Almira: Ένα εστιατόριο της Αλεξανδρούπολης που θα θέλαμε να έχουμε στην Αθήνα

Μια σαλάτα σαν ντάκος: παξιμάδια λαδιού, ντομάτα, ελαιόλαδο, πετιμέζι, λίγο βαλσαμικό και ξηρή μυζήθρα ψιλοτριμμένη. Σωστά αρτύματα, μια ορεκτική, μεζεδιάρικη σαλάτα.

Κολοκυθοσαλάτα με νιβατό: Σπαγγέτι κολοκυθιού, ντούρο, τραγανό, με ντρέσινγκ μυρωδικών, λίγη ντομάτα και μια γενναία κουταλιά από το μακεδονικό κρεμώδες ξινούτσικο τυρί. Μια διαφορετική, απολύτως ισορροπημένη σαλάτα.

Ταρτάρ λαβράκι «ντολμαδάκι»: Το ωμό ψάρι νοστιμίζει με ένα -ας πούμε- πέστο από αμπελόφυλλα, λεμόνι και μυρωδικά και καλύπτεται με δροσερή σάλτσα γιαουρτιού. Μια ωραία ιδέα, μια ωδή στο ξεχασμένο αμπελόφυλλο, στα έξοχα μαγειρέματα που μας δίνει το αμπέλι, ένα δροσερό, ξινούτσικο προοίμιο της συνέχειας.

Ταραμοσαλάτα με καπνιστό ταραμά: λιχούδικη, για βουτιές με το ψωμί. Ζωηρά αλλά όχι αποπνικτικά καπνισμένο το ντιπ, μένει έντονος ο ταραμάς και ωραία… λεμονισμένος. Το συνοδευτικό ψωμί υποδέες, δει δη αλλαγής θεωρώ.

Χταπόδι ψητό με πουρέ από φασόλια πιάζ: λίγο παραψημένο το χταπόδι, αλλά πεντανόστιμο, με άρτυμα τα δικά του νόστιμα ζουμιά και ξερή ρίγανη. Ο συνδυασμός με τον πουρέ φασολιών πρωτότυπος, εξαιρετικός.

Λαβράκι ψητό με φέτες ντομάτας και κάππαρη γιαχνί: τι ωραίο σουλούδικο πιάτο, με τα λάδια του, τα ζουμιά του, η ελαφριά, λαχταριστή, καλοκαιρινή μαγειρική στα καλύτερά της. Αυτό και τα επόμενα ψάρια μαστόρικα ψημένα.

Στο εστιατόριο Almira, στην παραλία Δικέλλων, είκοσι λεπτά έξω από την Αλεξανδρούπολη

Τσιπούρα φρικασέ: με χόρτα και σάλτσα γιαουρτιού, πιο τσαχπίνικο από αυτό που φαντάζεστε, πιο ελαφρύ, πιο σπιρτόζικο, πιο ξινό.

Σουπιά ψητή με ξινόχοντρο: κρουνοί χαράς και ευχαρίστησης. Ο ξινόχοντρος κοκκινιστός όπως στην Κρήτη, δροσερεμένος με μια γιαουρτένια σάλτσα στο γαρνίρισμα. Ο συνδυασμός του μαστιχωτού θαλασσινού με τον γήινο, πυκνής νοστιμιάς σταρένιο τραχανά λαμπρός.

Σκορπίνα ψητή με μπάμιες λαδερές: Όσο πρέπει ψημένες οι μπάμιες, ωραία κοκκινισμένες με μια σπαρταριστή σάλτσα φρέσκιας ντομάτας με μυρωδικά του θέρους. Μια τέλεια σύνθεση με δυο σαρκώδη υλικά, τη σκορπίνα και τις μπάμιες. Έρως.

Κλείσιμο με δυο παραδοσιακά γλυκά, κάπως εξωτικά και δροσερά προσεγγισμένα: ρεβανί με καρύδα, γκανάζ γιαουρτιού και σάλτσα ανανά με δυόσμο και το χαζουρλόπ, τα περίφημα τοπικά μπαμπαδάκια με τυρί στη ζύμη τους, με ρούμι, σάλτσα μάνγκο και λεπτό παστέλι. Μπράβο και μπράβο, γιατί είναι επιδορπιακά δουλεμένα, κλείνουν σωστά ένα γεύμα. Και ένα τρίτο μπράβο γιατί στο γλυκό πολλοί μάγειρες τα χάνουν και παρουσιάζουν ασύντακτα και αλλοπρόσαλλα πράγματα.

Όλα αυτά τα δοκιμάσαμε στο εστιατόριο Almira του Χασάν Μουαλίμογλου, στην παραλία Δικέλλων, είκοσι λεπτά έξω από την Αλεξανδρούπολη. Σε μια ξύλινη, σκιερή πλατφόρμα αγναντεύοντας τη θάλασσα, την πιο ζεστή μέρα του φετινού καλοκαιριού.

Μάγειρας αυτών των ιλαρών πιάτων ο Θεοδόσης Ρόπουλος. Του αξίζουν αίνοι δοξαστικοί για τη φρέσκια ελληνική μαγειρική του. Μια μαγειρική… μαγειρευτή, με το έξοχο ελαιόλαδο της διπλανής Μάκρης, ενός από τους σπουδαιότερους ελαιώνες της χώρας, με συνετή καρύκευση, αλλά όχι απούσα, με ξινά, με δροσιά. Μια κουζίνα οικεία, που πατάει στην κοινή μνήμη, δημώδης, αλλά ουσιαστικά και τεχνικά φρεσκαρισμένη. Μια κουζίνα καθαρή, δουλεμένη με τη μεσογειακή λογική που δεν συσκοτίζει τη γεύση των πρώτων υλών, αλλά τις αναδεικνύει.

Όσπρια και άλλα αρκετά προϊόντα παίρνουν από φίλους παραγωγούς μικρούς. Ζαρζαβατικά από παραγωγούς κοντινούς, από εμπόρους για είδη που δεν βγαίνουν εδώ, αλλά έχουν και από τον δικό τους μπαχτσέ – δεν το διατυμπανίζουν, απλώς το κάνουν. Ψάρια από ψαροντουφεκάδες και από την ιχθυόσκαλα της Καβάλας.

Σημειώστε πως το ακριβότερο πιάτο (μαγειρευτό με καλό ψάρι) κοστίζει 15 ευρώ! Το σέρβις ευγενέστατο, η λίστα κρασιών προσεγμένη, κατά 95% ελληνική, με ωραιότατες επιλογές και εξαιρετικές τιμές. Αχ και βαχ! Σπανίζουν τέτοια εστιατόρια, μας λείπουν από την Αθήνα και παντού.