Il Trovatore: Πίτσα στον ξυλόφουρνο, ραβιόλι και Μποτσέλι

Το καλοκαίρι του 2020 άνοιξε το Il Trovatore. Μέχρι πρόσφατα δεν είχε τύχει να πάω, παρότι είναι σχετικά κοντά στη γειτονιά μου. Αλλά έτσι το πέτυχα… υπερπαραγωγή. Στολισμένο με αμέτρητα φωτάκια, το βλέπεις από το προηγούμενο τετράγωνο σχεδόν. Όσοι κάθονται στη βεράντα που θερμαίνεται με σόμπες, κι είναι πολλοί, έχουν για φόντο όλη τη μπροστινή βλάστηση τυλιγμένη σε φωτεινό κουκούλι. Και μέσα, πάντως, έχει τα στολίδια του. Βάζουν μια γιορτινή νότα σ΄αυτό το ιταλικό εστιατόριο το οποίο εμπνέεται από τον Αντρέα Μποτσέλι – στο κλίμα των ημερών κι αυτός, μόλις κυκλοφόρησε ένα χριστουγεννιάτικο άλμπουμ που το ηχoγράφησε μαζί με τα παιδιά του. Ο διάσημος τενόρος έχει τη «γωνιά» του στη σάλα. Εκεί καθόμαστε. Στους τοίχους πίσω μας κρέμονται διάφορες φωτογραφίες του. Στη λίστα των κρασιών υπάρχει μια ενότητα με ετικέτες του οινοποιείου της οικογένειάς του στην Τοσκάνη. Τον κατάλογο τον παίρνουμε στα χέρια μας με το Love in Portofino στ’ αυτιά.

Την κουζίνα επιμελείται ο Σικελός σεφ Πίνο Σακέρι, που ζει πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Τον έχουμε συναντήσει στο Πρυτανείο, στον Αη Νικόλα στη Συγγρού, στο Rafale στη Βουλιαγμένη και σε πολλά ακόμη ιταλικά μαγαζιά. Παράλληλα με το Ιl Trovatore αυτόν το καιρό υπογράφει και τις γεύσεις του Ortigia στην Κηφισιά. Αλλού πιο κλασικό, αλλού πιο σύγχρονων τόνων, το μενού θέλει πολλές επισκέψεις για να το εξαντλήσεις. Για να το πω αλλιώς, μια που στην πρώτη του σελίδα έχει τα πρόσωπα της όπερας του Βέρντι που έδωσε το όνομά της στο μαγαζί, έχει πολλά μέρη. Δεν είμαι φαν των μεγάλων καταλόγων. Εσύ δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις κι η κουζίνα να τα διαχειριστεί. Στο Il Trovatore ωραία φάγαμε πάντως. Από τα κρύα πρώτα πιάτα πήραμε τη μπρεζάολα, πάνω στην οποία απλώνονται μια ελαφριά σάλτσα γκοργκοντζόλα, αχλάδι, φουντούκι και διάφορες φύτρες, που της δίνουν φρεσκάδα. Λίγο αργότερα μεταπηδήσαμε στα ζεστά με αχνιστά μύδια, γυαλιστερές και γαρίδες, ωραία μαγειρεμένες, σε κόκκινη, ανεβαστικά καυτερή –δεν το τσιγκουνεύονται το πεπεροντσίνο– και μια ιδέα σκορδάτη σάλτσα, με το φρυγανισμένο ψωμάκι παραδίπλα να σε σπρώχνει σε βούτες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΣε αυτά τα 26 ιταλικά εστιατόρια τρως όπως στην Ιταλία Η φρεσκοψημένη ζύμη πίτσας που σου φέρνουν αντί για ψωμί στην αρχή με τη μυρωδιά της σε τριβελίζει να πάρεις μια από τις δέκα διαφορετικές εκδοχές, σε ένα στιλ αρκετά κοντά στο ναπολιτάνικο, που φτιάχνουν. Το ζυμάρι ωριμάζει δύο 24ωρα πριν μπει στον ξυλόφουρνο, που είναι κλεισμένος σε ένα κόκκινο κουβούκλιο μαζί με τη μηχανή κοπής αλλαντικών. Η «biancaneve», αυτήν διαλέξαμε, έχει πάστα τρούφας και φοντίνα, μανιτάρια πορτομπέλο και guanciale. Το ιταλικό αλλαντικό, με εκείνο το λιμπιστικό λιπάκι του, την κάνει έξτρα λιχούδικη. Είναι πληθωρική χωρίς να σε μπουχτίζει ή να σε βαραίνει. Το ριζότο με κολοκύθα και scarmorza δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε, τόσο μαυροκούκι από πάνω δεν αισθάνθηκα ότι του προσφέρει κάτι αλλά τα χειροποίητα ραβιόλι με πορτσίνι και ρικότα, τα οποία σερβίρονται με ξεψαχνισμένο κόκορα ραγού, που τους δίνει μια νότα σπιτική, κρέμα πεκορίνο και τρούφα, ήταν καλοφτιαγμένα και νόστιμα. Η πανακότα στην περίπτωσή μας ήταν αρκετά σφιχτή, δεν είχε το τρεμουλιαστό που θέλεις από αυτό το γλυκό. Το πλούσιο τιραμισού ήταν όμορφο φινάλε. Έβαλα διάφορα στο μάτι για την επόμενη φορά. Είπαμε, το μενού έχει πολύ υλικό.