Πάσχα στη βεράντα του Βασίλη Καλλίδη με 10 πανεύκολες συνταγές του

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠάσχα στην Άνδρο: 11 συνταγές από ντόπιους μαγείρουςΣτο πατρικό σπίτι των Καλλίδηδων τρώγανε μαγειρίτσα κάθε Πέμπτη όλο τον χρόνο. Τα πασχαλιάτικα τραπέζια τους ήταν κι αυτά πληθωρικά, καθηλωτικά. Στρώνανε, λέει, τραπέζια για 50 άτομα και βάλε, στήνανε γλέντια τρικούβερτα στην εξοχή. Και στην καθημερινότητά του ο sui generis μάγειρας δεν ησυχάζει, τραπεζώνει κόσμο τρεις και τέσσερις φορές τον μήνα. Ο Βασίλης είναι ένας οικοδεσπότης θιασάρχης. Χωρίς πολύ κόπο και επιτήδευση, στήνει υπέροχα, θεατράλε σκηνικά, όπου το φαγητό και οι άνθρωποι είναι οι πρωταγωνιστές. Λειτουργεί εκτός πλαισίων και δίχως να τον πολυκόφτει να μείνει πιστός στην περίσταση ή σε δήθεν καθωσπρεπισμούς, αφού στο κάτω κάτω της γραφής δεν έχει τίποτα να αποδείξει και σε κανέναν. Σε μια τέτοια λογική διοργανώθηκε και το φετινό πασχαλιάτικο τραπέζι στο οποίο ήμασταν προσκεκλημένοι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠάσχα στη Μάνη, στην οικία του Πάτρικ Λη Φέρμορ«Έφτιαξα ένα μενού κάπως πομπώδες και επιδεικτικό, κι ύστερα το έσκισα και το πέταξα στα σκουπίδια. Σας έφτιαξα ένα καινούργιο, πιο πολύ στα μέτρα μου και στη μινιμαλιστική λογική με την οποία έχω επιλέξει να μαγειρεύω τα τελευταία χρόνια. Να ξέρεις όμως ότι με το ζόρι αντιστάθηκα στον πειρασμό να συμπεριλάβω και νουντλς», λέει γελώντας, αλλά εννοώντας το. Διαβάζω μια παλιά, εύστοχη περιγραφή για τον σεφ, από τον Άγγελο Ρέντουλα στο περιοδικό «Κάπα»: «Ένα ζιζάνιο είναι, σελέμπριτι, χορτασμένος εμπειρίες και ταξίδια και συγχρόνως αχόρταγος, ένα κράμα χάους και τσιμεντένιας λογικής, σοβαρότητας και ακραίας τόλμης. Αντισυμβατικός, βγάζει τη γλώσσα στην υπερφιλόδοξη σοβαροφάνεια μέρους του σιναφιού του, κολυμπώντας στα ζεστά, ρηχά νερά του λαϊκού γευστικού παρελθόντος μας». Έχει τον τρόπο του αυτός ο ακομπλεξάριστος σεφ που εμφανίζεται και στην τηλεόραση, σκορπά καινά δαιμόνια στην καθημερινή κουζίνα των ελληνικών νοικοκυριών, δεν ακολουθεί τάσεις, αλλά δημιουργεί τις δικές του, και τις περισσότερες φορές είναι μερικές δρασκελιές μπροστά (ή και πίσω) από την εποχή του». Τοποθετείται μόνος του στον χώρο και στον χρόνο που επιλέγει όπως του αρέσει, ακολουθεί τα δικά του βήματα και δεν μπερδεύεται στα σταυροδρόμια των «ινφλουένσερς».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΡουμελιώτικο Πάσχα στην Αθήνα με ψήστες-μάστορες της σούβλαςΈτσι και το πασχαλινό μενού στήθηκε δίχως δέσμευση στην παράδοση και στα έθιμα. Την αντισυμβατική μαγειρική του, που είναι απολύτως σεβαστική και ανθρώπινη, τη δοκιμάσαμε αυτή τη φορά σε ένα μεγάλο και βαρύ ξύλινο τραπέζι που στρώθηκε στη βεράντα του σε φόντο αστικό και ντεκοραρισμένη με την πληθωρικότητά του: δεκάδες γλαστράκια με χρωματιστά λουλούδια και πλουμιστά φυτά, πλαστικά αυγουλάκια, αλλά και βαμμένα κόκκινα αυγά στολισμένα με χαλκομανίες και κιτς πασχαλιάτικα διακοσμητικά. «Η παρέα μου συνήθως δεν πίνει κρασιά, γι’ αυτό ετοίμασα κοκτέιλ με μπόλικα λεμόνια και δυόσμο, για να κάψει τα λίπη», λέει γελώντας και σερβίροντάς μας από ένα ποτήρι κοκτέιλ μέσα από την κανάτα όπου έχει βουτήξει ένα ολόκληρο μάτσο δυόσμο. Στο μεταξύ, το αρνάκι αργοψηνόταν κάτω από έναν θόλο που είχε φτιάξει απλώς καπακώνοντάς το με μια γάστρα, τα γαρδουμπάκια είχαν μόλις κάνει βουτιά μέσα σε μια θάλασσα από ντομάτες και η συκωταριά ήταν έτοιμη μέσα στο τηγάνι και περίμενε να ντυθεί με ένα λεπτό ζυμάρι για να κάνει γκράντε εμφάνιση ως ρουστίκ αρμυρή τατέν κατευθείαν από παριζιάνικη συνοικία – μα τι ιδέα κι αυτή!

Στο μεταξύ, ο ρόλος του σόουμαν δεν σταματούσε δευτερόλεπτο. Η κουζίνα του είναι μια συνέχεια του τραπεζιού, το τραπέζι μια συνέχεια της βεράντας, και η βεράντα μια συνέχεια της πόλης. Ήμασταν όλοι όρθιοι και τον παρακολουθούσαμε, κατευχαριστημένοι που ήμασταν μέρος αυτής της παράστασης, και με την εντύπωση ότι σε λίγο θα τελειώσει η πρώτη πράξη και θα περάσουμε στο φουαγιέ. Ο Βασίλης μαγείρευε και δοκίμαζε, μας μπούκωνε να δοκιμάσουμε κι εμείς, μιλούσε παράλληλα με τον έναν ή τον άλλον ή με όλους μαζί, φωνακλάδικα, χαρούμενα και πονηρά. Εκείνη τη μέρα είχε καλεσμένους την Ελένη, την Κατερίνα, τον Μάνο, τη Μαρία, τη Γωγώ, τη Δανάη, τον Άγγελο και την αφεντιά μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠάσχα στην Άνδρο: 11 συνταγές από ντόπιους μαγείρους

Τα πάρτι του Καλλίδη κερδίζουν τις εντυπώσεις και είναι ξακουστά, γιατί έχουν νόστιμο φαγητό μαγειρεμένο για να αρέσει και όχι για φιγούρα, έχουν περιπετειώδεις διηγήσεις με τον γλαφυρότερο τρόπο για τα πρόσφατα ταξίδια του, για τη σύγχρονη κουλτούρα, την πόλη μας, τα νιάτα μας και μικρές δόσεις από κουτσομπολιό και πιπεράτο χιούμορ με σόκιν αστεία. Αυτό που θαύμασα σε εκείνον είναι το πόσο καλός οικοδεσπότης είναι. Φύσει εσωστρεφής και συγκρατημένη σαν σφαλιστό μύδι, διαπίστωσα άξαφνα ότι δεν είχα βάλει γλώσσα μέσα, πάρλαρα ασταμάτητα, με όλους, διασκέδαζα με την καρδιά μου και αστειευόμουν με ειλικρινή οικειότητα με ανθρώπους παντελώς άγνωστους μέχρι πριν από μία ώρα. Ταυτόχρονα, και με κάποιον μαγικό τρόπο, ενώ ο Βασίλης ήταν αραχτός και εντελώς χαλαρός στην καρέκλα του και έλεγε τα δικά του, το πιάτο και το ποτήρι μου δεν άδειαζαν ποτέ.

Φεύγοντας συνειδητοποίησα ότι ο αθεόφοβος με είχε ταΐσει όχι ένα, αλλά δύο γλυκά με ζελέ, που το απεχθάνομαι. Και το καλύτερο είναι ότι την άλλη μέρα τού ζήτησα και τη συνταγή. Θέλοντας να υπερθεματίσει, μνημόνευσε κι ένα παλιότερο, μεγάλο κάλεσμα, όταν είχαν μαζευτεί στο τραπέζι δεκαεπτά γλυκά. «Το μόνο που φαγώθηκε ολόκληρο ήταν το ζελέ μπανανά», είπε ο κύριος που τρώει ζελέ 365 μέρες τον χρόνο.

Δείτε εδώ τις συνταγές για το πασχαλινό μενού του Βασίλη Καλλίδη: