Έχετε αντιπαθήσει ποτέ σεφ χωρίς να τον γνωρίσετε, από το φαγητό του και μόνο; Τυχαίνει μερικές φορές. Όχι όταν οι συνδυασμοί γεύσεων που κατέβασε η κεφαλή της κουζίνας δεν ταίριαξαν με τα προσωπικά γούστα. Αυτό συμβαίνει. Απλά πληρώνεις (εισάγετε ιμότζι με δάκρυ) και προχωράς. Είναι εκείνες τις φορές που τρως με το κουταλάκι τον ναρκισσισμό κάποιου που «μαγείρεψε» ξεχνώντας ότι κάποιος άλλος θα φάει το το δημιούργημά του. Με τον Νίκο Θωμά, σεφ-συνιδιοκτήτη του Simul έπαθα το ανάποδο. Δεν έχει τύχει να τον γνωρίσω αλλά τον συμπάθησα τρώγοντας το φαγητό του πριν λίγες μέρες.
Στο ήσυχο Κολωνάκι της Υψηλάντου βρίσκεται από το 2015 το Simul. Στο ισόγειο μιας όμορφης πολυκατοικίας, κρυμμένο πίσω από τα δέντρα ενός από τους πιο πράσινους δρόμους της Αθήνας. Τα πιο πολυπόθητα τραπέζια είναι εκείνα της μικρής αυλής, κάτω από τις φυλλωσιές. Με χιόνια Μάρτιο μήνα προτιμήσαμε να φάμε μέσα. Οι προσπάθειες να βρούμε τραπέζι για το μεσημέρι δεν ήταν πετυχημένες οπότε φτάσαμε την ώρα που τα ζευγάρια ξεκινούσαν να γεμίζουν τη ζεστή σάλα. Έναν χώρο μικρό, πολύ φιλικό και άνετο. Στη δημιουργία της ατμόσφαιρας βοηθάει το προσωπικό που ξεκάθαρα ξέρει τι κάνει. Δεν θα σας χαώσει απαγγέλοντας το πλήρες βιογραφικό του αρνιού που θα σας σερβίρει αλλά, αν αναρωτιέστε, το γνωρίζει και θα σας το πει.
Λινού Σουμπάσης και ΣΙΑ στου Ψυρρή, το νέο talk of the town εστιατόριο
Πρώτα μας έφεραν το ψωμί και τα βούτυρα: ένα εξαιρετικό μετσοβίτικο- πυκνό και νόστιμο σαν ντοντουρμά- και ένα ακόμα ανακατεμένο με χειροποίητο πελτέ ντομάτας και ελαιόλαδο. Έπειτα ήρθαν οι καραβίδες. Ωμές, μαριναρισμένες σε βούτυρο εσπρέσο, ελάχιστα καψαλισμένες με το φλόγιστρο. Από δίπλα hollandaise ενισχυμένη με μοσχαρίσιο μεδούλι και πασπαλισμένες με τρίμμα αυγοτάραχου (20 ευρώ). Πολυτελές και λιπαρό, το ορεκτικό γειώνουν όσο χρειάζεται οι μαύρες, σπυρωτές φακές που το συνοδεύουν. Στον ίδιο surf and turf συνδυασμό καραβίδα-μεδούλι βασίζεται και η ρεβυθάδα που είναι, όχι άδικα, από τα σουξέ τους. Τέλεια ψημένες, ζουμερές και με όλη τη φρουτένια τους γεύση οι καραβιδούλες ταιριάζουν απρόσμενα πολύ με τα χυλωμένα ρεβύθια (20 ευρώ). Η σάλτσα τους δένει ακόμα περισσότερο όσο την ανακατεύεις διαλύοντας μέσα της το μεδούλι. Λίγο λάδι μυρωδικών εδώ, λίγο τραγανό τρίμμα από τηγανητό ρεβύθι εκεί κρατάνε το ενδιαφέρον. Το αλάτι, λίγο παραπάνω από το επιθυμητό, τραβούσε κάπως την προσοχή από το κατά τα άλλα απολαυστικό σύνολο.
Κανείς δεν κάνει πιο φωτογενή Ceasar’s απ’ το Simul (16 ευρώ). Τα ανάμεικτα σαλατικά πάνε παρέα με ένα ολόκληρο τηγανητό καβούρι με μαλακό κέλυφος (που τρώγεται όπως είναι), ένα μελάτο αυγό, παναρισμένο και τηγανητό, και μια κριτσανιστή σκόνη από αποξηραμένη παλαμίδα- δουλεμένη σαν παστέλι με σουσάμι και ζάχαρη και έπειτα αλεσμένη. Χάρμα οφθαλμών. Έπειτα ο σερβιτόρος προσφέρθηκε να την ανακατέψει και αυτό που έμεινε ήταν μια καλή φωτογραφία και μια δροσερή και ανάλαφρη μεν, αλλά λίγο αδιάφορη γευστικά σαλάτα. Ίσως ένα πιο στιβαρό, τραγανό σαλατικό να έκανε καλύτερα τη δουλειά.
Τα νέα του Κολωνακίου: 5 αφίξεις, πέντε διαφορετικές «συνταγές»
Ενώ όλο το μενού είναι μικρό και βολικό, στα κυρίως η υπόθεση γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Κόκορας, αρνί ή χοιρινό. Υπάρχει και η επιλογή για φρέσκο ψάρι ή κάποια prime κοπή ημέρας. Δοκιμάσαμε τον κόκορα (σήμα κατατεθέν του εστιατορίου) και το αρνί με αγκινάρες, άγρια σπαράγγια και αρακά (20 ευρώ). Το τελευταίο, αφού το είχαν ψήσει στη γάστρα μέχρι να γίνει λουκούμι το είχαν μαδήσει και σερβίρει με τα ανοιξιάτικα λαχανικά, παστό κρόκο αυγού και σουμάκ. Και πάνω που αναρωτιόμασταν αν η σάλτσα του ήταν εκείνη που το βάραινε λίγο παραπάνω απ’ ό,τι θέλαμε, ο κόκορας με τον τραχανά ήρθε και πάει το αρνάκι, το αφήσαμε στη μέση, το ξεχάσαμε. Σπιτικό σε συναίσθημα, εστιατορικό σε τεχνική και ισορροπία είναι ένα πιάτο που δεν λείπει από κανένα τραπέζι στο Simul. Ο μεν κρασάτος κόκορας, ζουμερός, με την τραγανή του πετσούλα ψημένη στην εντέλεια είναι επιτυχημένος αλλά αυτός ο ξινός τραχανάς, με τον πελτέ και το κανελογαρύφαλλο (18 ευρώ) είναι αυτό που θυμάσαι την επόμενη μέρα.
Νομίζαμε ότι περάσαμε ένα ολόκληρο βράδι σε εστιατόριο με σύγχρονη ελληνική κουζίνα χωρίς να φάμε παστινάκι, μέχρι που ήρθε ο κατάλογος των γλυκών. Το ωραίο παγωτό παστινάκι λοιπόν, με καραμελωμένα φουντούκια και γεύσεις από καφέ και πραλίνα (13 ευρώ) έκλεισε ανάλαφρα και δροσερά το δείπνο. Δεν ήταν όλα τέλεια αλλά οι καλές προθέσεις και το ταλέντο φάνηκαν σχεδόν σε ό,τι φάγαμε. Τα πιο συναισθηματικά πιάτα ήταν πάντως και τα πιο νόστιμα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κουκάκι: 10 στέκια για φαγητό και ποτό γύρω απ’ την Ολυμπίου
