L’ Abreuvoir: τρώγοντας ξανά σε ένα από τα παλιότερα γαλλικά της Αθήνας

To L’ Abreuvoir (σημ. ποτίστρα), που άνοιξε το 1965 o γαλλοτραφής Αλέξης Κώτσης, σηματοδότησε τότε, μαζί με το Blue Pine και το Βυζαντινό του ξενοδοχείου Hilton, το άνοιγμα, έστω μεγέθους χαραμάδας, της χώρας στη διεθνή γαστρονομία. Το πρώτο κατάστημα, με τις κόκκινες κουρτίνες που κρέμονταν σε μπρούντζινα μανταλάκια, ήταν ένα αληθινό γαλλικό bistrot, σε μια εποχή που οι θαμώνες πήγαιναν αποκλειστικά για να γευματίσουν και να δειπνήσουν και όχι για «να δουν και να τους δουν». Χαρακτηριστικό που διατηρεί, τηρουμένων των αναλογιών, ακόμη και σήμερα.

Τα περισσότερα πιάτα του καταλόγου, μεταξύ των οποίων και εμβληματικά, όπως το Καφέ ντε Παρί, τα τουρνεντό Rossini, η κρεμμυδόσουπα, η γλώσσα meunière και τα σαλιγκάρια Βουργουνδίας, δεν έχουν αλλάξει εδώ και σχεδόν έξι δεκαετίες. Ο γιος του Αλέξη, Σπύρος, έχει προσθέσει ωστόσο και τις δικές του προτάσεις αφότου ανέλαβε το εστιατόριο με την αδελφή του, Κλαίρη, εδώ και ακριβώς τριάντα χρόνια, ενώ φτιάχνει και μια σπουδαία τερίνα φουά γκρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣEugénie Brazier: η άγνωστη μητέρα της γαλλικής κουζίνας Εάν θεωρήσουμε ότι οι τηγανητές πατάτες είναι η λυδία λίθος για οποιοδήποτε εστιατόριο, τότε το L’ Abreuvoir περνάει με άριστα. Οι ψιλοκομμένες πατάτες του, τύπου alumette (η γαλλική λέξη για το σπίρτο), είναι πραγματικά έξοχες. Είναι επίσης από τα λίγα μέρη όπου μπορεί κανείς να φάει –τόσο από πλευράς διαθεσιμότητας, γεύσης, όσο και ασφάλειας τροφίμων– φιλέτο ταρτάρ, κομμένο στο χέρι και φτιαγμένο σωστά ενώπιον του πελάτη, χωρίς νεωτερισμούς και περιττά στοιχεία. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του πλέον κακοποιημένου επιδορπίου πανελληνίως, του σουφλέ σοκολάτας, όρος ο οποίος στα περισσότερα καταστήματα της ημεδαπής συνήθως περιγράφει τα μπράουνις ή κάποιο κέικ σοκολάτας. Στο L’ Abreuvoir το παραγγέλνεις στην αρχή –αφού χρειάζεται χρόνο ώστε να γίνει και να ψηθεί–, για να ανταμειφθείς στο τέλος με ένα σπουδαίο φουσκωτό γλυκό συνοδεία παχύρρευστης ζεστής σοκολάτας ή/και κρύας κρέμας γάλακτος (προσωπικά, προτιμώ τη δεύτερη).

Ο κατάλογος κρασιών είναι εκτενής, βατός, χωρίς εκπλήξεις και με πολλές γαλλικές ετικέτες, μεταξύ των οποίων και αρκετά μεγάλα κρασιά. Το μεγάλο του πλεονέκτημα, όμως, πέρα από το εξαιρετικό φαγητό, ήταν ανέκαθεν η μοναδική αυλή-μορεώνας, που δίνει ανάσα δροσιάς το καλοκαίρι, αλλά και γενικότερα, αφού ευτυχώς στη χώρα μας μπορούμε να τρώμε al fresco για ένα μεγάλο μέρος του έτους. Το L’ Abreuvoir, τιμώντας τον τίτλο του «restaurant» με την αρχική έννοια του όρου, ανοίγει καθημερινά, ακόμη και στην καρδιά του Αυγούστου, όταν πολλά ομοειδή του απολαμβάνουν το ελληνικό καλοκαίρι μακριά από τις φωτιές της κουζίνας.