To Λοκάλι έχει κάτι για όλους, ξένους και ντόπιους

Νιώθω κάπως δεμένη με αυτή την αυλή, ίσως επειδή όσα χρόνια λειτουργούσε εδώ το Σινέ Ψυρρή και το μικρό εστιατόριο Κουζίνα, ήμουν τακτική. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που κάθισα στην αυλή για ποτό, το καλοκαίρι συνήθως προτιμώ την ταράτσα. Και ποιος δεν προτιμά να βρίσκεται ψηλότερα σε αυτή την πυκνή και φορές ασφυκτική πόλη, εκεί που τα κύματα του αέρα σκάνε συχνότερα στο σώμα μας; Κάπως έκκεντρα και μακριά από πολλά ψηλά κτίρια, με δροσούλα, φωτάκια, η ταράτσα στο Λοκάλι μοιάζει λίγο σαν ψέμα μέσα στο χάος της Αθήνας. Πίσω από το μπαρ μαζί με τους σταθερούς bartenders βρίσκουμε εδώ και λίγο καιρό τον ταλαντούχο Ηλία Στεργιόπουλο, που χαμογελάει πολύ στο νέο του πόστο, όσο χτυπάει στο σέικερ ντάκιρι. By the way, η #taratsa του έχει αυτονομηθεί ινσταγκραμικά (taratsa_bylokaliι).

Τώρα θα κατέβω από την ταράτσα για να σας πω για την αυλή και το φαγητό. Την μέρα που δοκίμασα το νέο μενού, έκαιγε ο τόπος. Οι εξωτερικοί περιστρεφόμενοι ανεμιστήρες εργάζονταν κοπιωδώς. Τα τραπεζάκια ήταν γεμάτα, άλλος έπινε καφέ, άλλοι μπίρα, άλλοι έτρωγαν μπέργκερ και άλλοι είχαν μπροστά τους κοκτέιλ ή γλυκό. Η αναλογία τουριστών και κατοίκων ήταν περίπου στο 1:1, δείγμα της καλής δουλειάς που έχει γίνει στην επιχείρηση, η οποία σε μια αμιγώς τουριστική γειτονιά, καταφέρνει να κρατάει τους ντόπιους αλλά αποτελεί και επιλογή για τους διεθνείς επισκέπτες.

Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα πλακάκι, εν είδη καρτελακίου για την κράτηση που έγραφε «Μπορείτε να καθίσετε μέχρι τις 18.30 που θα έρθει η Νένα» − χαμογέλασα και σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι τα μπαρ να μην ξεχνάνε το ρόλο τους, να σε υποδέχονται με κέφι και προθυμία να σου φτιάξουν την διάθεση. Αυτό οφείλεται κατά πολύ και στους ιδιοκτήτες του, ένας εκ των οποίων, ο Δημήτρης Κιάκος. Ξέρει από καλή φιλοξενία και φτιάχνει μαγαζιά που σε κάνουν να επιστρέφεις όχι μόνο για τα προϊόντα αλλά και την ατμόσφαιρα, την αμεσότητα, την εξυπηρέτηση, την φροντίδα (βλ. Gin Joint).

Κοίταξα ψηλά, το μέρος έχει γίνει μια ωραία ζούγκλα με αναρριχητικά φυτά, τα δέντρα έχουν απλώσει σαν ομπρέλα τα κλαδιά τους. Παρά την αυξημένη θερμοκρασία, λόγω της πρασινάδας, εδώ παίρνεις μια καλή ανάσα. Η αυλή είναι κούκλα, περισσότερο εξοχική παρά αστική, με το πέτρινο κτίσμα να σε παίρνει μακριά από τα βιομηχανικά κτίρια των πέριξ.

Το μενού, φαγητού και ποτού, προσφέρεται σε QR Code. Ξεκινάω από τα ποτά: υπάρχουν τα κλασικά – που από την αρχή τα κάνουν υπέροχα, Vesper Martini, Mai Tai, Tommy’s Margarita και πολλά ακόμα που ξέρετε ή δεν ξέρετε πώς είναι κλασικά. Είναι καλά μετρημένα, ποτέ γλυκερά ή νερωμένα. Στα κοκτέιλ ημέρας, υπάρχουν 4-5 επιλογές με πειραγμένα classics, π.χ. Greek Espresso Martini, ή ένα Pink Tom Collins. Κατέληξα στη λίστα The Cicadas Blues, με τα καλοκαιρινά τους, που είναι χωρισμένα σε κατηγορίες σύμφωνα με την πρώτη ύλη του βασικού ποτού, δηλαδή αγαύη για τεκίλες και μεσκάλ, άρκευθος για τα τζιν, ζαχαροκάλαμο για τα ρούμια κ.ο.κ. Η κατηγοριοποίηση αυτή σε ένα μενού με τόσα κοκτέιλ – τα οποία πρέπει να διαβάσεις σκρολάροντας πάνω κάτω και πίσω μπρος στην οθόνη του κινητού- βοηθάει αν μη τι άλλο στο να μην χαθείς στην παραζάλη της δημιουργικότητά τους. Τι θέλω να πιω; Τεκίλα. Να οι επιλογές μου. Το It’s a sin με τεκίλα, μοσχολέμονο και σύκο είναι πολύ νόστιμο, ελάχιστα αλμυρό και δροσερό, ό,τι πρέπει για πριν το φαγητό. Το Home is where the gin is έχει βάση το τζιν, και περιέχει μάνγκο, κάρδαμο και Three cents lemon tonic, πίνεται σκέτο, αλλά λειτούργησε και ως απεριτίφ. Γενικά, ό,τι δοκιμάσαμε ήταν νόστιμο, καλοζυγισμένο στις οξύτητες και το αλκοόλ, είχε φτιαχτεί για το καλοκαίρι από μια ομάδα καταρτισμένη που ξέρει να πρωτοτυπήσει χωρίς υπερβολές. Χωρίς να θέλω να σας προκαταβάλω, τα πολύ ωραία ποτά τους κομπλιμεντάρουν το φαγητό και καλύπτουν την όποια μαγειρική αμηχανία βρήκαμε σε κάποια πιάτα.

Το μενού έχει φτιάξει ο μάγειρας Ανέστης Ποιμενίδης και έχει κάτι για όλους. Η βάση είναι comfort φαγητό, απλό, με αρκετά πιάτα για τσιμπολόγημα, fingerfood για το ποτό αλλά και ορεκτικά και κυρίως με τα οποία στρώνεται κανονικά το τραπέζι. Μια γενική παρατήρηση είναι πως πρόκειται για εποχική μαγειρική και πώς οι ποσότητες είναι γενναιόδωρες. Επίσης ανεξάρτητα από την ηλικία και τις ιδιαίτερες προτιμήσεις των συνδαιτυμόνων, είναι αδύνατο να μην βρείτε στον κατάλογο κάτι που να σας αρέσει, οι περισσότερες συνταγές είναι σιγουράκια − αν δεν σας αρέσει το μπέργκερ, πιθανότατα να σας αρέσει η καρμπονάρα ή τα τάκος ή η ταραμοσαλάτα ή το flatbread που θυμίζει σπιτική πίτσα. Το ετερόκλιτο κοινό τούς οδήγησε σε αυτήν τη γκάμα και, για να είμαστε ειλικρινείς, φαίνεται πως αυτή η ποικιλία, όσο κι αν σε έναν κατάλογο εστιατορίου μπορεί να μοιάζει ασύνδετη, εδώ λειτουργεί. Το φαγητό του είναι inclusive.

Πιο συγκεκριμένα, μας άρεσε πολύ η ταραμοσαλάτα με λάδι μάραθου − τολμήστε την με κάποιο κοκτέιλ με βάση το τζιν. Η σαλάτα με τα ντοματίνια ήρθε αρκετά δροσερή και αν δεν είχαμε σκοπό να δοκιμάσουμε τα περισσότερα πιάτα, θα μπορούσε να σταθεί και ως ελαφρύ γεύμα μόνη της. Θα ξαναπήγαινα για αυτά τα τάκος, μικρά αλλά ξέχειλα σε γέμιση, με τραγανό κρεμμυδάκι και κοτόπουλο, ελαφρώς πικάντικα, με το γιαούρτι να σβήνει την κάψα. Θυμίζει γύρο κοτόπουλου. Αν δεν τα βάλετε στη μέση του τραπεζιού, στέκονται αξίως δίπλα σε κάποιο από τα κοκτέιλ με μεζκάλ ή τεκίλα. Το flatbread με μελιτζάνα και καραμελωμένο κρεμμύδι μπορεί να μην είναι κάποια ιδιαίτερη σύλληψη, ήταν όμως νόστιμο αν και κατά τι λιπαρό. Η καρμπονάρα, αν και μας ενημέρωσαν πως είναι στα best seller τους, παραήταν βαριά για την θερμοκρασία της μέρας, δεν κατάφερα να φάω περισσότερο από μια πιρουνιά. Θα έβλεπα μια πιο καλοκαιρινή εκδοχή της, σίγουρα με κάποιο ωμό αλλαντικό και όχι παστό χοιρινό μάγουλο, ή ακόμα και μια κρύα μακαρονάδα που να απαρτίζεται από παρόμοια υλικά για να μην κακοκαρδίσουν το κοινό που τη ζητάει ανελλιπώς.

Αντίθετα, το πιάτο με το κους κους και τα διάφορα θαλασσινά -το λένε κουσκουσέ – έφερε στο νου μας μυρωδιά από νησί. Η σκορδολεμονάτη σάλτσα του μας τράβηξε από τη μύτη σε καλντερίμια κυκλαδίτικα και σοκάκια λευκοβαμμένα. Έρχεται σε ένα σκεύος τύπου σαγανάκι, σαν τηγανάκι, και η ποσότητα είναι αρκετή για δυο άτομα ή για τρία, αν πρόκειται για μπει στη μέση του τραπεζιού. Το μπέργκερ ευτυχώς ήρθε στο τέλος, γιατί αν το είχαμε από την αρχή ίσως είχαν χαραμιστεί τα υπόλοιπα: στιβαρή «κατασκευή» από ζουμερό μπιφτέκι, σάλτσα BBQ, ντομάτα, καπνιστό τυρί, μπέικον και κρεμμύδι, με υλικά σε ποσότητες τόσο-όσο, και γεύση οικεία, σε βελτιωμένη εκδοχή.
Αφήσαμε χώρο για το semifredo τσουρέκι, με γλυκό κουταλιού βύσσινο, αμύγδαλο φιλέ, crumble και άρωμα μαχλέπι. Εξίσου comfort, αποτέλεσμα σύνθεσης νόστιμων υλικών, λίγο ψωμάκι, λίγη κρεμούλα, ένα φρούτο, ένα ξηροκάρπι, κομψό σε αρώματα και πλούσιο στο στόμα.

Με την πρώτη δροσιά θα ξαναπάμε για να φάμε την καρμπονάρα σε μια πιο ταιριαστή εποχή, να δοκιμάσουμε τα υπόλοιπα κοκτέιλ και να περάσουμε άλλο ένα βράδυ με αυτή τη feel good ατμόσφαιρα που κάνει και τους ξένους και τα λοκάλια να νιώθουν ευπρόσδεκτοι.

Κάτι τελευταίο για τους τζινάκηδες: για δυο ακόμα εβδομάδες και μέχρι τις 15 Σεπτέμβρη το Λοκάλι φιλοξενεί στην ταράτσα τα Local Juniper Meetings, συστήνοντας Premium Gin και Premium Tonic με φανταστικές γαρνιτούρες, πολλές μπουρμπουλήθρες, τον τέλειο πάγο, δηλαδή το Gin Tonic περισσότερο σαν ιδέα παρά σαν συνταγή. Τα ιδεώδη αυτά G&T σερβίρονται από Πέμπτη ως Κυριακή στην τιμή των 7 ευρώ έκαστο.