Daiquiri: Η ιστορία του πιο καλοκαιρινού κοκτέιλ και 4 συνταγές

Λέγεται πως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έπινε 15 daiquiri στην καθισιά του. Μια από τις πιο διάσημες παραλλαγές του κοκτέιλ έχει άλλωστε το όνομά του. Το παρελθόν του δημοφιλούς καλοκαιρινού ποτού είναι συνδεδεμένο τόσο με την Κούβα στον απόηχο του Αμερικανο-Ισπανικού πολέμου, όσο και με τον θρυλικό Αμερικανό λογοτέχνη που κάποτε (μέσα από τα λόγια του ήρωά του, Τόμας Χάντσον, στο Islands in the stream) παρομοίασε την αίσθηση του να πίνεις daiquiri με το πως νιώθει ένας σκιέρ όταν διασχίζει το φρεσκοστρωμένο χιόνι. Ένα παγωμένο daiquiri (ή 15 από αυτά) είναι η ανακουφιστική ανάπαυλα μιας ζεστής μέρας. Και πέρα από αυτό, είναι και ένα από τα πιο εύκολα κοκτέιλ που μπορεί να φτιάξει κανείς στο σπίτι.

Σε αντίθεση με άλλα ιστορικά κοκτέιλ για τη δημιουργία των οποίων δεν έχουμε πολύ σαφή στοιχεία, η πρώτη συνταγή για το daiquiri υπάρχει καταγεγραμμένη και υπογεγραμμένη τον Τζένινγκς Κοξ, το 1896. Ο Κοξ, Αμερικανός μηχανικός που δούλευε σε μεταλλεία σιδήρου στην Κούβα, λέγεται πως εφηύρε το κοκτέιλ όταν, κατα τη διάρκεια ενός πάρτι που διοργάνωνε στο σπίτι του, ξέμεινε από τζιν. Το ρούμι (που ήταν άφθονο στη χώρα) ήταν η εύκολη αλκοολική αντικατάσταση για το punch που σέρβιρε εκείνο το βράδι. Καθώς οι καλεσμένοι το λάτρεψαν, ο Κοξ ξεκίνησε να φτιάχνει το ποτό σε σταθερή βάση βαφτίζοντάς το daiquiri, όπως ήταν το όνομα του κοντινού χωριού.

Δεδομένου ότι τα βασικά υλικά του daiquiri (ρούμι, λάιμ και ζάχαρη) ήταν ευρέως διαδεδομένα στην Κούβα, είναι σίγουρο πως το ποτό φτιαχνόταν πολύ πριν τον Κοξ στη χώρα. Ήδη από αιώνες πριν, οι ναύτες του βρετανικού ναυτικού έπιναν “γκρογκ” από χυμό λάιμ, ζάχαρη, ρούμι και νερό για να γλιτώσουν το σκορβούτο. Παρόλα αυτά, ο Κοξ ήταν ο πρώτος που κατέγραψε το κοκτέιλ.

Πριν το 1909 δεν συναντούσε κανείς το daiquiri εκτός Κούβας. Εκείνη τη χρονιά όμως ένας αξιωματικός του αμερικανικού ναυτικού με το όνομα Λούσιους Τζόνσον, αφού επισκέφθηκε τον Κοξ και ερωτεύτηκε και εκείνος το κοκτέιλ, σύστησε το daiquiri στο Στρατιωτικό και Ναυτικό Κλαμπ της Ουάσινγκτον. Δεν χρειάζεται να πούμε πως το κοκτέιλ ήταν και εκεί επιτυχία. Το κλαμπ απέκτησε σύντομα ξεχωριστό “daiquiri lounge” το οποίο μάλιστα υπάρχει μέχρι σήμερα.

Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ ζούσε στην Κούβα και περνούσε τις μέρες του γράφοντας, παρακολουθώντας κοκορομαχίες και πίνοντας στα μπαρ της Αβάνας. Σε ένα από αυτά τα μπαρ, το Floridita, ο μπαρτέντερ και ιδιοκτήτης Κονσταντίνο “Κονστάντε” Ριμπαλαΐγκουα Βερτ είχε μεταμορφώσει το daiquiri με την προσθήκη πάγου και τη βοήθεια του ηλεκτρικού μπλέντερ. Για το παγωμένο daiquiri του Κoνστάντε η διαδικασία παρασκευής ήταν φαντασμαγορική και περιελάμβανε το «πέταγμα του ποτού από το ένα μπλέντερ στο άλλο, με τρόπο τέτοιο ώστε το υγρό να διαγράφει ένα ημικύκλιο στον αέρα», όπως γράφει ο Μπάζιλ Γουν στο βιβλίο του 1828 με τίτλο When It’s Cocktail Time in Cuba.

Το ιδανικά ισορροπημένο κοκτέιλ με τη γλυκόξινη γεύση και την απαλή υφή -η οποία διακόπτονταν από μικρούς παγωμένους κρυστάλλους που έλιωναν τη στιγμή που άγγιζαν τα χείλη- δεν διέφυγε της προσοχής του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο οποίος έγινε γρήγορα θαμώνας του Floridita και κάτι σαν «πρεσβευτής» του daiquiri. Αργότερα, στο ίδιο μπαρ, άρχισαν να του σερβίρουν μια πιο προσωποποιημένη εκδοχή του κοκτέιλ, με διπλό ρούμι και λίγες σταγόνες λικέρ μαρασκίνο. Μέχρι σήμερα το daiquiri του Χέμινγουεϊ παραμένει η πιο διάσημη παραλλαγή του. Εμπνευσμένος από τα παγωμένα, αλαβάστρινα daiquiri του Κονστάντε ο συγγραφέας γράφει επίσης: «Αυτό το παγωμένο daiquiri, είναι τόσο καλά χτυπημένο, που μοιάζει με τη θάλασσα, όταν το κύμα χτυπά την πλώρη του πλοίου».

Η bartender του Line, Νόρα Κουφού, μας έδειξε πώς φτιάχνεται το κλασικό daiquiri και τρεις ενδιαφέρουσες παραλλαγές του.