Tsiftis: Τι εννοείς όταν λες «γαστροκουτούκι», σεφ;

Είχα χαμογελάσει με το όνομα όταν μου το είχει πρωτοπεί ο Σήφης Μανουσέλης. Ένας Tsiftis στα Ιλίσια. Το μενού που κρατάω στα χέρια μου τον περιγράφει κι όλας. «Ο μάγκας ο σωστός, που δεν τον πιάνεις από πουθενά, που είναι τετραπέρατος και γατόνι και ντόμπρος» έγινε μαγαζί. Ο ταλαντούχος σεφ, που επιμελείται την κoυζίνα του Black Rock στη Σαντορίνη κι έχει και το Λaska, κάτι μεταξύ εστιατορίου και μοντέρνας ταβέρνας στο Κουφονήσι, ήθελε να κάνει κάτι και στην Αθήνα. Maζί με τον εδώ και καιρό συνεργάτη του Μπάμπη Καζάνα, που θα τον δείτε στην κουζίνα και τον Βάιο Κορομηλά, που δραστηριοποιείται στον χώρο του καφέ, έστησαν τον νέο χώρο χώρο στην κάθετη στη Μιχαλακοπούλου οδό Σεβαστείας, φωτίζοντας ένα πεζόδρομο των Ιλισίων που νομίζω ότι πολλοί, όπως κι εγώ, δεν τον είχαν πολυπροσέξει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΑπεριτίφ: Εδώ το Παγκράτι πίνει spritz κάτω απ’ τον πλάτανο

Ο… μπεσαλής νέος ένοικος της κάθετης στη Μιχαλακοπούλου οδού Σεβαστείας είναι και μέσα ωραίος, με μια ανοιχτή κουζίνα στα αριστερά κι έναν πάγκο μπροστά της για να βλέπεις όλη τη μαγειρική δράση, ραφιέρες με κρασιά, στους τοίχους, βιομηχανικά στοιχεία εδώ κι εκεί. Όλη φάση όμως είναι τώρα είναι έξω. Κάτω από τα παράθυρα του μαγαζιού, δίπλα σε δέντρα, σε παρτέρια με δεντρολίβανα και βασιλικούς κι άλλα μυρωδάτα, τα τραπέζια με τις ντιζαϊνάτες, άνετες καρέκλες με τα χρωματιστά κορδόνια που παραπέμπουν σε εκείνες των παλιών σινεμά −είναι σαν να μπήκαν σε χρονομηχανή και να βγήκαν στο τώρα αλλαγμένες− είναι γεμάτα από τις πρώτες μέρες. Ο δείκτης χαλαρότητας είναι στα ψηλά. Κι η πόλη, πόλη. Δίνει το «παρών» με έναν τοίχο βαμμένο με σπρέι παραδίπλα, τα αυτοκίνητα να κινούνται ασταμάτητα μερικά βήματα παραπέρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣArtisanal: σαν χαλαρό ντίνερ πάρτι στον κήπο των ονείρων σου

Το μενού θα αλλάζει κάθε βδομάδα, ανάλογα με τα υλικά που θα βρίσκουν στην αγορά και τη διάθεση της μαγειρικής ομάδας, που δείχνει πολύ ορεξάτη. Αλλά το φαγητό θέλουν κάθε φορά να είναι φιλικό, σύγχρονο και κατανοητό μαζί. Τα πιάτα, με ελληνική αφετηρία και μικρές παρεκκλίσεις, μοντέρνο χαρακτήρα και comfort συναίσθημα, είναι σχεδιασμένα για τη μέση. Για αυτό και ο Σήφης Μανουσέλης το νέο εστιατόριο προτιμά να το αποκαλεί «γαστροκουτούκι».  Όλα όσα δοκιμάσαμε είχαν τη χάρη τους. Ο ταραμάς με τα κομματάκια αλατισμένου λεμονιού και τη σκόνη από φύκια, η ντοματοσαλάτα με τις ντομάτες σε ζύμωση και τη μαρμελάδα φράουλα −ομολογουμένως ταιριαστό ζευγάρι− με το ανεβατό, που έχει κι ένα πολύ νόστιμο ζουμί, για βούτες, το επίσης απλό δροσερό αγγουράκι, φρέσκο και πικλαρισμένο, με σάλτσα από αριάνι, σουσάμι, εστραγκόν και φύκια, ένα ωραίο σχεδόν μονοθετικό πιάτο ανάλαφρο και δροσερό….  Πήραμε και τα αμπελοφάσουλα με σταφύλι, αγουρίδα και ξινομυζήθρα −ωραία παρέα−, τη ντάσκα με τις βαθυκόκκινες βανίλιες που έχουν υποστεί ζύμωση και τη σάλτσα εσπεριδοειδών, καθώς επίσης και τα μύδια, που ήρθαν σε ένα κεραμικό μπολάκι με σπανάκι, ηλιόσπορο και λίγο τσορίθο που παρότι δεν είναι πολύ (για μένα σήκωνε και λίγο περισσότερο, για έξτρα kick), σου αφήνει πικάντικα ίχνη στο στόμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤα νόστιμα νησιά του κέντρου: 5 κλασικά μαγαζιά για μεζέ στην Αθήνα

Άλλα είναι πιο λιτά, όπως οι στεγνοτηγανισμένες ουρές πεσκανδρίτσας (λίγο αλμυρό το κουρκούτι στην περίπτωσή μας, πάντως) με τα βλίτα, άλλα συνδυάζουν περισσότερα υλικά, όπως το μαγιάτικο με κανθαρέλες, που βγάζουν ωραία αρώματα, αλμύρα, λεπτοκομμένο κολοκύθι κι αυγοτάραχο. Τα μοσχαρίσια παϊδάκια έρχονται σωστά ψημένα, με ένα κλαράκι ρίγανης για να την τρίψεις από πάνω κι ο κόκορας παστιτσάδα, που μοσχοβολάει κανέλα και γλυκά μπαχαρικά, με τα σκιουφιχτά και το λαζαρέτο Ιθάκης έχει βαθιά γεύση και την τρυφεράδα του οικείου. Βάλε και το πολύ πετυχημένο ραβανί στο τέλος, ζουμερό, με σιρόπιασμα θαύμα, που το σερβίρουν με κρέμα βανίλιας, παγωτό κεράσι και λίγο τριμμένο λάιμ κι έχεις πολύ ωραία πρώτα δείγματα γραφής μιας νόστιμης, σύγχρονης κουζίνας. Η ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών που έχει συνθέσει ο Φώτης Κωτσάκης που δίνει τον πρώτο λόγο στα ελληνικά αμπελοτόπια προτείνοντας όμως και κάποιες ξένες ετικέτες και το φιλικό, προσεγμένο σέρβις συμπληρώνουν το «τσίφτικο» μοντέλο, μαζί με κάποια κοκτέιλ με ονόματα… ανάλογα του σεναρίου. «O Εντάξης», ας πούμε. Ή «Ο Ξήγας».