Οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους σεφ ήταν ξεκάθαρες. Το μενού της βραδιάς θα είχε θέμα «Αιγαίο». Τους πετάξαμε στα βαθιά, ως συνήθως αυτοί κολύμπησαν και, ώσπου να έρθει η 15η του Οκτώβρη, ξαναβγήκαν στη στεριά και μας σέρβιραν την «ψαριά» τους. Ούζα και μεζεδάκια μάς άνοιξαν την όρεξη.
«Κερνάμε Λέσβο» έγραφε το μπάνερ στην είσοδο της αίθουσας όπου έγινε η απονομή των Βραβείων Ποιότητας του «Γαστρονόμου». Και σιγά μη δεν το ’χαμε καταλάβει. Και τίποτα να μην έγραφε, όλοι το πήραν μυρωδιά. Με το που έμπαινες στο Μέγαρο Καρατζά, ο τόπος μοσχομύριζε γλυκάνισο. Μια παρέα Λέσβιων μικροπαραγωγών, οι Lesvos Gourmet, ανέλαβαν να μας προθερμάνουν με ουζοποσίες και να μας εμψυχώσουν λίγο πριν από την απονομή των βραβείων, για να χτυπήσουμε τα πιο δυνατά παλαμάκια. Αυτή η νόστιμη συνέργεια, καινοτόμα και πρωτοπόρα σε επίπεδο νησιού, αποτελείται από οκτώ μεταποιητές τοπικών προϊόντων από διάφορους κλάδους, οι οποίοι ενώνουν τις δυνάμεις και το όραμά τους. Πρόκειται για την ποτοποιία Γιαννατσή με τα περίφημα ούζα της, τον φούρνο Σουσαμλή με τα θεσπέσια διπλοφουρνιστά παξιμάδια του, τα έκτακτα τυριά του τυροκομείου Μυστακέλλη από τον Μανταμάδο, τα χρυσοπράσινα ελαιόλαδα της Lesvian Mountains, το λεπτό μέλι ανθέων Ένα της οικογένειας Κορδούτη, την εταιρεία Μυτιληνιά Γη με τις πεντανόστιμες σάλτσες ντομάτας, την εταιρεία Theros με τα καλόβραστα ζυμαρικά από βραβευμένα ελληνικά σιτάρια και την εταιρεία ΛΕΒΑ με τα διάσημα κονσερβοποιημένα αλίπαστα, τα ούζα της με τη φίρμα Σμυρνιώ και τις ξιδάτες ελιές της Aiolia. Σε συνεργασία με τον σεφ Στρατή Ιωσηφέλη και την ομάδα του, οι Lesvos Gourmet μας πρόσφεραν πικάντικες μπρουσκέτες με μελιτζανοσαλάτα και αντσούγια, ρολάκια σαρδέλας με μαριναρισμένα λαχανικά και λαδοτύρι πασπαλισμένο με σταγόνες ούζου και συνδυασμένο ιδανικά με ντόπια μαρμελάδα αρώνια της Bio Aronia. Μας κέρασαν και μια σπάνια λιχουδιά-έκπληξη, την τριαντάφυλλη βασιλόπιτα από την Αγιάσο, δίνοντας στους καλεσμένους τη μοναδική ευκαιρία να τη δοκιμάσουν εκτός νησιού. «Τη ζυμώνουμε με ξερή κατσικίσια μυζήθρα και βούτυρο από το τυροκομείο Μυστακέλλη, και την καρυκεύουμε με καμιά δεκαπενταριά γλυκά μπαχαρικά. Από μια αντίστοιχη βασιλόπιτα, αλλά πενηντάφυλλη, έκοβαν παλιά οι αγρότες φέτες μισόκιλες για να τις πάρουν για κολατσιό μαζί με ελιές όταν έφευγαν για τα χωράφια», μου εξηγεί η Δήμητρα Σουσαμλή, που τη φτιάχνει στην Αγιάσο.
Τι μαγείρεψαν οι σεφ μας
Άλλοι με βραβεία ανά χείρας και άλλοι με κανονάκια του ούζου, διασχίσαμε τον πεζόδρομο από το Μέγαρο Καρατζά προς το Μέγαρο Μελά, γιατί το πρόγραμμα είχε… κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Μπαρκάραμε αφήνοντας πίσω τη Λέσβο, με καπεταναίους και τιμονιέρηδες τους σεφ του «Γαστρονόμου» μαζί με τις μπριγάδες τους. Μαγείρευαν εδώ και μέρες με υλικά αιγαιοπελαγίτικα και συνταγές νησιώτικες. Η Νένα Ισμυρνόγλου σήκωσε τα μανίκια και ζύμωνε «κεφτεδάκια» με βολάκι Άνδρου, κοπανιστή Μυκόνου και μαζί σκοτύρι νιώτικο. «Τρία καταπληκτικά τυριά», όπως μου είπε η ίδια καθώς με μπούκωνε γρήγορα γρήγορα με το τελευταίο «κεφτεδάκι» της πιατέλας – «τα τυχερά του επαγγέλματος», μουρμούρισα στην κομψή κυρία που με την παρέα της είχαν έρθει για μια «ισμυρνόγλεια» επανάληψη. «Εγώ είμαι παιδί της θάλασσας, Πειραιώτης, κι έτσι ή αλλιώς το Αιγαίο με εμπνέει καθημερινά», μου δήλωνε ο Λευτέρης Λαζάρου όσο εγώ μασουλούσα μυρωδάτες σουπιές από τη Λέρο, χταπόδια καλυμνιώτικα και αγκινάρες τηνιακές – δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι φεύγοντας τύλιξα σε χαρτοπετσέτα τρία από τα ντολμαδάκια του με ριζότο με μελάνι σουπιάς που μοσχοβολούσαν θάλασσα.
O Αστέριος Κουστούδης βάζει τις τελεταίες πινελιές στα Αιγαιοπελαγίτικα μεζεδάκια του.
Ο Αστέριος Κουστούδης, από την άλλη, ισχυρίστηκε πως η σκοπελίτικη τυρόπιτα είναι, αν όχι η καλύτερη, σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πίτες της Ελλάδας. Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω μαζί του και δεν έχω λόγια για να περιγράψω τη δική του, πειραγμένη εκδοχή, ενισχυμένη με κρητικό απάκι και γλυκά άνθη λεμονιάς – κατά την ταπεινή μου άποψη, μακράν η καλύτερη σκοπελίτικη που είχα δοκιμάσει μέχρι εκείνη τη λαμπερή βραδιά. Κοντοστάθηκα στον μπουφέ του σεφ Θοδωρή Παπανικολάου. Εκεί γινόταν το αδιαχώρητο. Επιφωνήματα, φλας και χειροκροτήματα – αν είχε και Γιαπωνέζους τουρίστες, θα ήμουν βέβαιη ότι παρακολουθούσαν το ηλιοβασίλεμα της Καλντέρας. Αναμενόμενο ήταν, κατόπιν οδηγίας του «Γαστρονόμου» για ένα αιγαιοπελαγίτικο μενού, ο σεφ να εμπνευστεί από την πολυαγαπημένη του Σαντορίνη, όπου πέρασε κάμποσα δημιουργικά καλοκαίρια στο εστιατόριο Σελήνη. Ο Θοδωρής έφτιαξε λοιπόν μια μπουκιά σκέτο ηφαίστειο, ένα «σούσι μυδοπίλαφο με ντομάτα κονφί και αυγοτάραχο», για το οποίο θα πατούσα το rewind ξανά και ξανά να το γευτώ από την αρχή.
Ο σεφ Χριστόφορος Πέσκιας ετοιμάζει τους μεζές για τους καλεσμένους.
Λίγο παρακάτω περίμενα τον Χριστόφορο Πέσκια για κάμποση ώρα μπροστά στο τραπέζι με τις δικές του λιχουδιές. Μα σε ποια θάλασσα αρμενίζει ο σεφ; αναρωτήθηκα μπουκωμένη με ένα ταρτάκι που συνδύαζε παράδοξα πετυχημένα την κρέμα Σαν Μιχάλη από τη Σύρο με γλυκόξινο πράσινο μήλο, και τότε ένα δάχτυλο μου έδειξε προς τον μπουφέ του Παρλιάρου. Ωραία, λοιπόν, πάμε για επιδόρπιο. Ο Χριστόφορος Πέσκιας, με ένα ανδριώτικο αμυγδαλωτό στο χέρι, μου αποκάλυψε πως το 1991 μάζευε τρελαμένος φραγκόσυκα στη Μύκονο, πως λίγο αργότερα ανακάλυψε πως τα κυκλαδίτικα είναι τα καλύτερα τυριά της Ελλάδας και πως τα κυκλαδίτικα φαγητά έχουν χαρακτήρα. Και ώσπου να μου διηγηθεί και τις υπόλοιπες θαλασσοδαρμένες ιστορίες του, εγώ είχα ήδη δοκιμάσει σοκολατένιες φανουρόπιτες με μαστίχα και καρυδόπιτες λεμονάτες, κι όταν πια βρέθηκα να γεύομαι αυτή τη μους γιαουρτιού με κονφί εσπεριδοειδών που πρόλαβε και έγινε διάσημη στη διάρκεια της βραδιάς, διαπίστωσα αιφνιδιασμένη πως αφενός ο Παρλιάρος είχε εγκαταλείψει το πόστο του και τρωγόπινε στον μπουφέ του Πέσκια, αφετέρου πως τον ζαχαροπλάστη μας τον είχε συνεπάρει δημιουργικά η μυροβόλος Χίος.
