Όσες φορές έχω αυτή τη συζήτηση με φίλους, «μα γιατί αντί να ανοίγουν περισσότερες ταβέρνες, έχουμε πήξει στα δημιουργικά φαγάδικα;», τους θέτω μονίμως – και με μια δόση ειρωνείας– το εξής ερώτημα: πόσες φορές έχετε λαχταρήσει ένα σεβίτσε, μια φέτα που κολυμπάει στη μαρμελάδα, μία στρείδια με μίζο και φτερά αλιγάτορα σε ζύμωση; Υπερθεματίζω με μια γλαφυρή υπερβολή, για να δώσω έμφαση στο πόσο παράφορα μας λείπει η απλή ταβέρνα με την καλοφτιαγμένη ελληνική κουζίνα, τις κλασικές συνταγές και το μαγείρεμα με νοιάξιμο, γνώση και πάθος. Λείπουν τα φαγάδικα που μιλάνε τη γλώσσα μας και υπηρετούν τη φιλοσοφία μας. Την ίδια στιγμή που τα παλιά, ιστορικά ταβερνάκια κρατάνε με νύχια και δόντια τη σημαία ψηλά, αντί να βλέπουμε προσπάθειες με πυρήνα το δοκιμασμένο κόνσεπτ της ταβέρνας, γύρω μας ανοίγουν δεκάδες νέα φαγητικά κόνσεπτ που εμπεριέχουν υπερπροσπάθεια, αγωνίες και άτσαλα συμπιεσμένη δημιουργικότητα, με μεγάλο επιχειρηματικό ρίσκο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Λευτέρης ο Πολίτης: Το σουβλάκι που ψηφίσαμε ομόφωνα ως το καλύτερο της πόλης
Την ανάγκη για έξοδο σε χώρους όπου νιώθουμε οικειότητα και σερβίρουν φαγητό το οποίο μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ξέγνοιαστοι, την προσυπογράφουν όχι μόνο παλιές, αλλά και σύγχρονες ταβέρνες, που τα τραπέζια τους ακόμα και μεσοβδόμαδα είναι ανάρπαστα. Υπάρχουν ζωντανά παραδείγματα από σχετικά καινούργιες ταβέρνες, οι οποίες καταφέρνουν να γίνουν γρήγορα δημοφιλείς, μένουν στην επικαιρότητα χωρίς να χρειάζεται να σκαρφίζονται ειδικά τεχνάσματα και αλλόκοτες καινοτομίες, παραμένοντας προσοδοφόρες και γαστρονομικά πετυχημένες. Όταν τα ευφάνταστα κόνσεπτ ξεφουσκώνουν, η λαϊκή ταβέρνα παραμένει ανθηρή. Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν καθίσαμε τις προάλλες για φαγητό στη Φάμπρικα του Ευφρόσυνου (Αναστασίου Ζίννη 34, Κουκάκι, Τ/ 210-92.46.354), ένα σύγχρονο ταβερνείο, καλοβαλμένο και νοικοκυρεμένο, με μια εξαίρετη λίστα με κρασιά και άλλη μία με ελληνικά τυριά, με μια μικρασιατική κιμαδόπιτα που ακόμα μνημονεύουμε, ένα γοφάρι φούρνου με σοφεράδα να γλείφεις τα δάχτυλά σου και ένα γαλακτομπούρεκο σέξι και καυτό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Με τον Δημήτρη Πλατανιά δεν μιλά κανείς μόνο για όπερα
|
|
|
Μαραθωνίτης: Για παϊδάκια, ρεμπέτικα και βαρελίσιο κρασί στο κουτούκι του Παγκρατίου
Αυτό σκεφτόμουν και όταν βγήκαμε για φαγητό στου Τραβόλτα (Αγίου Παύλου 33, Περιστέρι, Τ/ 210-57.19.222), το ψαροφαγάδικο που έχει γίνει στέκι, σε μια όχι και τόσο δημοφιλή γειτονιά της πόλης. Οι σερβιτόροι μάς περιποιήθηκαν, άριστοι επαγγελματίες, μας έδωσαν μια επιλογή από έξοχες κρασάρες για να συνοδεύσουμε πεντατράγανα τηγανητά κολοκυθάκια, ολόφρεσκα μπαρμπούνια στη σχάρα και μυθικές μπάμιες με ροφό σπαρταριστό. Τις ίδιες σκέψεις κάναμε στη χασαποταβέρνα Γίδι (Τατοΐου 17, Μεταμόρφωση, T/ 210-2828848), με το παλαιού τύπου κουβούκλιο με τις ψησταριές για τα κάρβουνα, όπου ψήνουν με απόλυτη επιτυχία το ωραιότερο πρόβειο μπιφτέκι των Αθηνών και άλλα ελληνικής εκτροφής κρέατα, διαθέτουν μια ωραία επιλογή με κόκκινα ξηρά κρασιά για να ευχαριστιόμαστε τα φρυγαδέλια, τον πατσά, το αντικριστό και τη μαλακιά αργίτικη φέτα, που τη σερβίρουν με επώνυμη λαδορίγανη και όχι με μαρμελάδα.
