Στο Hippy 3 στο Παγκράτι παίρνεις μαύρη ζώνη στα σκαμπό του μπαρ

«Είμαστε εδώ για τη μουσική», έλεγε η Penny Lane στην ταινία Almost Famous, μία ατάκα που σε μεγάλο βαθμό εκφράζει τη σημασία που έχει η μουσική στη ζωή μου. Από την άλλη, ο Luis Buñuel έλεγε πως η ζωή μας θα ήταν ανυπόφορη χωρίς τα μπαρ, αλλά μιλούσε για εκείνα τα λουσμένα στο ημίφως, χωρίς μουσική, όπου απολαμβάνεις το ποτό σου χωρίς να χρειάζεται να μιλάς σε κανέναν – τα μπαρ για τον Buñuel ήταν μια άσκηση στην απομόνωση. Λίγο πριν την πρώτη μου έξοδο με τους νέους περιορισμούς στο ωράριο που ισχύουν λόγω της πανδημίας και την απουσία της μουσικής και των DJs στα μπαρ, σκεφτόμουν αυτές τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες περιπτώσεις, ενώ ένιωθα πως θα κάτσω κάπου να πιω ένα ποτό και θα είναι όπως όταν έβγαινα να πάω για καφέ στο γυμνάσιο – παρέες εφήβων συνωστισμένες στα έξω τραπέζια, μόνος ήχος η χορωδία από τα διάφορα πηγαδάκια μεταξύ τους και επιστροφή στο σπίτι πριν τις 12.

Μετά από μία μίνι διάσκεψη, αποφασίσαμε με την Αθηνά να κατηφορήσουμε προς το Hippy 3 στο Παγκράτι, ένα μαγαζί που γνωρίζω ότι αποτελεί στέκι χαλάρωσης για αρκετούς γνωστούς μου -όταν τα early drinks της Κυριακής δεν καταλήγουν σε αναπάντεχα πάρτι εκεί- και που με την ατμόσφαιρά του θα μπορούσε να απαλύνει το συναίσθημα της ματαιότητας μιας εξόδου στις παρούσες συνθήκες. Η βροχή δεν φαινόταν να πτοεί κανέναν από όσους είχαν την ίδια επιθυμία με εμάς για το Hippy 3 και η τύχη, που βοηθά καμιά φορά τους τολμηρούς, φάνηκε να γνέφει και σε εμάς, με το πάσο στον εξωτερικό χώρο να αδειάζει και να μπορούμε έτσι να απολαύσουμε το ποτό μας με την ψευδαίσθηση μιας μπάρας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΜπαίνει ένα λιοντάρι σε ένα μπαρ

Πρώτος γύρος; Δε θα πρωτοτυπήσω, τα Negroni δεν απογοητεύουν ποτέ. «Εμένα δε με έχει απογοητεύσει ποτέ ούτε η μορταδέλα», προσθέτει η Αθηνά, όταν το -σαν βγαλμένο από πίνακα νεκρής φύσης Φλαμανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα- plateau τυριών και αλλαντικών που παραγγείλαμε για συνοδευτικό φτάνει μπροστά μας. Πρόσφατα διάβασα αποσπάσματα από την αλληλογραφία του Chopin και γέλασα όταν αποκάλεσε ένα dinner party ανιαρό, επειδή δεν είχε τρούφες στο μενού – νομίζω το ίδιο θα πάθαινε και η Αθηνά σε ένα dinner party χωρίς μορταδέλα. Στο κλείσιμο της ίδιας επιστολής, ο Chopin έγραφε «σε αγκαλιάζω σαν βόας» και αποφάσισα ότι πρέπει να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ εδώ αυτή τη φράση, μέχρι να μπορέσω να την κάνω άφοβα πράξη, ειδικά αναλογιζόμενη τις παρέες που παρατηρούσα γύρω μας να αποχωρούν για να τις διαδεχθούν οι επόμενες και κανείς να μην αγκαλιάζεται, μόνο να αποχαιρετά από απόσταση.

Μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο του μαγαζιού για να ζητήσω από τον μπάρμαν να μου προτείνει το επόμενο cocktail μου και να χαζέψω τη διακόσμηση, το tag «Foxy was here» στο graffiti δίπλα από τη μπάρα μού θυμίζει τη φανταστική ατάκα της Pam Grier στην ταινία Foxy Brown σε μία σκηνή πάλης μέσα σε ένα μπαρ: «Έχω μαύρη ζώνη στο καράτε», την απειλεί η αντίπαλός της, και η Foxy, ρίχνοντάς την νοκ άουτ, της απαντά «Έχω μαύρη ζώνη στα σκαμπό του μπαρ». Το graffiti απεικονίζει την Ακρόπολη πάνω σε σύννεφα και γιορτινά σημαιάκια τριγύρω και κάπως έτσι νιώθω να αγαπώ ακόμα περισσότερο αυτή την πόλη που, ακόμα και μέσα στις δυσκολίες, βρίσκει τρόπους να διατηρεί την ενέργειά της και να παλεύει όπως μπορεί για τη διασκέδασή της. Στον διακοσμητικό μαυροπίνακα στο βάθος του μαγαζιού, τα παιδιά έχουν γράψει με κιμωλία «2022 έμπαινε και γοήτευε», ενώ δύο μέρες μετά, βλέποντας τα Instagram stories ενός φίλου που είχε πάει για ποτό στο Hippy 3, ο μαυροπίνακας έγραφε «Τσάμπα τα μαθήματα χορού». Κάποιες μέρες θα νιώθουμε λίγο πιο αισιόδοξοι, κάποιες άλλες όχι και τόσο, αλλά ας έχουμε και κατά νου προχωρώντας ότι η μουσική βρίσκεται στις παύσεις ανάμεσα στις νότες, όπως είχε πει ο Debussy.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΣε ποιο μεξικάνικο της Αθήνας πίνει Mezcal η Frida Kahlo;