Στο Finos Audiophile Bar ο Βασίλης βάζει δίσκους και φτιάχνει κοκτέιλ

Περιμένω ένα Negroni ακουμπώντας στο μπαρ με το μαξιλαράκι για τους αγκώνες και χαζεύω τα εξώφυλλα των δίσκων παραδίπλα και τον κόσμο τριγύρω, που δείχνει να ξέρει τα κατατόπια. Έχει κάτι από μπουάτ το εσωτερικό του Finos Audiophile Bar το οποίο είναι δεν είναι τριάντα τετραγωνικά. Κάτι old school. Κάτι χαρακτηριστικό νυχτερινό. Ο Βασίλης Τσομπανίδης βάζει το ποτό μπροστά μου, κάνει τρία βήματα αριστερά, αλλάζει τον δίσκο που παίζει με έναν άλλο και επιστρέφει. Τον είχα πρωτογνωρίσει πριν από χρόνια πίσω από το μπαρ του πάνω ορόφου του εστιατορίου Abovo –με σεφ τον Μιχάλη Νουρλόγλου– στο Κολωνάκι. Τον ξαναπέτυχα κάποια στιγμή στο Borsalino στην Κολοκοτρώνη. Λίγες κουβέντες είχαμε ανταλλάξει τότε. Τα υπόλοιπα τα μαθαίνω τώρα. Ότι έχει σπουδάσει μαγειρική. Ότι δούλευε σε μπαρ από μικρός. Έφτιαξε λίστες κοκτέιλ και ασχολήθηκε με το F&B Management σε εστιατόρια και ξενοδοχεία στην Αθήνα και στα νησιά. Κάποια στιγμή έφυγε για Ιρλανδία. Επέστρεψε, άνοιξε αυτό το μικρό στενόμακρο μαγαζί στο ισόγειο ενός εμπορικού κέντρου της Αγίας Παρασκευής, ξανάφυγε, γύρισε, το ξανάνοιξε, μόνιμα πια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣDaiquiri: Η ιστορία του πιο καλοκαιρινού κοκτέιλ και 4 συνταγές O Baσίλης μπορεί να σου μιλάει ώρα για τα του ήχου. Για το κεντρικό ηχείο που τραβάει το βλέμμα πάνω από τις φιάλες των ποτών, τα άλλα δύο στα δεξιά και τα αριστερά του, που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα, τους δύο δορυφόρους Sonab της δεκαετίας του ’70, τα πικάπ «που το ένα είναι της δεκαετίας του ’70, ανακατασκευασμένο και το άλλο πιο καινούργιο», τα ειδικά ηχοανακλαστικά πάνελ που έχει τοποθετήσει για να ακούς καθαρά και τη μουσική και τον διπλανό σου. Μόνο βινύλια παίζει στο Finos. Ο πατέρας του μάζευε δίσκους από τα παιδικά του χρόνια κι εκείνος συνέχισε τη συλλογή προς τη δική του κατεύθυνση, εμπλουτίζοντάς τη και με άλλα είδη μουσικής. Στο λιλιπούτειο μπαρ της Αγίας Παρασκευής μπορεί να ακούσεις από Fleetwood Mac και Pink Floyd μέχρι funk από τη Σενεγάλη, κι από Χατζιδάκι μέχρι Νέο Κύμα κι Αthenians of Toronto. Δεν θέλει να κόβει τα κομμάτια. Πολλές φορές, έναν δίσκο που του αρέσει τον αφήνει να παίζει ολόκληρος. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί παράλληλα να φτιάχνει και τα ποτά.

Έχει τη διαδικασία του αυτό, όπως εξηγεί. Πριν από μερικά χρόνια είχε ένα ατύχημα που περιόρισε σε έναν βαθμό την κινητικότητα στο ένα του χέρι, οπότε έφτιαξε τον χώρο του μπαρ για να τον εξυπηρετεί: «Ένας άλλος μπαρτέντερ δεν θα μπορεί να δουλέψει εδώ, είναι όλα ανάποδα, με βάση το αριστερό, ώστε το δεξί να κάνει τις λιγότερες δυνατές κινήσεις». Για τον ίδιο λόγο πολλά από όσα του χρειάζονται για τα κοκτέιλ του τα φτιάχνει από νωρίς (μια σειρά από pre-mixers) κι ανανεώνει ό,τι χρειαστεί κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Την ώρα που δοκιμάζω το New York Minute του, με τεκίλα reposado, Cocchi Vernouth Αmaro, λικέρ Maraschino, creole bitters και μια ιδέα από αψέντι –είναι ενδιαφέρον, με μια ωραία βοτανικότητα– μου λέει για τη νέα λίστα, που γυρνάει στα 70’s–80’s και περιλαμβάνει κοκτέιλ με περισσότερο χρώμα: μια Piña Colada με ρούμι Agricole, «λίγο πιο άγρια γευστικά», ένα αναβαθμισμένο Blue Lagoon, ένα Aviation διαφορετικό από το κλασικό που έφτιαχνε μέχρι τώρα. Και για τον Σεπτέμβρη έχει πλάνα: θα εμπλουτίσει τη συλλογή των ποτών με ιρλανδέζικα ουίσκι δικής του εισαγωγής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΜαρτίνι με μανιτάρι ή ντομάτα; Τα νέα κοκτέιλ της Αθήνας έχουν λαχανικά!Ο κόσμος κάθεται κι έξω στη στοά, απέναντι από τα κλειστά το βράδυ μαγαζιά – έχουν ανοίξει αρκετά από τότε που ξεκίνησε το μπαρ. Αλλά παρότι καλοκαίριασε πια, κάποιοι κάθονται και μέσα, κάτω από τη γιγαντοαφίσα του The Divorcee, μιας παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας του 1930, ζωγραφισμένης στο χέρι. Είναι έργο του παππού του Βασίλη, του Βασίλη Δημητρίου, που έφτιαχνε τις γιγαντοαφίσες του κινηματογράφου Αθήναιον και άλλων κινηματογράφων της πόλης για περίπου 60 χρόνια, μέχρι που επικράτησαν οι digital εκτυπώσεις. Ήταν ο τελευταίος στην Ευρώπη που ζούσε από αυτό το επάγγελμα. Την αφίσα που έβαλε στο Finos Audiophile Bar του την είχε ζητήσει για έναν άλλο χώρο που ετοίμαζε παλιότερα αλλά έμεινε στα πλάνα. «Με έχεις βάλει να φτιάξω αυτό το θηρίο και το μετακινώ από το ένα εργαστήριο στο άλλο» παραπονιόταν ο παππούς. «Δεν πρόλαβε να το δει να μπαίνει στη θέση του», λέει ο εγγονός, «αλλά το μαγαζί έχει την αύρα του». Αυτά τα 32 τετραγωνικά τελικά χωράνε άνετα τρεις γενιές.