Με διεθνή αέρα και ελληνική ψυχή, το πρωινό του χαλκιδικώτικου ξενοδοχείου αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά ένα από τα πράγματα που τσεκάρω προτού επιλέξω το ξενοδοχείο των διακοπών μου είναι το πρωινό που σερβίρει. Ρωτάω γνωστούς και φίλους, διαβάζω σχετικά δημοσιεύματα, μπαίνω στα δημοφιλέστατα και δημοκρατικότατα (;!) τουριστοσάιτ, παίρνω τηλέφωνα. «Και όταν λέτε τοπικά τυριά τι εννοείτε;». Σπασικλάκι all the way. Γιατί για το μεσηβρινό και το βραδινό παίζει να ψαχτούμε εκτός και, αν χρειαστεί, να γράψουμε χιλιόμετρα, ενώ το πρωινό θες να το κάνεις εκεί όπου διαμένεις και ξυπνάς – n’est-ce pas?
Είναι σημαντικό το πρωινό γιατί αν έχει μια γερή δόση αυθεντικότητας και είναι καλοφτιαγμένο, δύναται να φτιάξει όλη σου τη μέρα. Τι εννοώ αυθεντικότητα; Να είσαι στο Παρίσι και να τρως φρεσκοψημένο κρουασάν, στην Ιταλία καλοφτιαγμένα προσούτα και μοτσαρέλες, στη Βιέννη βιεννουαζερί. Ε, και στην Ελλάδα, φέτες, γραβιέρες, μέλια, λάδια και τα ρέστα. Αυτή την Ελλάδα θέλουμε όλοι να πάρει ο τουρίστας back home, έτσι θα εδραιωθεί η χώρα μας ως γαστρονομικός προορισμός, έτσι θα δημιουργηθεί η «ανάγκη» για τα προϊόντα μας στην αλλοδαπή.
Δεν με πειράζει αν το ξενοδοχείο ακολουθεί τη λογική του mix’n’match, αν έχει μπολιάσει με επείσακτα στοιχεία το μενού του – αρκεί να υπάρχει μια σοφή ποσόστωση, να υπάρχει μια καλή αντιπροσώπευση της Ελλάδας – ναι, είναι θέμα εθνικό.
Το πρωινό που ετοιμάζει ο καλός σεφ Γιάννης Παρίκος στον Asteria του Sani Resort, για παράδειγμα, είναι και διεθνές και με ελληνική ψυχή. Το δοκίμασα προσφάτως και ευπειθώς αναφέρω τα εξής: Στον πάγκο που δεσπόζει στο κέντρο του χώρου συνωστίζονται ντόπια μέλια, χειροποίητες μαρμελάδες, ξερά φρούτα και καρποί, δημητριακά. Γιαούρτια και γάλατα από την φάρμα Κουκάκη μαζί με smoothies γιαουρτιού και φρούτων συμπληρώνουν το σκηνικό. Ξινοτύρια, φέτες, κασέρια, γραβιέρες, αλλαντικά της ημεδαπής μαζί με φρέσκα λαχανικά (ντομάτες, ντοματίνια τιγρέ, πιπεριές) και φρούτα (ροδάκινα, κεράσια, καρπούζι κ.λπ.) είναι οι πρωταγωνιστές του δεύτερου πάγκου. Ωραία ιδέα η σαλατούλα με ρόκα, ξινοτύρι, φράουλες. Στον ίδιο πάγκο βρίσκουμε και μερικά γαλλικά τυριά και καπνιστό σολομό – τα διεθνή που λέγαμε.
Ο τρίτος πάγκος είναι αφιερωμένος στα ψωμιά και στα γλυκά. Αξιοζήλευτη ποικιλία και στα δύο, δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Τα ελιόψωμα είναι ονειρεμένα, ενώ τις μαντλέν και τις τάρτες με κρεμ πατισερί και φρέσκα φρούτα θα τις ζήλευαν τα καλύτερα γαλλικά ζαχαροπλαστεία. Δεν πρόλαβα να δοκιμάσω μπουγάτσα – είχε με κρέμα και με τυρί.
Στο à la carte μενού περιλαμβάνονται, πέρα από αυγά benedict με σολομό, δύο ξεχωριστές ελληνοπρεπείς σπεσιαλιτέ: καγιανάς με ντομάτα (σερβιρισμένος κούκλα, φορμαρισμένος σε τσερκάκι) και αυγόφετα με φέτα τσουρεκιού!
Η κομψότητα στο όλο στήσιμο (τα δεκάδες καλούδια, χωρίς να λείπει τίποτα, δεν ξεχειλίζουν από τους πάγκους και δεν σε «μπουκώνουν), η λεπτότητα στους χειρισμούς της κουζίνας και το καλό FB management σε συνδυασμό με την ευγενέστατη εξυπηρέτηση δημιουργούν ένα άκρως ενδιαφέρον σύνολο που, αν μη τι άλλο, σε σπρώχνει ευχαριστημένο στο υπόλοιπο της μέρας σου.
