Ψαροκόκκαλο: Μια κρυφή γωνιά για όστρακα και ψάρι στο Κερατσίνι

Φρέσκα κυδώνια, γυαλιστερές, αχιβάδες, μύδια, όλα λαμπερά και σπαρταριστά, με λίγες σταγόνες λεμόνι. Και μπαρμπούνια και κουτσομούρες γλυκές, σωστά τηγανισμένες. Αλλά και ψαρούκλες, όταν φέρουν οι ψαράδες. Σε ένα μαζεμένο, απλό ψαροταβερνάκι στο Κερατσίνι, σερβίρονται θησαυροί της θάλασσας που δεν τους περιμένεις. Γωνιακό το μαγαζί, εκτός των κεντρικών δρόμων, σε γειτονιά κανονική με μονοκατοικίες και γιαγιάδες που βγάζουν τα απογεύματα καρεκλάκια στις αυλές για να κάτσουν παρέα. Και στη γωνία Τσακάλωφ και Βίκτωρος Ουγκώ η Άννα, που κουμαντάρει τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια το Ψαροκόκκαλο.

«Όταν ανοίξαμε δεν είχα καμία σχέση με την εστίαση. Είχαμε μαζί με τον μπαμπά μου ένα μαγαζί όπου πουλούσαμε δίχτυα στους ψαράδες, είδη αλιείας. Αρχικά αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να κάνουμε ένα καφενείο αλλά σταδιακά λόγω των γνωριμιών με τους ψαράδες έγινε ψαροταβέρνα» λέει. Αυτές οι γνωριμίες είναι η βάση στην οποία στηρίχθηκε και στηρίζεται μέχρι τώρα το Ψαροκόκκαλο.

«Το μαγαζί με τα είδη αλιείας το συνεχίζει ο αδερφός μου. Έχω δικό μου καΐκι που βγάζει κουτσομούρα και μπαρμπούνι και έπειτα γνωρίζω ψαροντουφεκάδες, εκείνους που δουλεύουν με τις ανεμότρατες και τις τράτες στη σεζόν τους, και αυτούς που πηγαίνουν για ελεύθερο ψάρεμα και ό, τι βγάλει ο καθένας. Κυνηγάω τα φρέσκα χταπόδια, όχι πως δεν υπάρχει έλλειψη, υπάρχει τρομερή. Και όταν δεν υπάρχει θα ψάξω το καλύτερης ποιότητας κατεψυγμένο και φυσικά θα το πω ότι είναι κατεψυγμένο και θα το γράψω στον κατάλογο. Το κάνω πικάντικο τον χειμώνα και καραμελωμένο το καλοκαίρι. Τα μύδια είναι πάντα φρέσκα. Τα αχνιστά τα σερβίρω μόνο με λίγο άνηθο από πάνω, περισσότερο για στόλισμα, και μέσα καθαρό λαδολέμονο για να μιλήσει η αυθεντική τους γεύση. Φέρνουμε και συμιακό γαριδάκι. Πολλοί λένε ότι έχουν αλλά λίγοι έχουν πραγματικά συμιακό» συνεχίζει.

Από τα σουξέ της είναι και το «καβούρι παϊδάκι». Στη σχάρα περνάει γρήγορα τα καβούρια από τα κάρβουνα: «Ένα «τσακ», ίσα ίσα για να ζεσταθεί και να βγάλει τα αρώματα του. Πολλοί έρχονται κυρίως για αυτά. Τα καθαρίζουμε πολύ καλά, τα βράζουμε, τα κόβουμε σε κομμάτια και στο τέλος τα ψήνουμε ελάχιστα. Έχει άλλη χάρη να το τρως έτσι, χωρίς να παιδεύεσαι» λέει η ίδια για τη δημοφιλή λιχουδιά του μαγαζιού. Να σημειώσουμε: αν δεν τρελαίνεστε για μουσταρδόμελο ζητήστε το στο πλάι γιατί συνήθως τα περιλούζουν με μπόλικο από αυτό.

«Πριν ανοίξουμε το Ψαροκόκκαλο δεν είχα ασχοληθεί πριν ποτέ με την μαγειρική, δεν είχα μαγειρέψει ποτέ για πάνω από δύο άτομα. Τον πρώτο καιρό είχα μάγειρα, κατάλαβα όμως ότι έπρεπε να μπω εγώ μέσα στη κουζίνα αν ήθελα τα πράγματα να πάνε καλά. Είχα πείσμα μεγάλο και ήθελα αυτό που έτρωγα εγώ στο σπίτι μου να το τρώνε αυτοί που έρχονται εδώ. Με πολλές δοκιμές τα κατάφερα σιγά σιγά. Έμαθα από τον κόσμο. Δοκίμαζα πράγματα αλλού και τα έφτιαχνα στο μαγαζί. Ετοίμαζα ένα πιάτο, το κέρναγα στον κόσμο και μετά έβγαινα και ρωτούσα γνώμες για τα πάντα» λέει για τον πρώτο καιρό. Η κόρη της, Σίλια, που έχει σπουδάσει μαγειρική έχει μπει και αυτή πια στη κουζίνα και δουλεύει πλάι στη μητέρα της. «Στην αρχή φαγωνόμασταν αλλά μετά τα βρήκαμε» λέει η Άννα.

Η ίδια, εκτός από την ποιότητα του φαγητού, έχει έννοια να κρατάει τις τιμές όσο μπορεί πιο προσιτές. Αυτό είναι και ένα από τα δυνατά χαρτιά του μαγαζιού, μαζί με τα φανταστικά όστρακα και τα φρέσκα ψάρια που της εξασφαλίζουν οι ψαράδες της. Αν και κόσμος απ’ όλη την Αθήνα έρχεται «στα ψαχτά» να βρει το μαγαζί, δεν σκέφτηκε ποτέ να μετακινηθεί: «Είμαι γέννημα θρέμμα Κερατσινιώτισσα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να πάω σε άλλη γειτονιά. Εδώ έχει ηρεμία, έχει κόσμο, έχει αγορά. Είμαι τοπικίστρια. Το Κερατσίνι και η Αμφιάλη είναι μια γειτονιά, γνωριζόμαστε όλοι. Ανέβα κατέβα την Τσαλδάρη αισθάνομαι πρόεδρος».