Τα οικογενειακά τραπέζια όπου όλα πάνε καλά, η γιαγιά γελάει, το φαγητό είναι εξαίσιο και όλοι τσουγκρίζουμε ποτήρια με μάτια που γυαλίζουν από ευτυχία για τις στιγμές που περνάμε μαζί δεν είναι η πιο συνηθισμένη εμπειρία. Τα σκουντήγματα κάτω από το τραπέζι, οι μπηχτές, τα φαγητά που με κάποιο τρόπο πήγαν στραβά και τα ευτράπελα που συζητάμε για χρόνια μετά είναι μια πιο ρεαλιστική εικόνα όσων συμβαίνουν. Η ομάδα του Γαστρονόμου μοιράζεται εδώ αναμνήσεις από τα οικογενειακά τραπέζια που έμειναν αξέχαστα για τους λάθος λόγους.
Ένα κοκορέτσι που ήθελε να γίνει κεφτεδάκι
Ένας οικογενειακός Αισωπικός μύθος με επιμύθιο παρακαλώ: ποτέ μην αισθάνεσαι υπερβολική σιγουριά για τον εαυτό σου. Ακούστε τα καθέκαστα:
Πάσχα. Έχουμε στήσει τις σούβλες για αρνί και για κοκορέτσι. Σε λάκκο η πρώτη, σε ψησταριά η δεύτερη. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο σχεδόν αυτόματα. Ο Χάρης σηκώνεται από νωρίς να σκάψει και να ανάψει τη φωτιά, να κάνει τη θράκα, να συνδέσει το μοτέρ που γυρίζει τη σούβλα. Μέχρι να ξυπνήσουμε οι καλομαθημένοι της παρέας και να αναλάβουμε τα πόστα μας. Από κοντά και ο Παναγιώτης, πάνω από την ψησταριά, για να επιβλέπει και να κάνει το κουμάντο. Μπες βγες οι υπόλοιποι, ο καθένας το βιολί του. Άλλος στις σαλάτες, άλλος στο στρώσιμο του τραπεζιού, άλλος να σέρνει τον χορό κι άλλος να λουφάρει με την πρώτη ευκαιρία. Ο πανζουρλισμός του ελληνικού εξοχικού Πάσχα. Κουράζομαι και που το θυμάμαι. Και δεν είναι σαφώς μόνο εκείνη η μέρα του σουβλίσματος αλλά και οι προηγούμενες που έχουν ένα σωρό δουλειές που πρέπει να γίνουν. Να ζυμώσεις τα κουλούρια και τα τσουρέκια, να βάψεις τα αυγά, να πλύνεις τα έντερα, να κόψεις τη συκωταριά, να τυλίξεις το κοκορέτσι, να σουβλίσεις το αρνί… Ανήμερα το Πάσχα είναι η κορύφωση του μαγειρικού δρώμενου. Μετά από τόση κούραση, οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι να ελέγξεις τη φωτιά σου για να ψηθούν σωστά τα πράγματα, αλλά αυτό το ’χουμε στο τσεπάκι μας, ε; Τι ψήστες είμαστε! Μάστορες της φωτιάς, τόσες φορές το έχουμε κάνει άλλωστε. Σωστά; Λάθος! Εμείς την πάθαμε κάπως έτσι:
-Όλγα πού έχεις τη ρίγανη;
-Κάπου εκεί στον πάγκο είναι, σε ένα βάζο.
-Ο Χάρης την βρίσκει και πηγαίνει πάλι έξω. Ανοίγει το βάζο.
-Παναγιώτη, για μύρισε είναι ρίγανη;
-Ναι, έτσι νομίζω. Για μύρισε και εσύ.
-Ναι, ρίγανη είναι.
Γαμπρός και πεθερός πασπαλίζουν το κοκορέτσι με το μαγικό βοτάνι σίγουροι για τους εαυτούς τους. Μόνο όταν πια καθόμαστε για φαγητό, καταλαβαίνουμε την καταστροφή. «Μα, καλά, ποιος έβαλε δυόσμο στο κοκορέτσι;». Δική μας πατέντα, οικογενειακή. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, όχι δεν ταίριαζε. Καθόλου. Για την ακρίβεια, δεν τρωγόταν. Το τι καζούρα έχουν φάει από τότε οι ψήστες της παρέας δεν λέγεται. Αλλά αυτά κάνει η αλαζονεία της εμπειρίας. Χ.Τ.
Έφτιαξα φασολάδα με παγωτό καρότο, γατάκια
Όσοι θυμάστε τη σκηνή στο επεισόδιο από τα Φιλαράκια όπου η Ρέιτσελ ετοίμασε ένα «υβριδικό» ας πούμε γλυκό με κρέας, συνδυάζοντας (κατά λάθος) τη συνταγή για το τράιφλ με μια συνταγή για shepherd’s pie (η εγγλέζικη πίτα του βοσκού που περιέχει κρέας, λαχανικά και πουρέ πατάτα), μπορείτε να καταλάβετε πώς περίπου εξελίχθηκε το πρώτο γεύμα που παρέθεσα στα πεθερικά μου προ εικοσαετίας. Στη δημοφιλή αμερικάνικη σειρά οι φίλοι της Ρέιτσελ σκαρφίστηκαν διάφορους τρόπους για να εξαφανίσουν στα σκουπίδια το υποτιθέμενο γλυκό που είχε «γεύση από πόδια» όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ρος. Η Φοίβη για παράδειγμα έπαιξε το χαρτί του veganism, ισχυριζόμενη ότι δεν μπορεί να το φάει γιατί είναι vegan, ο Τσάντλερ βγήκε στο μπαλκόνι για να το απολαύσει καλύτερα απολαμβάνοντας μαζί και τη θέα, η Μόνικα πήγε στο μπάνιο ώστε να μπορεί να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη για να το ευχαριστηθεί ακόμα περισσότερο. Κάπως έτσι μοιράστηκαν και οι ρόλοι στη δική μας παρέα όταν αποφάσισα να τους σερβίρω τη σπεσιαλιτέ μου, που ήταν φασολάδα με παγωτό καρότο, ένα πιάτο που συστήνω ανεπιφύλακτα να μην το δοκιμάσετε ποτέ. Ν.Μ.
Τα λαζάνια της πεθερούλας είχαν φλουρί
Πρώτη γνωριμία με πρώην πεθερούλα. Αγγλίδα, γλυκύτατη, χαλαρή, ευγενική. Και με περιβαλλοντική συνείδηση. Ίσως λίγο περισσότερη περιβαλλοντική συνείδηση απ’ όση θα συνέφερε τους καλεσμένους της. Τρώγοντας το φαγητό της υποδοχής (toad in the hole με χορτοφαγικά λουκάνικα, πουρέ πατάτας και σάλτσα gravy) δεν μπορώ να πω ότι είχα παράπονο. Μια χαρά νόστιμα ήταν τα ψευτολουκάνικα. Αφού φάγαμε, ήπιαμε αρκετά κρασιά και ανταλλάξαμε ιστορίες άρχισε να μαζεύεται το τραπέζι, να διαχωρίζονται τα σκουπίδια και τα πιάτα να πλένονται (περίπου) σε αυτό το κουβαδάκι με νερό που συνηθίζουν να έχουν πολλοί Άγγλοι μέσα στους νεροχύτες τους. Στις επόμενες επισκέψεις, όποτε προσφερόμουν να βοηθήσω με το πλύσιμο των πιάτων έπρεπε να δείξω ψυχικό σθένος για να μην αψηφήσω το πρωτόκολλο. Αυτή η λεκάνη γεμάτη με βρώμικα πιάτα, κατακάθια από καφέδες και μπουρμπουλήθρες ήταν ο κρυφός εχθρός μου. Όταν δεν κοιτούσε κανείς, άνοιγα λίγο και τη βρύση, για ένα τελευταίο ξέβγαλμα τουλάχιστον, και κάπως συμβιβαζόμουν. Η επόμενη πηγή προβληματισμού όμως ήταν τα μικροσκοπικά τάπερ και τα μικροσκοπικά μπολάκια που άρχισα να βλέπω στο ψυγείο. Μια άκρη από ένα μπρι, δυό πιρουνιές μακαρόνια, δυό ροδέλες αγγουριού που έμειναν από τη σαλάτα. Ό,τι ποσότητες περίσσευαν από κάθε γεύμα (και δεν μιλάω για μερίδες, αλλά τόσες δα μπουκίτσες, από αυτές που τρως σχεδόν με το ζόρι για να «μην χάσεις τη δύναμή σου», «μη χάσεις τον γαμπρό» ή τελοσπάντων επειδή βαριέσαι να σηκωθείς και να πας μέχρι τα σκουπίδια) έμπαιναν σε κωμικά μικρά δοχεία και περίμεναν τη σειρά τους. Και κάποια στιγμή η σειρά τους και η σειρά μου ήρθαν ταυτόχρονα όταν οι διάφορες μικροποσότητες που είχε στην κατοχή της η πεθερούλα χώθηκαν στη γέμιση για τα κυριακάτικα λαζάνια. Και μην ακούσω για τις γιαγιάδες μας που έκαναν το ίδιο, για φτώχειες και για no waste. Τα ίδια θα έλεγα και εγώ μέχρι που συνάντησα τρία μοναχικά φασόλια σε μια άκρη του κομματιού μου. Απομονωμένα και ταλαιπωρημένα, κάτι μεταξύ ναυαγού που νόμιζε για λίγο ότι σώθηκε και εναλλακτικού φλουριού. Περιττό να πω ότι αυτόν τον γαμπρό τον χάσαμε. Γ.Π.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Περιπέτειες στις κουζίνες: έξι σεφ, έξι (απίθανες) ιστορίες
Τι θέλω και μπλέκομαι με σούβλες; Τέλειο είναι το νουά!
Πάσχα. Στην Εύβοια. Στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Για πρώτη φορά οικοδέσποινα. Κόσμος πολύς. Για πρώτη φορά στο πασχαλινό τραπέζι και τα πεθερικά του αδερφού μου. Λίστες μικρές, λίστες μεγάλες, πρόγραμμα σοβαρό και αξιόπιστο και όλα τα απαραίτητα εφόδια από σχάρες, σούβλες κ.α., αγορασμένα από τα κατάλληλα μαγαζιά και όμορφα συσκευασμένα στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, έτοιμα για τη μεταφορά τους. «Μμμμ δεν χωράνε καλά. Ας τα βγάλω από τις συσκευασίες για να τα βάλω με τον δικό μου σωστό τρόπο». «Μμμμμ τι είναι αυτά τα τριαινάκια που έχουν οι σούβλες για τα κοντοσούβλια και τα κοτόπουλα και πιάνουν τόσο χώρο;» «Τς τς, τι κάνει το μάρκετινγκ. Περιττά πράγματα. Θα τα αφήσω εδώ και θα πάρω μόνο τις σούβλες».
Ωραίο το χωριό, ωραία η φύση, ωραίος ο πρωινός καφές, έτοιμα τα κάρβουνα, έτοιμα τα κοντοσούβλια και τα μαριναρισμένα κοτόπουλα, τα βάλαμε στις μικρές σουβλίτσες και τίποτα. Οι σουβλίτσες γύριζαν μόνες τους και τα κοτόπουλα μια χαρά στη θέση τους. Ααααα για αυτό ήταν τα τριαινάκια. Συγκρατούν το κρέας στις σούβλες και γυρίζουν μαζί. Ευτυχώς ήρθε εγκαίρως ο πεθερός του αδερφού μου που αντί να απολαύσει τη φιλοξενία μας, έδεσε τα κοντοσούβλια με σύρμα και στάθηκαν στη σούβλα, έκοψε τα κοτόπουλα πεταλούδα και τα ψήσαμε στη σχάρα και έσωσε το πασχαλινό γεύμα. Μ.Β.
(σ.σ.δεν σουβλίζω αρνί – με ενοχλεί αισθητικά – όχι ιδεολογικά γιατί μια χαρά το κάνω με πατάτες στο ταψί)
Τα Κυριακάτικα του Γαστρονόμου: 26 συνταγές για αξέχαστα τραπέζια
