5 προτάσεις για κυριακάτικα τραπέζια στην Αθήνα (παραδοσιακά και αλλιώτικα)

Μία μέρα μας έχει απομείνει να φάμε μαζί χωρίς περισπασμούς. Συγκλίνουν πιο εύκολα οι ρότες την Κυριακή. Με φαγητό που μπαίνει στη μέση και μοιράζεται, γέλια, πειράγματα, νέα που μπλέκονται (σε πιάνει αυτό που θέλεις να τα πεις όλα μεμιάς), τα τραπέζια της είναι θαλπωρή. Κουβαλάνε παλιές μνήμες, πλάθουν καινούργιες. Η Αθήνα έχει διαχρονικές ταβέρνες και εστιατόρια που κερνάνε απλόχερα αυτή την αίσθηση, κι άλλα πιο σύγχρονα, που στήνουν φαγοπότια νέας κοπής. Σε δελεάζουν με πιατέλες με φουρνιστά αρνάκια και μελωμένες πατάτες, ζουμερά κοκκινιστά και άλλα που μας μεγάλωσαν, και πιάτα λίγο διαφορετικά, που βάζουν μια διαχρονική συνήθεια σε νέες περιπέτειες, κρατώντας τη ζεστασιά της σε πρώτο πλάνο. Και στα παλιά να επιστρέψεις, και στα καινούργια να πας, καρφιτσώνεις στο κυριακάτικο scrapbook νέα αποκόμματα και η Δευτέρα σε βρίσκει με γεμάτο ντεπόζιτο.

ΜάνηΜάνη: Σύγχρονη ματιά στην παράδοση

Του χρόνου θα κλείσουν είκοσι χρόνια από τη μέρα που πρωτοδοκιμάσαμε τον μπαρδουνιώτικο κόκορα του MάνηΜάνη, στον πρώτο όροφο ενός παλιού αρχοντικού στην οδό Φαλήρου στο Κουκάκι. Ο χώρος έχει αλλάξει στο ενδιάμεσο, διατηρώντας τους τόνους του λαδί και του λευκού, το φαγητό έχει εξελιχθεί, το μανιάτικο κοκκινιστό όμως, σερβιρισμένο με χυλοπίτες, δίνει πάντα το «παρών». Είναι από τα χιτ της Κυριακής, μαζί με τη διαφορετική εκδοχή του παστίτσιου με τις χειροποίητες γκόγκες από τα Δερβενοχώρια και το ξεκοκαλισμένο αρνάκι που το τυλίγουν σε ρολάκι και το σερβίρουν πάνω σε ρεβίθια αρωματισμένα με κάρι, σπανάκι, σέσκουλα, καυκαλήθρες και μυρώνια, αλλά και αγριοσπάραγγα, ραδίκια κι οβριές που μαζεύουν για εκείνους, όταν είναι ο καιρός τους, κάποιες γιαγιάδες στη Μάνη. Η ελληνική κουζίνα του Αλέξανδρου Φουρούλη, που προβάλλει την παραδοσιακή μαγειρική με πιο σύγχρονο τρόπο, έχει διάφορες μικρές τσαχπινιές, αλλά η οικειότητα είναι εκεί. Πράγμα που εκτιμούν οι παρέες και οι οικογένειες που τρωγοπίνουν με φόντο την ασπρόμαυρη φωτογραφία του παραδοσιακού οικισμού της Βάθειας στη Λακωνική Μάνη. Α.Σ.

Φαλήρου 10, Κουκάκι, T/210-92.18.180

Κίτσουλας, όπως στης μαμάς

Για εκείνες τις Κυριακές που το ζητούμενο είναι ένα κλασικό ελληνικό τραπέζι με παραδοσιακά μαγειρευτά όπως της μαμάς, πάμε στον Κίτσουλα. Το γιουβέτσι που βγαίνει μόνο τα Σαββατοκύριακα έχει φανατικούς, αλλά η αλήθεια είναι πως ό,τι και να διαλέξεις, θα φας καλά. Από τους λαχανοντολμάδες, τα γεμιστά και τα μελωμένα λαδερά στην εποχή τους μέχρι το μαρουλένιο αρνάκι φρικασέ, το (πανύψηλο) παστίτσιο και τον κοκκινιστό κόκορα με τα μακαρόνια, όλα είναι με έναν τρόπο σπεσιαλιτέ στο ιστορικό μαγειρείο, που από το ’44 σερβίρει πάνω κάτω τις ίδιες συνταγές. Σε φασαριόζικη ατμόσφαιρα, οικογένειες και παρέες κάθε ηλικίας στριμώχνονται σε τραπέζια που θυμίζουν τα σπιτικά. Απαραίτητο το τηλεφώνημα για κράτηση. Γ.Π.

Φιλικής Εταιρείας 25, Χαλάνδρι, T/210-68.14.798

Fatsio: Η γοητεία του old school

Τα μεσημέρια στο Fatsio είναι θεσμός. Το vintage πολίτικο εστιατόριο του Παγκρατίου μένει καθησυχαστικά ίδιο από την εποχή που ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και ο υπόλοιπος καλλιτεχνικός κόσμος της Αθήνας σύχναζε εδώ. Με ημερομηνία ίδρυσης το 1969 και καταλόγους που γράφουν ακόμα «ρεστοράν πολυτελείας» κάτω από το λογότυπό του, συνεχίζει προσφέροντας καλομαγειρεμένο φαγητό και παλιά αστική ευγένεια. Δεν είναι λίγοι οι Αθηναίοι που έχουν συνδέσει την κυριακάτικη οικογενειακή έξοδο με εικόνες από τα ζωγραφισμένα ταβάνια του, τα πορτατίφ στα τραπέζια, τις απλίκες και τα ξύλινα τρόλεϊ που χρησιμοποιούνται ακόμα. Ανάμεσα στα κλασικά του μενού: η «αθηναϊκή» με σφυρίδα και σπιτική μαγιονέζα, οι φρέσκες αγκινάρες αλά πολίτα, τα πουγκάκια μελιτζάνας με μοσχαράκι, οι κρέπες με σπανάκι και παρμεζάνα, ο μουσακάς και το ιμάμ. Για το τέλος σερβίρουν ρυζόγαλο φούρνου, κρέμα αμυγδάλου, σεκέρ παρέ και τσάι σε γυάλινα σερβίτσια. Γ.Π.

Ευφρονίου 5, Παγκράτι, T/210-72.17.421

Lost Athens: Mουσακάς-αραντσίνι ή τηγανόψωμο με τρούφα

Το ωραίο κλίμα του ανακαινισμένου Lost Athens τού δίνει πόντους. Το ίδιο και ο τρόπος που η σεφ Ελένη Σαράντη συνδυάζει comfort, μεσογειακές γεύσεις με σύγχρονες τεχνικές. Ο πρώην βιομηχανικός χώρος έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζει μια μεγάλη, άνετη σαλοτραπεζαρία σπιτιού – ειδικά τις Κυριακές, όταν τα μοναστηριακά τραπέζια γεμίζουν με μεγάλες παρέες ή πολλές μικρότερες που έρχονται κοντά. Το μεσημεριανό μενού διαφέρει κάθε μέρα και μπορεί να περιλαμβάνει από αραντσίνι-μουσακά, με κιμά στιφάδο και μπεσαμέλ μελιτζάνας, μέχρι τηγα- νόψωμα με φέτα, τρούφα και σαλάμι Δράμας ή χειροποίητα μαντί με σκορδάτο γιαούρτι. Αν αποφασίσετε να μοιραστείτε το φαγητό, μη χάσετε την ποικιλία από πρωτότυπα ορεκτικά (σπιτική φοκάτσια, φάβα Φενεού, ταραμά με αυγοτάραχο, ξιδάτο μοσχιό και ελαφροπικλα- ρισμένα λαχανικά, μεταξύ άλλων). Δύο έως τέσσερα άτομα θα χορτάσουν επίσης με τη σιγομαγειρεμένη πανσέτα ή το δημοφιλές χοιρινό σνίτσελ, που έχει έξτρα τραγανή κρούστα και συνοδεύεται από λεμονάτη σάλτσα με «καμένο» βούτυρο, κάππαρη και φασκόμηλο. Γ.Π.

Aρχελάου 7, Παγκράτι, T/210-72.30.832

Vezené: Συμφωνία για ξυλόφουρνο, θράκα και κατσαρόλα

Έχουν δικά τους φαγητά οι Κυριακές στο Vezené. Το μενού «Sunday Roast» επιστρέφει κάθε χειμώνα στο εστιατόριο του Άρη Βεζενέ, που περνάει από το δικό του φίλτρο τις γεύσεις της θαλπωρής. Η συνταγή έχει ξυλόφουρνο αναμμένο, αργά μαγειρέματα, πυκνούς ζωμούς και σάλτσες, λευκοστρωμένα τραπέζια, σέρβις-καλορυθμισμένο ρολόι, ωραία κρασιά και χάζι στις φουντωτές πρασινάδες της πλατείας και στο Hilton, που υψώνεται απέναντι, από το τζάμι – μια σύνδεση καλής εξόδου και comfort food που πολύ έχει αγαπηθεί. Φουσκωτές, προζυμένιες πίτες πασπαλισμένες με μυρωδικά, ελαφρά καψαλισμένες από τη φωτιά, μοσχαρίσιο μεδούλι και γλυκάδια, μουσακάς στο κατσαρολάκι με πρόβατο ραγού, καπνιστή μελιτζάνα και αφρό κατσικίσιου τυριού αντί για μπεσαμέλ, τρυφερός κόκορας με χυλοπιτάκι και ανεβατό και μελωμένα short ribs συνεχίζουν τα πηγαινέλα κι αφού πέσει ο ήλιος που λούζει την κλεισμένη με γυαλί βεράντα. Τα τραπέζια αδειάζουν και ξαναγεμίζουν και το κυριακάτικο τσιμπούσι κρατάει μέχρι τις έντεκα το βράδυ, με τα φωτάκια να γλυκαίνουν τη σάλα και τις μουσικές να τζαζίζουν. Λογικό. Κανείς δεν θέλει να τελειώσει η Κυριακή. Α.Σ.

Βρασίδα 11, Ίλίσια, Τ/210-72.32.002