Μια Σιτσιλιάνα στην Ερμούπολη μας φτιάχνει pastiera και pizza bianca

Έχει κοντό, αγορίστικο μαλλί αλά Όντρεϊ Χέπμπορν, φοράει χτυπητό κόκκινο κραγιόν, cat eye γυαλιά, κόκκινα βίντατζ σκουλαρίκια και φόρεμα με έντονα σχέδια – αργότερα έμαθα ότι τα patterns είναι ειδικότης της. Συναντηθήκαμε στο καφέ/γκαλερί του άνδρα της, το οποίο μοσχοβολούσε ζεστή σοκολάτα – μόλις είχε ξεφουρνιστεί μια πάστα φλόρα με vegan κρέμα σοκολάτας. Με εσπρεσάκι και γλυκό έμαθα πως η Κιάρα γεννήθηκε στην Καλτανισέτα της Σικελίας, τη μοναδική πόλη όπου δεν έχει πάει Έλληνας, όπως μου λέει η ίδια. Βέβαια, τελικά δεν τη γλίτωσε, αφού η Ελλάδα βρέθηκε αργότερα στον δρόμο της. Μεγάλωσε λοιπόν σε αυτή τη νότια επαρχία της Ιταλίας, όπου έζησε μέχρι τα 18 της. «Η μαμά δεν ήξερε καθόλου να μαγειρεύει.

Μαγείρευε ο μπαμπάς κάποιες φορές, αλλά τι να το κάνεις, μπέρδευε το αλάτι με τη ζάχαρη, κι έχουμε φάει μέχρι και μπρόκολο γλυκό. Οι καλοί μάγειρες στην οικογένειά μου ήταν η γιαγιά και η αγαπημένη θεία μου, η zia Biagia. Την έχω χάσει και μου λείπει πολύ. Εκείνη έκανε θαύματα στην κουζίνα, είχε σπουδάσει πώς να γίνει καλή νοικοκυρά. Η παστιέρα και η κασάτα της, τα γλυκά που συνήθως έκανε κάθε Πάσχα, ήταν απλώς τέλεια».

Σικελία, Μιλάνο, Λονδίνο, Αθήνα κι ύστερα Ερμούπολη

Στα 18 της η Κιάρα έφυγε για να σπουδάσει Βιομηχανικό Σχεδιασμό στο Μιλάνο και στο Λονδίνο, όπου έκανε και μάστερ στην Επικοινωνία. Ταυτόχρονα δούλευε ως σερβιτόρα, αργότερα σε ένα εστιατόριο με fish and chips, αλλά κι ως baby sitter. Για λίγο βέβαια όλα αυτά, γιατί σύντομα αναζήτησε δουλειά σχετική με τις σπουδές της κι έτσι άρχισε να δουλεύει ως art director. Δούλεψε για την Μπιενάλε της Βενετίας, για το Missoni Hotel στο Εδιμβούργο και πλέον εργάζεται ως brand consultant σε start up της Βοστώνης, εξ αποστάσεως λόγω πανδημίας. «Η Ελλάδα δεν ήταν καν στο μυαλό μου», εξηγεί.

«Ήθελα να πάω να μείνω στη Βαρκελώνη. Όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια για μένα. Ένα καλοκαίρι του 2007 γνώρισα τον Σπύρο στις διακοπές μου στην Ταορμίνα και ήταν έρωτας κεραυνοβόλος. Ύστερα ο Σπύρος μετακόμισε στο Μιλάνο και μείναμε εκεί για έναν χρόνο. Μετά ήρθαμε στην Αθήνα, όπου μείναμε για άλλα πέντε χρόνια, ώσπου ανακάλυψα τη Σύρο το Πάσχα του 2009. Μου άρεσε πάρα πολύ η αισθητική της Ερμούπολης, μου θύμιζε πολύ την Ιταλία, λίγο το Αμάλφι, λίγο τη Βενετία, έχει πολύ όμορφα αρχιτεκτονικά στοιχεία. Αμέσως μετά την κρίση και τις δυσκολίες που προέκυψαν με τις δουλειές μας, έπεσε η ιδέα να αρχίσουμε ξανά τη ζωή μας στη Σύρο.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια τον Οκτώβρη του 2013». Ο άνδρας της ο Σπύρος, ζωγράφος στο επάγγελμα, έμαθε παράλληλα και την τέχνη του μπαρίστα και το 2018 άνοιξαν το Plastico, ένα καφέ-γκαλερί με έργα δικά τους, αλλά και guest εκθέσεις καλλιτεχνών. Επί της παρούσης, η δική της συμβολή στους τοίχους του Plastico είναι μια limited edition σειρά από έργα με τίτλο «The pattern tales», που είναι εμπνευσμένα από λογοτεχνικά βιβλία, από την «Οδύσσεια», την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», μέχρι ποιήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε και του Πάμπλο Νερούδα.

«Ο φούρνος είναι το magic box μου»

Στον ελεύθερο χρόνο της, αυτό το κορίτσι με την καλλιτεχνική φλέβα και την αχαλίνωτη φαντασία φτιάχνει και γλυκά για το Plastico. Της αρέσει ό,τι έχει σχέση με το ψήσιμο στον φούρνο. «Εγώ με τον φούρνο μιλάμε», μου εξηγεί. Λέει μάλιστα ότι «ο φούρνος είναι σαν magic box. Είναι φανταστικό έτσι όπως αλλάζει μορφή το γλυκό κι από ωμό μεταμορφώνεται σε ψημένο. Μικρή καθόμουν για ώρες μπροστά στον φούρνο της γιαγιάς μου να παρακολουθώ την αλλαγή του γλυκού, ακόμα και το καλοκαίρι που είχε 40 βαθμούς. Βέβαια εδώ στην Ελλάδα μού είπαν ότι δεν κάνει να κοιτάς το γλυκό την ώρα που ψήνεται, για να μην το ματιάσεις» (γελάει).

Της άρεσαν από πάντα τα ζυμάρια και οι πίτσες. «Ως παιδί αυτά ήταν οι πλαστελίνες μου». Σπεσιαλιτέ της είναι το κέικ με μήλο, γκράπα και λευκή σοκολάτα, το κέικ με μήλο και μασκαρπόνε, το τιραμισού και το πολύ ξεχωριστό pan di Iblei, που είναι ένα είδος γλυκού ψωμιού από τις Συρακούσες το οποίο παίρνει το όνομά του από την οροσειρά του Monti Iblei και, όπως μου εξηγεί η Κιάρα, το φορμάρουν σαν κέικ και περιέχει αμύγδαλο και μυρωδικά του βουνού. Φτιάχνει επίσης τέλεια τάρτα με ρικότα και σοκολάτα, ένα πάλλευκο Bellini cake με αφρώδες κρασί Prosecco, ασπράδια και φρέσκα ροδάκινα ή κρόκο Κοζάνης, και τρονκέτο με ρικότα και φιστίκι. Πριν ξεκινήσουμε για το σπίτι της για να δοκιμάσουμε τις συνταγές της, μου έφτιαξε έναν δροσερό καφέ αφογκάτο.