Από τη πρώτη φορά που έφαγα στο Proveleggios είχα ξεχωρίσει την πίτσα με τη λεπτή, μαλακή ζύμη που έπρεπε να διπλώσεις για να μπορέσεις να τη σηκώσεις με το χέρι, και με το ωραίο, ελαφρώς τραγανό στεφάνι. Από τότε, όποια φορά ξανάτρωγα στο εστιατόριο, ήταν σπάνιο να μην την παραγγείλω. Ο Σταύρος Τσάμης, ή «pizzaiolo της καρδιάς» τους, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι περισσότεροι συνάδελφοί του εκεί, έχει πλέον την δική του πιτσαρία στη γειτονιά της Κυψέλης όπου μπορεί να δοκιμάσει κανείς από μια πεντανόστιμη μαρινάρα όλο φρεσκάδα μέχρι πιο πρωτότυπες συνταγές, για πιο ειδικά γούστα, όπως μια πίτσα με Marmite ή μια άλλη εμπνευσμένη από το κινέζικο mapo tofu.
|
|
|
Λιτό και απέριττο, με τραπέζια που απλώνονται στον πεζόδρομο της Φωκίωνος, το Lisa έχει για στολίδι τρεις ντιζαϊνάτους θολωτούς φούρνους που καίνε. Από μπροστά τους, στο ανοιχτό παρασκευαστήριο ο Σταύρος και η ομάδα του ανοίγουν τα ζυμάρια που φτιάχνουν με φυσικό προζύμι, και έπειτα τα φορτώνουν με ωραία υλικά – από πικάντικη nduja (ιταλικό αλοιφώδες λουκάνικο από χοιρινό και πεπεροντσίνο) μέχρι γκοργκοντζόλα και γκουαντσιάλε. Ο συγκεκριμένος pizzaiolo κάνει παράλληλα και τη δουλειά του dj αφού στο μαγαζί παίζουν σε ικανή ένταση τα κομμάτια που του αρέσουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Πίτσα από σπίτι: Μυστικά, ζύμες και 21 απολαυστικές συνταγές Ο κατάλογος δεν πλατειάζει: δέκα πίτσες, δύο σαλάτες (μπουράτα και «japanese Ceasar’s») και σκορδόψωμο είναι όλα και όλα τα προσφερόμενα. Καλό σημάδι αυτό. Αν θέλεις να πιεις κάτι, θα διαλέξεις ανάμεσα σε μπίρες (έχουν και craft από ελληνικές μικροζυθοποιίες), μερικά κρασιά, ένα Spritz και ένα Negroni.
|
|
|
|
|
|
Δοκίμασα την μπουράτα με ντοματίνια, σάλτσα από ψητά ντοματίνια και δεντρολίβανο, που ξεφεύγει λίγο από την κλασική, και μετά ήταν ώρα για το κυρίως θέμα. Και στο Lisa, η πίτσα που ξεφουρνίζει ο Σταύρος είναι πολύ καλή. Νεο-ναπολιτάνικη, όσο πρέπει ζουμερή, με στεφάνι λίγο λιγότερο ψωμένιο από τα παραδοσιακά. Την πίτσα με Marmite δεν τη δοκίμασα. Η σκουρόχρωμη, κολλώδης πάστα που φτιάχνεται από εκχύλισμα μαγιάς και έχει για σλόγκαν το «Love it or hate it» (γιατί υποτίθεται ότι είτε την μισείς είτε τη λατρεύεις) με αφήνει λίγο αδιάφορη για να πω την αλήθεια. H μαρινάρα από την άλλη, με τη σκορδάτη, ντοματένια σάλτσα, έχει τόνους φρεσκάδας και έγινε γρήγορα η αγαπημένη μου. Η Lucifer με nduja, προβολόνε, μοτσαρέλα και ρίγανη ήταν επίσης πολύ νόστιμη, αν και όχι τόσο καυτερή όσο περίμενα, ενώ στη Forest τα υλικά (μανιτάρια, κρέμα τρούφας, μοτσαρέλα, παρμεζάνα και λάδι τρούφας) ήταν γευστικά και ισορροπημένα αλλά βάραιναν λίγο παραπάνω με την υγρασία τους το ζυμάρι.
Θέλω πάντως να επιστρέψω σύντομα για να δω πώς στο καλό συνδυάζεται το mapo tofu (πικάντικο κινέζικο πιάτο με tofu) με την πίτσα και να παραγγείλω άλλη μια φανταστική μαρινάρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν «πίτσα» σε τοιχογραφία 2.000 ετών στην Πομπηία
