Αν και µικρά σε µέγεθος, τα μπισκότα έχουν µεγάλη και πλούσια ιστορία και παράδοση. Ξεκίνησαν ως η απαραίτητη «ξηρά» τροφή για στρατιώτες, ναυτικούς και ταξιδιώτες, που εµπλουτισµένη µε µέλι και ξηρούς καρπούς, τους έδινε την απαραίτητη ενέργεια. Ως ξηρά τροφή, όµως, έπρεπε να ψηθεί πολύ και καλά για να µην µουχλιάζει και να διατηρείται περισσότερο. Γι’ αυτό τα έψηναν δύο φορές –εξ ου και το όνοµα «διπυρίτης άρτος» και «biscotus» (bis=δύο, coquere=ψήνω)– ήταν δηλαδή διπλοφουρνιστά. Έλληνες και Ρωµαίοι τα εµπλούτιζαν µε ξερά φρούτα, οι Αιγύπτιοι µε κεχρί, οι Κινέζοι τα έφτιαχναν με αλεύρι από ρύζι και σουσάµι και οι Πέρσες προσέθεταν µπαχαρικά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μικρή Σαρακοστή: 27 συνταγές για τη μεγάλη νηστεία των Χριστουγέννων
Σηµαντικός σταθµός στην ιστορία τους ήταν ο18ος αιώνας, ο κατά πολλούς «λαίµαργος αιώνας», όπου η ζύµη τους εµπλουτίστηκε κυρίως µε ζάχαρη και σοκολάτα (µέχρι τη βιοµηχανική επανάσταση, το µέλι κρατούσε τα ηνία και η σοκολάτα –η «τροφή των θεών» των Μάγια– δεν ήταν µαζικής παραγωγής) και µαζί µε βούτυρο, κρέµες, φρούτα, µεταµορφώθηκαν σε γαλλικά «πτι-φουρ» και «πτι-µπερ» και σε αγγλικά γλυκίσµατα, απαραίτητα συνοδευτικά για το τσάι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Χριστουγεννιάτικο στεφάνι με μήλο, μάρτσιπαν, σταφίδες
Tα χριστουγεννιάτικα μπισκότα έχουν επιπλέον χάρες: εντυπωσιακή εμφάνιση, φαντασμαγορικά σχέδια και χρώματα και απίθανη γεύση. Και συνήθως υπάρχει και μια ιστορία που τα συνοδεύει. Όπως τα τζίντζερμπρεντ με το ανθρωπόμορφο σχήμα, που μάλλον οφείλεται στη βασίλισσα Ελισάβετ Α ́, η οποία τα σέρβιρε σε ξένους αξιωματούχους. Λέγεται ότι στην Ευρώπη τα έφερε το 992 μ.Χ. ο Αρμένιος μοναχός Γρηγόριος της Νικόπολης, ο οποίος έζησε στο Bondaroy στη βόρεια-κεντρική Γαλλία κι εκεί δίδαξε στους Γάλλους την τέχνη του τζίντζερμπρεντ.
Προμηθευτείτε γιορτινά κουπ πατ, και καλές πρώτες ύλες και ετοιμάστε τα πιο γιορτινά μπισκότα.
Και μην ξεχάσετε να αφήσετε λίγα μπισκότα και ένα φλιτζάνι ζεστό γάλα για τον Άη Βασίλη, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς!
