Πού τρώμε καλό σουβλάκι στα Νότια Προάστια

Στα νότια προάστια δύσκολα βρίσκεις καλό σουβλάκι. Δεν υπάρχει παράδοση, όπως στη Νίκαια και στον Κορυδαλλό, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Τα περισσότερα σουβλατζίδικα είναι νέας γενιάς ή αλυσίδες με προψημένα κρέατα, πίτες αμφιβόλου προέλευσης, σκληρές και μπαγιάτικες πολλές φορές, έτοιμο τζατζίκι και σέρβις απρόσωπο. Αν ψάχνεις, όμως, βρίσκεις. Ψάχνοντας, λοιπόν, ανακαλύψαμε κι εμείς κάποια –ομολογουμένως λίγα– παραδοσιακά σουβλατζίδικα που έχουν αντέξει στον χρόνο, διατηρούν τις αυθεντικές γεύσεις και την ατμόσφαιρα της εξοχικής γειτονιάς, όπως ήταν κάποτε αυτές οι περιοχές, και γίνονται η αφορμή να «αρμενίσουμε» στα μέρη τους.   

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΠού τρώμε τα πιο καυτερά σουβλάκια στην Αθήνα;

Ελληνικό: Ελληνικό με τη βούλα!

Το μαγαζί στη γωνία Ιασωνίδου και Τριπόλεως έχει φανατικούς πελάτες από το 1990 που άνοιξε. Λευκό, λιτό, με χαρακτηριστικό τα μπλε και κόκκινα γράμματα στην πρόσοψη, τραβάει την προσοχή όταν περνάς με το αυτοκίνητο, πόσο μάλλον όταν περπατάς. Έχει λίγα τραπέζια έξω και πάντα κόσμο. Την ώρα που φτάσαμε, από τα ηχεία ακουγόταν Στράτος Διονυσίου, τα καλαμάκια ψήνονταν ασταμάτητα και ο χειροποίητος γύρος περιστρέφονταν σχεδόν υπνωτιστικά. Μου άρεσε που δεν μας υποδέχτηκαν ψυχρά, σαν άλλον έναν περαστικό πελάτη. Η ιδιοκτήτρια, χαμογελαστή και ευγενική, πήρε την παραγγελία και μας ενημέρωσε ότι βάζουν πατάτες στην πίτα, σε περίπτωση που δεν θέλαμε. Εγώ πήρα δύο τυλιχτά, ένα με γύρο χοιρινό και ένα με καλαμάκι, χωρίς πατάτες. Ήταν μπαμπάτσικα και γευστικά, αλλά με μερικές αστοχίες. Το κρέας νόστιμο και καλοψημένο, το τζατζίκι με ωραία υφή και η αναλογία σκόρδου-αγγουριού καλή, αλλά η πίτα λαδωμένη -κάτι που προσωπικά δεν με ενοχλεί- αλλά όχι καλής ποιότητας. Το μπιφτέκι είναι το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού και λιώνει στο στόμα, όπως με ενημέρωσε θαμώνας – θα ξαναπάω σίγουρα να το δοκιμάσω. Τηλεφωνικές παραγγελίες δεν δέχονται, έρχεσαι και παίρνεις το σουβλάκι σου επιτόπου.

Ιασωνίδου 40 & Τριπόλεως, Ελληνικό, Τ/210-96.18.704

Λειβαδιά: Στη Γλυφάδα όμως!

Λειβαδιά ίσον εγγύηση λένε οι ντόπιοι και μάλλον το εννοούν, γιατί η ουρά που συναντήσαμε όταν φτάσαμε ήταν αρκετά μεγάλη. Όλοι περίμεναν υπομονετικά να ψηθούν τα κρέατα, γιατί δεν έχουν προψημένα. Φτιάχνουν χειροποίητο χοιρινό γύρο, καλαμάκια χοιρινά και κοτόπουλου, μπιφτέκια μοσχαρίσια και κοτόπουλου, αλλά και κεμπάπ, που γίνονται νόστιμα τυλιχτά. Πατάτες δεν βάζουν, προσθέτουν όμως μουστάρδα που, αν δεν τη θέλετε, πρέπει να τους ενημερώσετε. Προσωπικά μου άρεσε, γιατί δίνει μια γεύση αλλιώτικη. Το μαγαζί είναι μια από τις καλύτερες επιλογές για σουβλάκι στη Γλυφάδα, όπου λειτουργεί από το 1988, διατηρώντας την ποιότητα και με πελάτες σταθερούς – κάποιοι, ωστόσο, ισχυρίζονται ότι τα τελευταία χρόνια έχει ρίξει λίγο την ποιότητα. Παρά το ότι το σουβλάκι μου άρεσε, στο σύνολό του, μου φάνηκε λίγο περίεργη η γλυκιά γεύση του κρέατος. 

Ανδρέα Παπανδρέου 130, Γλυφάδα, Τ/210-96.48.233

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤάσο και Μαρίνα τι ξέρετε για το σουβλάκι;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣΤα καλύτερα σουβλάκια της Αθήνας

Πάρις: Το πιο ροκ σουβλάκι των νοτίων προαστίων

Αυτό δεν οφείλεται μόνο στον ροκά ιδιοκτήτη, Στέλιο Μαγιάφα, και στη ροκ μουσική που ακούγεται όλη μέρα από τα ηχεία, αλλά και στην ποιότητα του σουβλακιού. Ο πατέρας του, Πάρις Μαγιάφας, άνοιξε το σουβλατζίδικο το 1963, όταν ο Άλιμος είχε λιγοστά σπίτια. Εδώ το σουβλάκι είναι πολύ σωστό, με ωραία ψημένη πίτα, χειροποίητο δικό τους γύρο, ζουμερή ντομάτα, κρεμμύδι, σπιτικό τζατζίκι και μπόλικο καυτερό κόκκινο πιπέρι. Όλα τα φτιάχνουν οι ίδιοι με ποιοτικά υλικά που προμηθεύονται από επιχειρήσεις της γειτονιάς – κρεοπώλης τους είναι ο Νασιόπουλος, παιδικός φίλος του Στέλιου. Το σουβλάκι το απολαμβάνεις στα τραπεζάκια στην ωραία αυλή υπό τους ήχους μπλουζ και ροκ μουσικής ή στο χέρι, βολτάροντας στη γειτονιά.

Θουκυδίδου 38, Άλιμος Τ/210-98.89.664

 

Πυρνάρι: Ίδια γεύση, τριάντα χρόνια

Το Πυρνάρι έγινε το αγαπημένο μου σουβλατζίδικο στα νότια! Το ανακάλυψα σε μια επίσκεψή μου στον Λαβίδα, στην Ανθέων, που κάνει φοβερές τυρόπιτες, και με κέρδισε αμέσως η αυθεντικότητά του. Είναι ένα πολύ απλό μαγαζί, χωρίς καμιά διακόσμηση και μια λιτή αυλή γεμάτη γλάστρες με πικροδάφνες και καμιά εικοσαριά τραπέζια. Ήταν βράδυ καθημερινής όταν πήγαμε και τα τραπέζια ήταν γεμάτα κόσμο. Οικογένειες, ζευγάρια, σκυλιά, γατιά, ένας τύπος που έπαιζε ακορντεόν, ο σερβιτόρος που έτρεχε για να εξυπηρετήσει τους πελάτες και στο ταμείο αυτοί που περίμεναν να παραλάβουν το σουβλάκι τους πακέτο ή στο χέρι. Εκεί στάθηκα κι εγώ, και ο 30άρης Σπύρος που τρώει στο Πυρνάρι από μικρό παιδί με ενημέρωσε ότι θα περίμενα κανένα εικοσάλεπτο μέχρι να εξυπηρετηθώ, αλλά άξιζε η αναμονή. Το μαγαζί λειτουργεί στο ίδιο σημείο εδώ και 30 χρόνια και δεν έχει αλλάξει ούτε την ατμόσφαιρα ούτε τις γεύσεις, όπως θυμούνται οι ντόπιοι. Το τυλιχτό του είναι πολύ νόστιμο, με ελαφρώς λαδωμένη πίτα, παραδοσιακό σουβλάκι ή χειροποίητο δικό τους γύρο -που τον κόβουν με το κλασικό μαχαίρι και όχι με ηλεκτρικό-, νόστιμο σπιτικό τζατζίκι, σωστή ποσότητα φρέσκιας ντομάτας και πικάντικου κρεμμυδιού. Τα χοιρινά καλαμάκια ψήνονται την ώρα που τα παραγγέλνεις, ενώ έχουν και μπιφτέκια ζυμωμένα στο χέρι. Πατάτες βάζουν -δυστυχώς, κατά την άποψή μου- αλλά τουλάχιστον σε ενημερώνουν ότι είναι προτηγανισμένες.  

Ανθέων 33, Γλυφάδα, Τ/210-96.32.202

Ζάχος: Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη 

Ο Ζάχος στη Βουλιαγμένη είναι ο απόλυτος προορισμός για μετά το μπάνιο. Πηγαίνω από μικρό παιδί και πάντα ανυπομονώ. Λειτουργεί εδώ και 42 χρόνια και, απ’ όσο θυμάμαι, η ποιότητά του παραμένει σταθερή, το σέρβις άψογο και το σουβλάκι γευστικό και λαχταριστό. Η ιστορία έχει ως έξης: Το καλοκαίρι του 1980, ο πατέρας του Χρήστου, του σημερινού ιδιοκτήτη, Γιώργος Γεωργάρας, κρεοπώλης στο επάγγελμα, ξεκίνησε να αναζητά έναν έμπειρο συνέταιρο για να ανοίξει κατάστημα εστίασης. Καθώς ζούσε στη Βάρη, είχε μεγαλώσει με τη νοοτροπία ότι ένα τέτοιο μαγαζί θα έπρεπε να είναι ταβέρνα τύπου «Βλάχικα». Εκείνος όμως ήθελε να διαφοροποιηθεί. Επίσης, διέκρινε ότι η περιοχή προσφερόταν για ένα στέκι που θα τραβούσε τον κόσμο που ήθελε να απολαύσει το φαγητό του μετά το μπάνιο στη θάλασσα. Ο θείος του Χρήστου, Γιάννης Ζάχος, σερβιτόρος σε γνωστά μαγαζιά της Αθήνας και κάτοικος Βουλιαγμένης, έψαχνε κι εκείνος κάποιον με εμπειρία στην ψησταριά, ώστε να ανοίξει κι αυτός τη δική του επιχείρηση. Κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και άνοιξαν το μαγαζί. Έχουν καλοψημένο χοιρινό γύρο, και καλαμάκια όχι, όμως χειροποίητα, που σερβίρονται σε πίτα ή σε μερίδα, ωραίο και το μπιφτέκι γαλοπούλας για μια πιο λάιτ εκδοχή. 

Ερμού 1, Βουλιαγμένη, Τ/210-89.60.352