«Σφηνάκι αχινού (!) με δύο σταγόνες τσίπουρο ή ούζο και μία σταγόνα λάδι– ένα εκρηκτικό θαλασσινό καλωσόρισμα, ένα συμβολικό συμπύκνωμα της γεύσης του ελληνικού καλοκαιριού. Μαρινάτος γαύρος σπαρταριστός, ζουμερός, σχεδόν σούσι, ψημένος για λίγο σε ολίγιστο αλάτι και χυμό μοσχολέμονου (γι’ αυτό γλυκόξινος), σερβιρισμένος με λάδι ελιάς και άφθονο ξύσμα λεμονιού. Σκέτο γλύκισμα. Ψητές γαρίδες: Ω, Θεέ μου, τι γλυκιά πρώτη ύλη, τι μαστόρικο ψήσιμο, τι ωραίο αλάτισμα, τι θεϊκά ζουμιά! Τροφή των συγκινήσεων. Στον sui generis Σκοτάδη, στον γιαλό της Αίγινας. Να πάτε, θα μακαρίζετε την τύχη σας που έχουμε μέσα στα πόδια μας ετούτο το διαμάντι».
 |
 |
Η παρότρυνση και η γλαφυρή περιγραφή ανήκει στον Άγγελο Ρέντουλα, αρχισυντάκτη του «Γ», σε ένα κείμενο που έγραψε για τη Vogue, όπου μάζεψε «μια χούφτα εμπειρίες από μαγαζιά του Αιγαίου τα οποία δοξάζουν στα πιάτα τους την απλότητα ως αρχή, ως αξία».
Ο Σκοτάδης στην Αίγινα λοιπόν είναι λόγος να πας και να ανακαλύψεις από την αρχή αυτό το μαγικό νησί, που μάλλον το καταδίκασε η εγγύτητά του στην αδηφάγο Αθήνα. Γιατί, όταν σκεφτόμαστε καλοκαιρινές διαφυγές οι Αθηναίοι, τρέχουμε μακριά. Όσο πιο μακριά, τόσο πιστεύουμε ότι δεν θα μας προφτάσουν τα άγχη της πόλης.
Ο Σκοτάδης ταιριάζει στην Αίγινα όσο και η Αίγινα στον Σκοτάδη. Είναι φτιαγμένος από την ίδια αρχοντική πάστα. Ξεκίνησε από καφενές το 1945, με καφέδες για τους ψαράδες και δυναμωτική ψαρόσουπα. Αχάραγα ξεκινούσε τη δουλειά ο Ίωάννης Αλιφαντής, εξ ου και του κότσαραν οι νησιώτες το «Σκοτάδης». Το 1980, ο γαμπρός του Στέλιος Λυκούρης το κάνει ουζερί και το 2002 αναλαμβάνει ο γιος του, Γιώργος, ένας μερακλής στα όλα του. Σπάνια η κάβα του με τα παλαιωμένα τσίπουρα, σπάνια η κουζίνα του, σπάνια και η φιλοξενία και η ευγένειά του. Τρως και γίνεσαι φίλος και του Σκοτάδη, και της Αίγινας.
