Όσοι δεν βγάλαμε εισιτήρια για κάποιο νησί ή δεν ξεκινήσαμε ακόμη να μετράμε μπάνια, αυτόν τον καιρό γυρίζουμε στους ζεστούς δρόμους της πόλης παρέα με μπόλικους τουρίστες, βρίσκοντας προσωρινή ανακούφιση στα μπαρ που μένουν ανοιχτά για να μας σερβίρουν κοκτέιλ και συμπάθεια, στα θερινά σινεμά, στις αγαπημένες μας τζελατερίες ή καντίνες και στα άλλα «καταφύγια» του καλοκαιριού. Μετά από ένα «πειραγμένο» Mai Tai και μια παγωμένη μπίρα σε μια ταράτσα ή σε έναν πεζόδρομο, η Αθήνα των θερινών μηνών δεν φαντάζει και τόσο άσχημη. Με τα κατάλληλα εφόδια, τους κατάλληλους φάρους κι οδηγούς, μικρούς ή πιο μεγάλους, τη βλέπεις με άλλο μάτι.
Πίσω από τα αγαπημένα μας στέκια βρίσκονται επαγγελματίες που συνεχίζουν και εκείνοι να δουλεύουν, δίνοντας γεύση στα αστικά καλοκαίρια. Εκείνοι που μας αλλάζουν τη διάθεση με ένα εξαιρετικό κοκτέιλ, εκείνοι που μας δροσίζουν με ένα παγωτό πιο-φρέσκο-δεν γίνεται ή μια αρωματική craft μπίρα, εκείνοι που νοστιμίζουν τα βράδια μας με ένα ωραίο πιάτο ή μια λιχουδιά στο χέρι τη στιγμή που τη χρειάζεσαι. Εκείνοι που τρέχουν για να προλάβουν τις παραγγελίες, εκείνοι που όσο απολαμβάνουμε μια ταινία κάτω από τα αστέρια κοιτάνε το ρολόι ώστε να φροντίσουν για τη δική μας χαλάρωση και ανεμελιά.
Ρωτήσαμε πέντε επαγγελματίες που ο καθένας με τον δικό του τρόπο κάνει να ανθίζουν ωραίες στιγμές στην τσιμεντούπολη, για τα δικά τους καλοκαίρια. Και εκείνοι μοιράστηκαν αναμνήσεις, ιστορίες και ευτράπελα, δίνοντάς μας παράλληλα μια γεύση απ’ όσα σχεδιάζουν για μας αυτή την εποχή.
Ο Κωνσταντίνος Καρακατσάνης του Django Gelato δροσίζει τα μεσημέρια μας
|
|
|
Την αλλαγή των εποχών στο Django Gelato την καταλαβαίνεις από τις μυρωδιές. Οι φρέσκες φράουλες που γίνονται πουρές για το σορμπέ μοσχοβολάνε την άνοιξη μαζί με τα πράσινα φυστίκια που καβουρδίζονται. Όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στην εποχή παίρνουν σειρά τα βερίκοκα, τα νεκταρίνια, τα πεπόνια και τα σύκα που γίνονται εκπληκτικά και απολύτως φυσικά σορμπέ στα χέρια του Κωνσταντίνου Καρακατσάνη και της ομάδας του. Η γωνία της Βεΐκου στο Κουκάκι είναι η μεσημεριανή στάση που μας σώζει όταν περπατάμε αναψοκοκκινισμένοι στη γειτονιά. Τα δικά του καλοκαίρια έχουν άρωμα από Σύρο (όπου μεγάλωσε) και απρόσμενα τρακαρίσματα στην αυγουστιάτικη Αθήνα.
«Καθώς μεγάλωσα στη Σύρο οι καλοκαιρινές μου αναμνήσεις προέρχονται κατά βάση από εκεί. Τις Κυριακές ολοήμερη εκδρομή στην παραλία Δελφίνι με όλους μας τους οικογενειακούς φίλους, να βουτάμε για ψαροντούφεκο με τους μεγάλους. Μετά το πλίτσι-πλίτσι, να τρώμε στην παλιά ταβέρνα πίσω από την παραλία τα ψάρια που πιάσαμε, φούσκες και αχινούς. Η ξύλινη παράγκα που έπαιζε ρέγκε και σέρβιρε μπίρες, πορτοκαλάδες και παγωτά. Καθόμασταν μέχρι να νυχτώσει και…μπλουμ και ξανά μπλουμ. Μόνο το βράδυ δεν κάναμε μπάνιο γιατί μας είχαν πει ότι βγαίνουν δράκαινες. Μόλις έπεφτε ο ήλιος με έπιανε μελαγχολία.
»Όσο για το καλοκαίρι στην πόλη, όταν μπαίνω στην κουζίνα ο χρόνος σταματάει. Δεν γνωρίζω τι μέρα είναι ή που βρίσκομαι. Το παγωτό με απορροφά. Καταλαβαίνω ότι είμαι στην Αθήνα μόνο όταν βγαίνω από το Django. Από την φασαρία στους δρόμους και την κίνηση. Δεν το έχω συνηθίσει ακόμα ερχόμενος από το νησί. Πέρυσι τον Αύγουστο κατέβαινα μεσημέρι στο μαγαζί και η Αθήνα ήταν άδεια. Ήμουν μόνος σε ολόκληρη την Πατησίων. Ξαφνικά, έστριψε ένα φορτηγάκι πολύ απότομα από έναν παράδρομο και παραλίγο να τρακάρουμε. Ο οδηγός κατέβηκε, ζήτησε ευγενικότατα συγγνώμη και αφού χαιρετηθήκαμε μπήκε πάλι στο αμάξι και έφυγε. Ούτε κόρνες, ούτε φωνές. Άκουγα και μερικά πουλάκια από τα δέντρα. Τι ομορφιά!»
Django Gelato, Βεΐκου 15, Κουκάκι, Τ/211-42.22.029
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Tsiftis: Τι εννοείς όταν λες «γαστροκουτούκι», σεφ;
O Θάνος Προυναρούς βλέπει το μπαρ με… ευρυγώνιο φακό
To Baba au Rum δεν βρίσκεται τυχαία στη λίστα με τα καλύτερα μπαρ του κόσμου. Σημείο αναφοράς από τη μέρα που πρωτοάνοιξε,13 χρόνια νωρίτερα, στην Κλειτίου, φτιάχνει μερικά από τα πιο δημιουργικά και φιλοσοφημένα κοκτέιλ της πόλης. Η χαρά του να περνάς καλά με ένα ποτό στο χέρι συνυπάρχει με σοβαρή δουλειά. Mε μια διεισδυτική ματιά στην ιστορία και την εξέλιξη των μπαρ. Ακριβώς απέναντί του εδώ και κάποιους μήνες βρίσκεται το In Love Again, ένα boutique ζαχαροπλαστείο με τη σφραγίδα του, με γλυκά εμπνευσμένα από το πεδίο του κοκτέιλ, specialty καφέ και φυτά εσωτερικού χώρου. Ο εμπνευστής του, που ήθελε πάντα να βρίσκει −ή να δημιουργεί− δεσμούς ανάμεσα στο μπαρ και σε άλλα πεδία (τη γραφή, τη μουσική, τη γαστρονομία, τις τέχνες) μαζί με την ομάδα του δεν επαναπαύεται. Όπως μας λέει ο Θάνος Προυναρούς, τα πλάνα τους για αυτό το καλοκαίρι είναι να πετύχουν περισσότερο πολύπλοκο μινιμαλισμό στα κοκτέιλ τους αλλά και να αναπτύξουν περαιτέρω το R&D (Rehearsal & Development) του Baba Au Rum X In Love Again, μετατρέποντας με τον καλύτερο τρόπο και μέθοδο τα κοκτέιλ στα πιο πρωτότυπα γλυκίσματα. Ετοιμάζουν κουζίνα και στα δύο καταστήματα, με neo-tropical bar food στο Baba Au Rum και πιο ελληνικό brunch στο In Love Again. Αναφέρει και τις «πρώτες συγκερασμένες σκέψεις για τη δημιουργία του Rum Club, μιας λέσχης ανοιχτής σε όλ@».
Η αγαπημένη του καλοκαιρινή ανάμνηση είναι… «Τα νησιά! Πάντα τα νησιά. Με τα κύματα παρέα στην αμμουδιά στην Ικαρία, με νερά λάδια στις Νότιες Κυκλάδες, σε θάλασσες πισίνες στους Λειψούς, με τον James και τα παιδιά από τις τότε μουσικές μας μπάντες, να ψάχνουμε το χαμένο δαχτυλίδι του στα νερά της Αλυκής της Αντιπάρου στα τέλη του 90 και να το βρίσκουμε!» Για εκείνον το καλοκαίρι έχει γεύση «μελιτζάνας και πράσινης πιπεριάς στο τηγάνι με λίγο ελαιόλαδο, μια φρέσκια τομάτα και κατσικίσια σκληρή φέτα, αγαπημένο φαγητό της γιαγιάς Νίτσας. Όλα από το μποστάνι της και τα ζωντανά της, κάπου στους πρόποδες των Πιερίων ορέων. Την τοματιά την είχα φυτέψει εγώ, παιδί, με την βοήθεια της.» Τον ρωτάμε πώς είναι να δουλεύει κανείς το καλοκαίρι στην Αθήνα. «Όμορφα γιατί έχεις την προσμονή της θάλασσας και κάποιες φορές φοράς το μαγιό ήδη από μέσα. Λόγω της προσδοκίας αυτής πού και πού στα μπαρ της πόλης στήνονται πάρτι από το πουθενά, Δευτέρα βράδυ. Είναι ωραίο να δουλεύεις στα μπαρ», απαντά.
Baba au Rum Κλειτίου 6, Αθήνα, Τ/211-71.09.140
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πού τρώμε και πίνουμε αυτό το καλοκαίρι στα Εξάρχεια
Με τις παγωμένες μπίρες του Δημήτρη Λαδόπουλου όλα πάνε καλύτερα
Παγωμένη μπίρα στο χέρι, σανίδες του surf και πολλές, διαφορετικές κάθε εβδομάδα, craft προτάσεις στα βαρέλια − το Blame the Sun του δραστήριου μικροζυθοποιού Δημήτρη Λαδόπουλου ήταν ένα από τα πρώτα taprooms στα πρότυπα του εξωτερικού που άνοιξαν στην Αθήνα. Εκεί θα σταματήσουμε για να δροσιστούμε, να δοκιμάσουμε καινούργιες πρωτότυπες συνταγές και να μάθουμε ό,τι νέο κυκλοφορεί στον κόσμο της μπίρας. Στις κάνουλες βρίσκουμε craft μπίρες από διάφορες μικροζυθοποιίες από όλη την Ελλάδα και φυσικά τις craft μπίρες του Λαδόπουλου, όπως την σούπερ καλοκαιρινή Beach Bum.
«Συχνά χρησιμοποιούμε τεχνικές των κοκτέιλ για να φτιάξουμε μπίρα. Η Beach Bum, που είναι η πιο καλοκαιρινή μας, έχει γεύσεις από τζίντζερ και λάιμ −είναι ένα Moscow Mule σε μπίρα− ενώ η Puppenhaus, με αρώματα ψωμιού και λεμονόχορτου, ταιριάζει επίσης πολύ με την εποχή. Για αυτή τη σεζόν ετοιμάσαμε και την La Felicità, μια ολοκαίνουργια Italian Pils και σχεδιάζουμε συνεχώς καινούργια πράγματα.
»Το να δουλεύεις το καλοκαίρι στην Αθήνα έχει τα καλά και τα κακά του. Από τη μία είναι όλοι διακοπές. Από την άλλοι μας αρέσει να ερχόμαστε σε επαφή με όλους αυτούς τους τουρίστες που έχουν όρεξη να μάθουν τις ελληνικές μπίρες. Το πιο αστείο είναι ότι δεν πιστεύουν πως έχουμε τόση μεγάλη γκάμα και διαφορετικά στιλ μπίρας στη χώρα. Ξέρουν μόνο τα πολύ διαδεδομένα brand που κυκλοφορούν στα εστιατόρια και εκπλήσσονται ευχάριστα.
»Το καλοκαίρι που δεν θα ξεχάσω είναι εκείνο του 2021 στη Σαντορίνη. Εκδρομή με σκάφος στο ηφαίστειο και βουτιές από το σκάφος στις κατάμαυρες και κόκκινες παραλίες της Παλιάς και Νέας Καμένης.»
Blame the Sun, Βεΐκου 60, Κουκάκι, Τ/210-92.13.523
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Απεριτίφ: Εδώ το Παγκράτι πίνει spritz κάτω απ’ τον πλάτανο
Ο Γιάννης Μαρκαδάκης διοργανώνει γαστρονομικές προβολές στην ταράτσα
|
|
|
Επιμελείται τα μενού αρκετών εστιατορίων στην Αθήνα και στα νησιά, κάθε βράδυ όμως βρίσκεται στο Stellar Gastro Cinema, στην ταράτσα του βιομηχανικού κτιρίου του πολυχώρου TZAFERI 16. Στο γαστρονομικό θερινό σινεμά που έστησαν πριν από δύο καλοκαίρια με τον Πάνο Ιωαννίδη και τον Μικέλε Ντι Κόσμο, φιλμ και φαγητό διασταυρώνονται με πολλούς τρόπους − το μενού, κάθε φορά διαφορετικό, είναι θεματικό, βαδίζει στα χνάρια της εκάστοτε ταινίας. Μια ιταλική κωμωδία έχει για παρέα burrata, ντομάτα και βασιλικό, πίτσα με taleggio, αγκινάρα και καλοκαιρινή τρούφα, μια αμερικάνικη μπέργκερ και mac n cheese. Το σενάριο όμως, φέτος έχει κι άλλα. «Κάνουμε ένα μικρό μας όνειρο πραγματικότητα, μοιραζόμαστε με το κοινό πιάτα και ιδέες χωρίς περιορισμούς και ταμπέλες, σεβόμενοι την εποχικότητα των πρώτων υλών. Δίνουμε όμως χώρο και σε άλλες μορφές τέχνης. Ο κινηματογράφος είναι επίσημα ο «sous chef» του εγχειρήματος, αλλά φέτος έχουμε συμπεριλάβει στις βραδιές μας μικρά μουσικά σχήματα, stand up comedians, εκθέσεις ζωγραφικής και graffiti και πολλά ακόμη», λέει ο Γιάννης Μαρκαδάκης.
Όταν τον ρωτάμε ποια είναι η αγαπημένη του καλοκαιρινή ανάμνηση, το σκέφτεται λίγο παραπάνω. Φοβάται ότι αν διαλέξει κάποια θα αδικήσει πολλές άλλες. «Μεγαλώνοντας και νιώθοντας όλο και πιο πλήρης όσον αφορά εκπληρωμένους στόχους και επιθυμίες, η απάντηση “φλερτάρει” με τις πιο πρόσφατες από αυτές. Όχι γιατί οι παλαιότερες αναμνήσεις στερούνται έντασης συναισθημάτων, αλλά μάλλον γιατί οι πρόσφατες συμπεριλαμβάνουν και κάτι από το παρελθόν. Ιδίως όταν έρχονται τα παιδιά – αυτά που σου μοιάζουν λιγάκι, εξωτερικά και εσωτερικά, που καθρεφτίζουν ένα κομμάτι του εαυτού σου. Διαλέγω τη μέρα εκείνη του φετινού Ιουνίου,που ήρθε σπίτι μας το πρώτο καρπούζι. Μυρωδάτο από την πόρτα, διαλεγμένο από τον παππού, “σφαγμένο” από τη δικιά μας μαμά, σερβιρισμένο από την κόρη. Ήταν η πρώτη επαφή για τα δίδυμα αγόρια μας με το καλοκαιρινό φρούτο. Δεν ξέρω τι με συγκίνησε περισσότερο. Ίσως η ανάμνηση της πρώτης φορά που το δοκίμασα εγώ, σε ένα αρχοντικό παλιό της γιαγιάς Αντριάνας στην Άνω Σύρα, παντρεμένο με μυρωδιές του κήπου, θρούμπι, λεβάντα και πρώιμο φραγκόσυκο. Ίσως αυτή η αίσθηση ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που μαγικά σκορπά το καλοκαίρι. Ποιος ξέρει.. και τι σημασία έχει; Το ένιωσα, και θέλω να το νιώσουν τα παιδιά όλου του κόσμου».
Κι αν γυρίσει σε περασμένα καλοκαίρια; Πού θα κοντοσταθεί; «Η αλήθεια είναι πως το πρώτο καλοκαίρι που δεν ήμουν σε νησί ή σε αποστολή στο εξωτερικό ένιωσα τον πρόσκοπο που δεν ακολουθεί την υπόλοιπη αγέλη στην εξερεύνηση και στη δράση και μένει πίσω να φυλάει την κατασκήνωση. Έχει ειδικό βάρος η εκπροσώπηση της δόλιας τούτης χώρας στον ξένο επισκέπτη. Μου πέρασε όμως γρήγορα αυτό το συναίσθημα. Έχει και στην Αθήνα κοινό με ανάγκες για διασκέδαση. Ίσως αυτό το κοινό να έχει και μεγαλύτερη ανάγκη να το “ταξιδέψεις”. Δεν έχει σημασία πού. Φτάνει το ταξίδι να είναι νόστιμο και τίμιο. Μπορώ να ανακαλέσω πολλά περίεργα και αστεία από τα πολλά καλοκαίρια στα νησιά. Αυτό όμως θυμάμαι πιο έντονα είναι το καλοκαίρι του 2004, που οι ανάγκες στην Αθήνα των Ολυμπιακών αγώνων υποχρέωσαν τον τότε σεφ μου, τον Ιωσήφ, να κρατήσει την ομάδα στην πρωτεύουσα. Το εστιατόριο πήρε την πρώτη του καλή κριτική από τους τότε ειδικούς της γεύσης. Το ότι μας αποκάλεσαν “τίμιο restaurant” ήταν αρκετό για να ωθήσει μια ομάδα νέων μαγείρων να πορευθεί με σημαία τη τιμιότητα και τον σεβασμό προς κάθε εμπλεκόμενο στη φιλοξενία».
Stellar Gastro Cinema Τζαφέρη 16, Γκάζι, Τ/694-80.86.999
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Σε αυτές τις «καντίνες» της Αθήνας αράζεις με τις ώρες
Όπου φεστιβάλ και χαρά, ο Γιώργος Γληνός και το Food Truck πρώτοι!
Και αστροφυσικός και «chef de cantine» o Γιώργος Γληνός συνοδεύει τα καλοκαίρια μας παρκάρωντας το Food Truck σε φεστιβάλ, μουσικά event ή γάμους, βαφτίσεις και πάρτι στην Αττική. Η καντίνα του δεν μοιάζει με τις άλλες. Πρόκειται περισσότερο για ένα αυτοκινούμενο, σύγχρονο μαγειρείο που σερβίρει, σε άλλο πόστο κάθε φορά, ενδιαφέροντα σνακ − από ποντιακούς γκεζλεμέδες με φύλλο περέκ μέχρι black angus τσίζμπεργκερ, κεμπάπ μαύρου χοίρου και το δικό του παγωτό μηχανής.
«Η αγαπημένη μου καλοκαιρινή ανάμνηση είναι από τη Νάξο: επιστροφή αργά τη νύχτα από beach party· και μέσα στους αγρούς συνειδητοποιώ ότι το φως των αστεριών είναι αρκετό για να οδηγήσω την μηχανή. Οπότε συνεχίζω με τα φώτα κλειστά… (δεν ήμουν υπό την επήρεια αλκοόλ ή ουσιών, απλά natural high. Κυριολεκτικά, με τη δύναμη της φύσης).
»Θυμάμαι και το πρώτο καλοκαίρι του Food Truck. Είχα την καντίνα στα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης, με πήρε τηλέφωνο μια πελάτισσα η οποία επέστρεφε από ένα νησί κι ήθελε να φέρει τους φίλους της να δοκιμάσουν τους ποντιακούς γκεζλεμέδες μας. Μου ζήτησε να τους περιμένω, να μην κλείσω, μόλις έβγαιναν από το καράβι στον Πειραιά. Πάντα εμένα αυτό με τιμούσε ιδιαίτερα και φυσικά με έκανε να φουσκώνω από υπερηφάνεια, οπότε με χαρά το έκανα. Κι ήρθαν ωραίοι, χαλαροί κι ηλιοκαμμένοι και τα λέγαμε, “πού ήσασταν;” “είχε κόσμο;” κτλ. Και στραβοκάθισε κάποια στιγμή στο σκαμπό κι έπεσε φαρδιά πλατιά πάνω στο χώμα η κακομοίρα! Αλλά η διάθεση ήταν χαλαρή, το φαρμακείο μας οργανωμένο και όλα έγιναν μέρος της ιδιαίτερης εκείνης μέρας.
»Η εποχή αυτή έχει για μένα γεύση από μυρωδάτη “άσχημη” ντομάτα, ένα επιτέλους σκληρό αγγούρι, μια ντόπια ξινή μυζήθρα και γλυστρίδα. Μπόλικο λάδι και φρεσκοκομμένη ρίγανη. Τίποτα δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί μια πραγματική χωριάτικη σαλάτα. Κι ένα ποτήρι νερό με πολλά παγάκια. Άντε κι ένα αμυγδαλωτό μετά, κι αυτό γιατί ενώ είμαι γλυκατζής, δεν τρώω φρούτα μετά το φαγητό. Πιστεύω πολύ στην απλότητα και εκεί είναι που το υλικό αναδεικνύεται. Δεν μου αρέσουν τα πολλά υλικά και οι εξεζητημένες παρασκευές. Τουλάχιστον όχι το καλοκαίρι».
