Η θέση
Αρχές της δεκαετίας του ’20 ο Αριστείδης Παπακωνσταντίνου ανοίγει το «Οινοπαντοπωλείον το Ειδικόν», στην Αγιά Σοφιά, κοντά στη Δραπετσώνα. Πουλάει είδη μπακαλικής, μαναβικής, έχει και μια χούφτα τραπέζια για να τρωγοπίνουν οι γείτονες το κρασί του, τα τυριά από το τυροκομιό που έχει με τα αδέλφια του στο Γαρδίκι Τρικάλων, καμιά ντομάτα, ελιές, σαρδέλες του κουτιού και ό,τι βγάλει το τηγάνι της κυράς. Κόσμημα το γωνιακό κτήριο τότε για την περιοχή. Τριγύρω παράγκες και παραπήγματα. Είναι η εποχή που το μεγάλο κύμα της προσφυγιάς σκάει στον Πειραιά και η Δραπετσώνα γίνεται το σπίτι χιλιάδων Μικρασιατών.
Τέλη της δεκαετίας του ’60 το μαγαζί περνάει στον γιο του Απόστολο. Έναν αιώνα από τότε που πρωτάνοιξε, πάλι Αριστείδης είναι στο κουμάντο, ο εγγονός. Τώρα λειτουργεί μόνο σαν ταβέρνα, αν και πετάγονται οι γείτονες να πάρουν λίγο τυρί ή καμιά κονσέρβα.
Η ατμόσφαιρα
Το εσωτερικό απείραχτο. Τα θεόρατα παμπάλαια ψυγεία (η σκαλιστή κορνίζα του 70χρονου ψυγείου είναι όλα τα λεφτά), τα ζωγραφιστά τσιμπεντοπλακάκια, τα φωτιστικά, τα παλιά ραδιόφωνα, δεκάδες πινακίδες, ταμπέλες, φωτογραφίες, μικροαντικείμενα, χαμός. Ένα νοσταλγικό συνονθύλευμα που σε λιγώνει. Σκηνικό βέβαια πια τα κονσερβοκούτια και τα Τide, σκηνικό όμως φτιαγμένο από το χρόνο, και όχι από επαγγελματίες διακοσμητές. Αυτό πήγαν να αντιγράψουν οι νεο-μπακαλοταβέρνες και έφαγαν -ας μου επιτραπεί- τα μούτρα τους. Δεν είναι ωραίο να αντιγράφεις το παλιό, δεν έχει ψυχή η αντιγραφή.
Και παρότι το περιγράφω κάπως σαν μουσείο, το Ειδικόν είναι ζωντανό μαγαζί, το ανεβάζουν οι παρέες, μόνιμοι της γειτονιάς αλλά και φανατικοί του είδους αυτού από όλη την Αθήνα.
Το φαγητό
Το γεύμα είναι déjà vu. Eπαναλαμβάνεται το ίδιο τόσες δεκαετίες. Φάβα κρέμα, κεφτέδες κλασικοί, πατάτες ψιλές κομμένες στο χέρι, ντομάτα σαλάτα με ξερή ρίγανη, συκώτι ζουμερό, λουκάνικο και σουτζούκι δραμινά. Ελιές Θάσου, σαρδέλες Lucas στο λάδι και πικάντ, πικάντικη κεφαλογραβιέρα Αμφιλοχίας, φέτα δυναμίτης καταυλακιώτικη, από τα Καλάβρυτα. Και αυγά: καγιανάς, «τούρτα» (πάνω σε τηγανητές πατάτες), ομελέτα με κορν-μπιφ. Κάλτ.
Τα αλλαντικά τους και πολλά άλλα τα παίρνουν από το παλιό μπακάλικο του Μπαταγιάννη στα Καμίνια – τον διαφημίζουν τον συνάδελφο.
Η κάβα
Το κρασί δικό τους, ρετσίνα παλαιού τύπου. Προτιμήσαμε μπίρες. Μια -μικρή έστω- κάρτα με value for money εμφιαλωμένα κρασιά θα έκανε τη διαφορά. Οι επιλογές πλέον είναι αρκετές. Διαβάζω, ας πούμε, στο τεύχος 50 του Οινοχόου για Σαββατιανά, παραδοσιακή αττική ποικιλία, που οι ειδικοί του οίνου βαθμολόγησαν με 3 και 4 αστέρια και των οποίων η τιμή στο ράφι δεν ξεπερνά τα 7 ευρώ!
Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν για τη γαστρονομική αξία αυτής της ταβέρνας. Δεν έχει όμως και η απλότητα τη χάρη της; Αυτό το είδος του φαγητού, οι λιτοί, δυνατοί μεζέδες του μπακάλικου, δεν είναι κομμάτι της γαστρονομικής μας ταυτότητας; Ειδικά σε ένα μαγαζί που κάνει το ίδιο πράγμα με μάτια κλειστά εδώ και έναν αιώνα και έχει θρέψει τρεις γενιές; Στο εξωτερικό θα το πρόσεχαν αυτό ως κόρην οφθαλμού…
Επιπλέον πληροφορίες
Το πάρκινγκ στην περιοχή εύκολο.
