Κλείστε μου για πάντα ένα τραπέζι στον Ιωνικό, την ψαροταβέρνα της Νίκαιας

Ποια 50 best; Ποια αστέρια; (Ποιο ουράνιο και ποιο τόξο;). Αυτή η σαρδέλα του Ιωνικού, με χόρτα και μαμαδίστικες τηγανητές πατάτες από δίπλα, μάς έκανε να αρχίσουμε να λέμε διάφορα τέτοια ισοπεδωτικά. Η παρέα μου είχε γυρίσει πριν δυό μέρες στην Αθήνα, μετά από μήνες σε μία από αυτές τις βορειοευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τα πολλά βραβευμένα εστιατόρια. Με πραγματικά ενδιαφέρουσα γαστρονομική σκηνή. Αλλά οι ψητές σαρδέλες του κυρίου Βαγγέλη (του ιδιοκτήτη), ψωμομένες και ολόφρεσκες είναι «Σαν κρέας!», για να το πω απλά. Είναι η πρώτη ύλη που σε εντυπωσιάζει χωρίς να χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Και ας είναι ένα φτηνό μικρόψαρο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΗ Νίκαια τρώει σουβλάκι με σάλτσα και χειροποίητο γύρο στον Μπίλη απ’ το ‘77 Τετάρτη βράδυ και το ψαροταβερνάκι είναι γεμάτο. Τα λίγα τραπέζια που αφήνουν στον εσωτερικό χώρο το καλοκαίρι, αυτά στο πεζοδρόμιο απ΄έξω, τα άλλα στο πεζοδρόμιο απέναντι, σχεδόν όλα είναι φουλ. Οι χάρες του Ιωνικού δεν εντυπωσιάζουν μόνο τους ξενοφερμένους προφανώς. Και έχει και ατμόσφαιρα αυτή την εποχή. Κολλητά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, σε ένα μικρό συνοικιακό δρομάκι της Νίκαιας απ΄όπου σπάνια περνάει αυτοκίνητο, με φυλλωσιές στις πέργκολες και ρούχα να στεγνώνουν στο από πάνω μπαλκόνι. Το τελευταίο βράδυ που πήγαμε είχε και δύο κυρίους καθισμένους έξω από την είσοδο που παίζανε που και που παλιά ελαφρολαϊκά με ένα μπουζούκι και μια κιθάρα.

Την παραγγελία τη σημειώνεις μόνος σου στο χαρτάκι. «Το περνάμε το διαγώνισμα»; είπε ο γλυκύτατος, παλιός σερβιτόρος που ήρθε να μας μαζέψει τις… κόλλες. Εκτός από τις επικές σαρδέλες μάς έφερε τηγανητή ψίχα γαρίδας, γλυκιά σαν φρουτάκι και ζουμερή. Οι πατάτες μού θύμισαν ακριβώς αυτές που μας τηγανίζε η μαμά μου σε κατσαρολάκι. Τα χόρτα και η φάβα (ζέστη παρακαλώ) ήταν σαν να είχαν βούτυρο ενώ δεν είχαν. Ακόμα και το χταπόδι γιουβέτσι, που δεν είμαι ιδιαίτερη φαν του, ήταν μελωμένο και νόστιμο. Ένα έξτρα σοκ, οι τιμές. Φιλικές μέχρι παρεξηγήσεως. Απλά μπράβο τους.

Επειδή, όπως έγραψα και παραπάνω, η γειτονιά και τα πέριξ κατακλύζουν τον Ιωνικό –διαίτερα τα Σαββατοκύριακα– θα πρότεινα να πάτε μια καθημερινή για να το ευχαριστηθείτε περισσότερο.