Είχα αρκετό καιρό να πάω στο Ε/Γ Ταξιδεύοντας. Μπορεί όταν ξεκίνησε, πριν από μια εικοσαετία, να μην την ήξεραν πολλοί, αλλά οι καλές επιδόσεις της ψαροταβέρνας που βρήκε τη θέση της σε μια ήσυχη γειτονιά στο Κερατσίνι μαθεύτηκαν γρήγορα. Στα τραπέζια της βλέπεις κόσμο από διάφορα σημεία του λεκανοπεδίου, κι όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα, που διανύει κανείς πιο εύκολα αποστάσεις. Μεσοβδόμαδα πήραμε κι εμείς το δρόμο για το πειραιώτικο προάστιο, μετά από μια από τις μπόρες που μούσκεψαν την πόλη στα τέλη του Αυγούστου, μέρες… ημιανάπαυσης ήταν ακόμη, δεν είχαμε ακόμη καλοσυνηθίσει την επιστροφή. Την ώρα που φτάσαμε αρκετές παρέες κι οικογένειες κάθονταν ήδη και στο πεζοδρόμιο και μέσα. Ξεπόρτισαν κι εκείνοι μετά την καλοκαιρινή βροχή.
 |
 |
Η διακόσμηση έχει αλλάξει λίγο από την τελευταία φορά που βρέθηκα στη μικρή, πιο οld school τότε, σάλα του. Τώρα πριν μπεις στα δεξιά σου βλέπεις έναν ζωγραφιστό καπετάνιο με πρόσωπο που θαρρείς έχει ποτίσει από την αλμύρα, και στους τοίχους στο εσωτερικό χρωματιστές ψαρόβαρκες κι έναν ψαρά που θα μπορούσαν να έχουν βγει από κόμικ. Μια άλλη νότα στην κλασική κατά τα άλλα ψαροταβέρνα, που έχει και στο μενού της κάποιες ανανεωτικές πινελιές. Στις σελίδες του βρίσκεις όστρακα, σεβίτσε και καρπάτσιο, ψαρομεζέδες κλασικούς και λίγο πιο ασυνήθιστους, ζυμαρικά και μαγειρευτά με θαλασσινά και φρέσκα ψάρια πολλών λογιών και μεγεθών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κάτω στον Πειραιά: Πού τρώμε πρωί και βράδυ γύρω από το λιμάνι
Ξεκινήσαμε με έναν αρκετά γευστικό ταραμά εν είδει μους και μια ωραία, θαλασσινή «αγγουροντομάτα» με αχνιστές γαρίδες, πολλά διαφορετικά ντοματίνια και μια δροσερή βινεγκρέτ με τσίπουρο. Το ψητό χέλι είναι φοβερά γλυκοφάγωτο και το μαστιχωτό ψητό πλοκάμι χταποδιού, κομμένο σε λεπτές φετούλες, το χαίρεσαι είτε σκέτο είτε με λίγο λαδόξιδο. Το τηγάνι του μαγαζιού είναι πάντα από τα δυνατά του σημεία. Το νιώθεις τόσο στον «ανοιχτό» γαύρο όσο και στην πασπαλισμένη με άνηθο και κρεμμυδάκι σουπιά με το ωραίο «δάγκωμα», που είναι μεζές περιωπής.
 |
 |
Οι σαρδέλες μπουρδέτο, με τη γλυκιά και καυτερή σάλτσα που έχει και δυο-τρία μελωμένα ντοματίνια, μια παραλλαγή της κορφιώτικης θαλασσινής σπεσιαλιτέ, είναι ωραία ιδέα. Και τα ρεβύθια (από το χωριό Παναγία της Λήμνου), που σιγομαγειρεύονται στη γάστρα και συνδυάζονται κι εκείνα με σαρδέλες, ψητές σ΄αυτή την περίπτωση, μας φάνηκαν δελεαστικά πάντως. Σημειώθηκαν για μια επόμενη φορά. Τη στήρα που διάλεξα με μια βόλτα στα ενδότερα όπου βρίσκεται το ψυγείο με την ψαριά της ημέρας −ψάρια μικρά, μεγάλα, ταπεινά και πιο… χάι− την έψησαν σωστά.
Επιδόρπια έχουν αρκετά. Δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Από όσα δοκίμασα προτιμώ την πορτοκαλόπιτα, παρότι το παρακάνει λίγο με το σιρόπι, και το συμπαθές εκμέκ. Να πω κλείνοντας ότι όσοι αγαπούν τα ούζα, στο Ε/Γ Ταξιδεύοντας θα βρουν δεκάδες και πλέον κι αρκετά τσίπουρα. Έχει ικανή συλλογή: μαζί ξεπερνούν τις 70 ετικέτες. Και ότι το σέρβις είναι έξτρα συν. Το πλήρωμα του «επιβατηγού», που έχει και ένα δεύτερο πόστο στη Νέα Ερυθραία με ένα στήσιμο λίγο πιο εστιατορικό, είναι ευγενέστατο και εξυπηρετικό.
