Η Κυρά Ουρανία έχει μεγαλώσει την Ηλιούπολη με τα μπιφτεκάκια της

Σε πόσες ταβέρνες βράζουν ακόμα τα χόρτα την ώρα της παραγγελίας; Ή κόβουν τις πατάτες στο χέρι; Ή διαλέγουν τα ζαρζαβατικά ένα ένα; Για τους κατοίκους της Ηλιούπολης και των πέριξ η Κυρά Ουρανία είναι το στέκι με τα ωραία μπιφτεκάκια, λίγο σαν το σπίτι τους. Το οποίο δεν είναι και περίεργο αφού το παλιό ψητοπωλείο του ‘66 μοιάζει με προέκταση του σπιτιού των ιδιοκτητών. Για δεκαετίες αυτό ήταν στην κυριολεξία. Σήμερα η ίδια οικογένεια συνεχίζει να κρατάει το μαγαζί, σερβίροντας αφράτα μπιφτέκια με τραγανή κρούστα, σπιτίσιες τηγανητές πατάτες και πέντε-έξι ακόμα απλά πράγματα.

Οδηγώντας στην Ηρώων Πολυτεχνείου μπορεί να προσπεράσεις το μαγαζί χωρίς να το καταλάβεις. Είναι πάνω στον φασαριόζικο δρόμο, κρυμμένο λίγο πίσω από κάτι δέντρα, με διάφανα, πλαστικά παραπετάσματα και μόνο μια παλιά ταμπέλα στην άκρη για διακριτικό. Μέσα, στο «μπαλκόνι» με θέα τη λεωφόρο, η πιστή πελατεία μαζεύεται από νωρίς το απόγευμα. Πιο μέσα, πάνω από την ψησταριά και τους καπνούς, ο κύριος Γιώργος –με παχύ μουστάκι και χαμόγελο που σκλαβώνει– γυρίζει τις σχάρες και διαχειρίζεται με μαεστρία τη φωτιά. Τα μπιφτέκια–best seller του καταστήματος έχουν στο τέλος εκείνο το χαρακτηριστικό σημάδι από το πλέγμα της σχάρας, είναι τραγανά απ’ έξω αλλά και αφράτα, χωρίς να έχουν στεγνώσει εσωτερικά, και μπαίνουν ανά τετράδες στις κλασικές, ασημί, πιατέλες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΗλιούπολη: Κρυμμένα μαγειρεία, παλιά γαλατάδικα, ωραίες μπιραρίες Λίγο παραπίσω, η κόρη της κυρίας Ουρανίας, Σοφία, δουλεύει μαζί με τον δικό της γιο στην κουζίνα. Ένα οικιακό κουζινάκι είναι ουσιαστικά, μακρόστενο και πεντακάθαρο. Στον μικρό πάγκο η λεκάνη με τις φρεσκοκομμένες πατάτες, στο ένα μάτι το λάδι που καίει και στο άλλο το μικρό κατσαρολάκι που βράζουν τα χόρτα της στιγμής. Η κυρία Ουρανία δεν έρχεται πια τα βράδια στο μαγαζί αλλά, όπως λέει ο γιος της Γιάννης, «Ακόμα και τώρα είναι μάχιμη! Πλένει και καθαρίζει τα χόρτα. Βοηθάει στην προετοιμασία, κόβει τις πατάτες…»

Όταν το 1966 η κυρά Ουρανία έστησε μαζί με τον άντρα της το μαγαζί, έδιναν μόνο κρασί στα σπίτια της περιοχής. «Δεκαοχτώ βαρέλια και μια ξυλόσομπα είχε μόνο εδώ μέσα» λέει ο Γιάννης. Στην αρχή άρχισαν να ανοίγουν καμιά κονσέρβα για μεζέ και το ‘70 πρωτόβαλαν μπρος την ψησταριά. «Ο μπαμπάς όμως “έφυγε” νωρίς, το ‘84, και η μαμά μας ανέλαβε μόνη της» συνεχίζει. «Η λέξη ήρωας είναι λίγη για τη μητέρα μας. Όταν άνοιξε το μαγαζί είχε μόλις κάνει οικογένεια. Η αδερφή μου ήταν τεσσάρων χρονών και εγώ δέκα μηνών. Μέναμε τότε σε ένα δωμάτιο στην “πλάτη” της ψησταριάς. Εκείνη δούλευε και ταυτόχρονα ερχόταν να μας κοιμίζει, να μας βλέπει και μετά να τρέχει πίσω στο μαγαζί. Υπήρχαν εποχές που δεν είχε από πουθενά βοήθεια. Μπορεί να έκοβε τις σαλάτες και έπειτα να γύριζε η ίδια τα κρέατα», θυμάται ο ίδιος.

Τώρα τα παιδιά της μοιράζονται τις δουλειές. «Αλλά τα λίγα που κάνουμε τα κάνουμε όλα μόνοι μας» λέει ο Γιάννης. «Για τα κρεατικά πηγαίνουμε σε δύο χασάπηδες, στην Ηλιούπολη και στους Αγίους Αναργύρους. Από τον έναν τα παϊδάκια (σ.σ.: και αυτά τα κάνουν ωραία) και από τον άλλον τον κιμά και το λουκάνικο. Όποιος έχει το καλύτερο. Το τζατζίκι, η τυροκαυτερή –όλα γίνονται στην κουζίνα. Η φέτα είναι Ερυμάνθου. Για τη μαναβική η αδερφή μου πηγαίνει και διαλέγει ένα ένα τα λαχανικά από τη Φρέσκια Γωνιά στην Ηλιούπολη που έχουν ωραία πράγματα».

Όσο για τα μπιφτεκάκια δεν διστάζει να δώσει με τη μία τη συνταγή: «Ένα μείγμα από κιμά –μοσχαρίσιο και χοιρινό–, φρυγανιά σικάλεως, αλάτι, πιπέρι, λίγο ξίδι και ελάχιστη ρίγανη» εξηγεί. Αλλά στην Κυρά Ουρανία έχουν άλλη γλύκα.