω μια κολοκυθόσουπα με την σάρκα της (μαζί με μερικά καρότα και ένα μεγάλο κρεμμύδι). Η ώρα που έρχεται στο τραπέζι προκαλεί μικρά επιφωνήματα εντυπωσιασμού. Το καπάκι της ανοίγει και οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν. Το ιδανικό σερβίρισμα θέλει την κολοκύθα χλιαρή, και με κάθε κουταλιά, εκτός από την μυρωδάτη γέμιση, να παίρνουμε και λίγο από την λιωμένη πορτοκαλί ψίχα. Μια χορτοφαγική παραλλαγή που είχε επιτυχία ήταν η αντικατάσταση του κιμά με ρεβίθια, χωρίς σύγλινο, με ψιλοκομμένο σέλερι και κίτρινο κάρι. Νένα Δημητρίου
Τραχανάς με κόκκινο πιπέρι
Το πιο γρήγορο και το πιο ωραίο φαΐ για τα βράδια που γυρνάω αργά στο σπίτι. Μέσα στην ώρα που συνήθως μου παίρνει να χαζέψω τις εφαρμογές ντελίβερι ο τραχανάς είναι έτοιμος και δέκα φορές καλύτερος από τα περισσότερα που έρχονται απ’ έξω. Τις τελευταίες μέρες φτιάχνω τη συνταγή με έναν τέλειο ξινό τραχανά από το Περί Λέσβου στην Αθηνάς. Από πάνω, μαζί με το καυτερό βουτυρόλαδο, βάζω ένα τηγανητό αυγό (ή και δύο) και λίγο γιαούρτι με τριμμένο σκόρδο. Γεωργία Παπαστάμου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μανιτάρια: 24 απολαυστικές και δοκιμασμένες συνταγές
Φασολάδα fabada asturiana
Το όνομά της είναι εξίσου νόστιμο και χορταστικό με την ίδια. Η φαφάδα αστουριάνα (fabada asturiana) είναι ένα πλούσιο φαγητό με καταγωγή από το Πριγκιπάτο των Αστουριών στον Βισκαϊκό Κόλπο, στη βόρεια Ισπανία. Ακούγεται εξωτικό, αλλά όταν ακουμπάει στη γλώσσα μου, είναι λες και τούτο το θρεπτικό φαγάκι το έχει φτιάξει η μαμά μου, αληθινό γιατρικό που ξεχειλίζει νοστιμιά. Περιέχει διάφορα όσπρια, τσορίθο και γκουαντσιάλε, μαγειρεύεται αργά σε κατσαρόλα-ταβά και χυλώνει θαυματουργά. Το έχω σερβίρει και σε καλά τραπέζια ως πρώτο πιάτο. Θέλει μαζί μπόλικο προζυμένιο ψωμί και Sherry. Νικολέτα Μακρυωνίτου
Κοτόσουπα καλοχυλωμένη, χωρίς αυγολέμονο
Πάνε κάπου τρία χρόνια από το αφιέρωμα του Γαστρονόμου στην Ομόνοια και από εκείνο το τεύχος έχω κρατήσει κάμποσες συνταγές που καταγράψαμε στα μαγειρεία γύρω από την πλατεία. Η κοτόσουπα χωρίς αυγολέμονο αλλά χυλωμένη τέλεια, από την «Ήπειρο», παραμένει το αγαπημένο μου καθημερινό χειμωνιάτικο πιάτο. Ενα φαγητό από αυτά που σου κάνουν καλό με κάθε τρόπο, είτε κρυώνεις, είτε σε «τριγυρίζει» κρύωμα, είτε είσαι στις ψυχολογικές σου μαυρίλες. Δεν έχει ώρα αυτό το φαγητό: το χαίρομαι βράδυ ως καλμαριστικό, μαζί με φρυγανισμένο ψωμί, αλλά και για πρωινό την επόμενη μέρα, αρωματικό, αναζωογονητικό και καλοχυλωμένο. Βιβή Κωνσταντινίδου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σούπες λαχανικών: Οι πιο νόστιμοι συνδυασμοί και 20 τοπ συνταγές
Κασόπιτα
Ντριν το κουδούνι. Μια ο ένας συνάδελφος του μπαμπά που ήρθε να δουν το ματς, μια η γειτόνισσα, μια ο βλάμης με τη γυναίκα και τα παιδιά, μια κάτι παλιοί φίλοι που ήταν στην περιοχή. Εποχές προ τηλεφώνου, 80s καραμπινάτα, οι επισκέψεις ήταν αυθόρμητες και απροειδοποίητες. Από Παρασκευή απόγευμα και όλο το Σαββατοκύριακο, όλο και κάποιος θα περνούσε. Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό και η μαμά χαιρόταν με τους αυθόρμητους μουσαφιραίους γιατί ποτέ κι εκείνη δεν ήταν του καλέσματος και των τύπων. Η γειτονιά έπαιζε το ρόλο παρατηρητή και, αν τύχαινε και δεν ήσουν σπίτι, όλο και κάποιος έδινε το ραπόρτο. Πώς τα κατάφερνε η ψιλικατζού απέναντι και ήξερε ανά πάσα ώρα πού είμασταν; MI6 κανονική. Όταν όμως είμασταν εκεί, κάπως έπρεπε να ταϊστεί αυτός ο κόσμος. Πότε μεζές, πότε σνακ, πότε συνοδευτικό μέχρι να βγει κάτι πιο πλούσιο, η κασόπιτα έσωζε πάντα την παρτίδα. Την σκαρώνεις εύκολα, αρέσει σε όλους, ειδικά όταν είναι ζεστή, κι είναι και ωραία λύση για βραδινό παιδιών και μεγάλων. Το δικό μου tip: πάντα την συνοδεύω με γιαούρτι, όπως και όλες τις πίτες άλλωστε. Χριστίνα Τζιάλλα
Σολομός με μπρόκολο και ψητά ντοματίνια
Ό,τι έφαγα έφαγα. Και δεν μπορώ να πω, του ‘δωσα και κατάλαβε φέτος. Με είχε πιάσει μια λαιμαργία και την έπεσα σε ό,τι τυρένιο και ψωμένιο έβλεπα μπροστά μου στις γιορτές. Από τη στέρηση ετών βλέπεις. Τώρα μπαίνω ξανά σε πρόγραμμα διατροφής και επειδή έχω πήξει και στο κρέας, το καθημερινό μενού μου περιλαμβάνει πολλή σαλάτα, φρούτα, ψάρια και κοτόπουλο. Να, σαν την αγαπημένη μου συνταγή με τον ψητό σολομό και τα λαχανικά, που γίνεται γρήγορα κι εύκολα και σε χορταίνει με μόλις 540 θερμίδες. Η μόνη αλλαγή που κάνω στη συνταγή, είναι ότι αντικαθιστώ το δεντρολίβανο με ρίγανη, που μου αρέσει περισσότερο. Νάντια Λιαργκόβα
Ribollita: η φασολάδα της Τοσκάνης
Ribollita έφαγα πρώτη φορά στο Μονταλτσίνο, πάνε πολλά χρόνια. Κουρασμένοι, πεινασμένοι, χωθήκαμε σε μια μικρή osteria, που σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν θυμάμαι το όνομά της, και λίγο αργότερα προσγειώθηκε μπροστά μας η τοσκανέζικη φασολάδα, πλούσια και αναπτερωτική – τη θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη κουταλιά. Είναι cucina povera στα πολύ ωραία της αυτή η μπαμπάτσικη σούπα που φτιάχνεται με όσπρια, λαχανικά και μπαγιάτικο ψωμί. Για μια αληθινή ribollita θέλεις cavolo nero, μια σκουρόχρωμη λαχανίδα που Ιταλοί την κάνουν και σοτέ με λίγο σκόρδο και πεπεροντσίνο (κι είναι θαύμα), αλλά εδώ δεν το έχω πετύχει ποτέ. Βάζω λοιπόν λάχανο Σαβόι που παίρνω από ένα διαδικτυακό μανάβικο, αν και δεν έχει τόσο έντονη γεύση, και σέσκουλα. Βάζω και μια μικρή πατάτα κομμένη σε κυβάκια και μαζί με τo λάχανο και το σέσκουλο δυο κλαράκια φρέσκο δεντρολίβανο που τα αφαιρώ μετά, την ώρα που μπαίνει ο ζωμός. Ribollita σημαίνει «ξαναζεσταμένη» κι όντως τη δεύτερη μέρα, που έχουν δέσει ακόμη περισσότερο τα υλικά, είναι ακόμη πιο ωραία. Άντζελα Σταματιάδου
