«Ο ουρανός είναι ασυννέφιαστος. Γλυκιά μου Αθήνα!
– Πάμε στου Ζόναρς;
– Στου Ζόναρς; Η χαρά της Ζωής της πνίγει την ανάσα.
Στου Ζόναρς μ’ έναν υποσμηναγό! Πού είσαι, Αθηνά, να δεις τη φίλη σου;
– Ή θέλεις αλλού, να ’χει λιγότερο κόσμο;
– Τι λες! Στου Ζόναρς, στου Ζόναρς. Πέντε λεπτά και φτάσανε. Μόλις ανοίγουνε την κρυστάλλινη πόρτα, η ζέστα τούς αγκαλιάζει. Έχει πολύ κόσμο. Είναι η ώρα της μεσημεριάτικης συζήτησης. Τα γκαρσόνια πάνε κι έρχονται. Γλιστράνε ανάμεσα στα τραπέζια με τους δίσκους γεμάτους. Σκύβουνε ευγενικά μπροστά στους πελάτες και μιλάνε χαμηλόφωνα. Ο Περικλής σκέφτεται: “Πρώτη φορά μπαίνω στου Ζόναρς”.
– Ξέρεις, Περικλή, όσο κι αν σου φανεί παράξενο, δεν έτυχε ποτέ, μα ποτέ να ’ρθω στου Ζόναρς. Με τους φίλους πηγαίναμε σε κάτι ζαχαροπλαστεία της κακιάς συμφοράς».
[Απόσπασμα από το βιβλίο «Όταν ο ήλιος» της Ζωρζ Σαρή]
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έμαθα κάτι για το Ζonar’s. Διαβάζοντας το «Όταν ο ήλιος» της Ζωρζ Σαρή. Πιτσιρικάκι ήμουν, αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον, κι έτσι ρώτησα κι έμαθα. «Προθάλαμος της Βουλής, φουαγέ των γειτονικών θεάτρων και παρασκήνια των πάσης φύσεως κοσμικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων» είχε χαρακτηρίσει το περίφημο στέκι στη γωνία Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου ένας παλιός θαμώνας. «Ακόμα και την περίοδο της Κατοχής συναντούσες εκεί λογοτέχνες, αστέρια του κινηματογράφου, ενζενί, καλλιτέχνες και πολιτικές προσωπικότητες σε ένα μιξ με κοσμικούς, αλλά και με τον απλό λαό που διψούσε για λίγες μεγαλειώδεις στιγμές γνήσιας πολυτέλειας», μου περιέγραψε την πελατεία. Το Ζonar’s, με τις μπουαζερί, δημιουργίες της εταιρείας «Αθηναίος & Βαράγκης», τους πολυελαίους, τα μωσαϊκά, τα κρύσταλλα και τα ακριβά art de la table, ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα αστικά καφενεία της εποχής του, στα τέλη του Μεσοπολέμου, για το οποίο ο συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς είχε πει πως πρόκειται για «το πιο πολυτελές ζαχαροπλαστείο της Αθήνας, τύπου ομοίου προς τα μεγαλύτερα και ωραιότερα της Βιέννης»..
Τρανταχτά ονόματα, μεγάλες δόξες
Ιδρυτής του, το 1939, ο Έλληνας ομογενής Κάρολος Ζωναράς, επιτυχημένος επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης σοκολατοβιομηχανίας στο Οχάιο, που προσέλαβε ως σεφ τον φέρελπι μάγειρα Γιώργο Τσακίρη (μετέπειτα δημιουργό των Tsakiris chips). Το κτίριο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού στο οποίο στεγάστηκε είναι έργο των αρχιτεκτόνων Βασίλη Κασσάνδρα και Λεωνίδα Μπόνη – από το 1994 έχει χαρακτηριστεί «διατηρητέο ιστορικό μνημείο της Αθήνας» και «δείγμα της αρχιτεκτονικής των δημοσίων κτιρίων της εποχής του Μεσοπολέμου». Μέχρι και τον θάνατο του Ζωναρά, το 1968, το Ζonar’s γνώρισε μεγάλες δόξες, ο Μάνος Χατζιδάκις έδωσε εκεί κοινή συνέντευξη με τη Μελίνα Μερκούρη για τη γαλλική τηλεόραση, ενώ συναντούσες από τον Σπύρο Μελά και τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Άντονι Κουίν και τη Σοφία Λόρεν.
Ντεμπούτο για το παγωτό Σικάγο
Στο Ζonar’s πρωτοδοκίμασαν οι Αθηναίοι το διάσημο παγωτό Σικάγο μαζί με την πάστα αμυγδάλου και τα σοκολατάκια μέντας, ενώ λένε πως η κόκα κόλα ερχόταν ειδικά για το Ζonar’s μέσα σε βαρέλια, κατευθείαν από την Αμερική. Ώσπου το 2001 το ιστορικό αυτό στέκι έκλεισε. Το κλείσιμο αυτό σήμανε ένα τέλος εποχής. Πώς αλλιώς, παρά ως ένα σπουδαίο γεγονός, υποδέχτηκαν λοιπόν οι Αθηναίοι το ανακαινισμένο Ζonar’s, τον Οκτώβριο του 2007. Διατηρώντας τα αρ ντεκό στοιχεία του, έφερνε αέρα αστικού κοσμοπολιτισμού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το παγωτό Σικάγο του Athénée
Η ιστορία γυρίζει σελίδα
Το 2015, ο χώρος αναβιώνει με την υψηλή αισθητική ματιά των αδελφών Πανά, που αναθέτουν την ανακαίνιση στο αρχιτεκτονικό γραφείο K-Studio και τη σκηνογραφική επιμέλεια στον σπουδαίο Διονύση Φωτόπουλο. Διατηρώντας την ιστορικότητά του, έγινε ξανά προορισμός για όλες τις ώρες της ημέρας. Ως εστιατόριο και μπαρ, σερβίρει από τσάι μέχρι κλασικά κοκτέιλ σε σύγχρονες «μεταφράσεις» από την cocktail designer Μυρσίνη Σπανέλη, σε συνεργασία με το bar lab των Hybrogardeners. Προσφέρει brunch, theatre menu, όπως και ένα all-day μενού με πιάτα διεθνούς αστικής κουζίνας, που επιμελείται ο σεφ Νίκος Σκλήρας. Και παρά το ότι από φέτος λειτουργεί με νέο πλέον όνομα, το ομολογουμένως πολύ ταιριαστό Athénée, μετά από μια δικαστική διαμάχη ανάμεσα στη διαχειρίστρια εταιρεία του Μεγάρου City Link και μια επιχείρηση που εδρεύει σε άλλο σημείο της Αθήνας και διεκδικούσε τη χρήση του ονόματος, διατηρεί αναλλοίωτο τον κοσμοπολιτισμό και την αίγλη που το ταξίδεψαν στον χρόνο.
