Κι αυτόν τον μήνα βγήκαμε, δοκιμάσαμε, ξαναβγήκαμε, ξαναδοκιμάσαμε, κι αυτά είναι μερικά από τα μέρη και τα πιάτα τους που χαρήκαμε πιο πολύ. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Εντός και εκτός Αθηνών.
Φουαγιέ Δημοτικού Θεάτρου: Λίγη Βιέννη στο κέντρο του Πειραιά
 |
 |
Είδα πρόσφατα το «Σκηνές από έναν Γάμο» του Ίγκμαρ Μπέργκμαν στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σε μετάφραση, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη, με τους Νίκο Ψαρρά και Μαρίνα Ασλάνογλου. Ένα έργο που όλοι οι παντρεμένοι (κι οι χωρισμένοι μη σου πω) πρέπει να δουν. Συγκίνηση, γέλιο, και πάνω απ΄όλα αλήθειες. Πήγα με τη φίλη μου τη Χριστίνα και μετά έπρεπε οπωσδήποτε να σχολιάσουμε την παράσταση και να πιούμε ένα ποτό να «συνέλθουμε». Τι πιο βολικό σκέφτηκα από το Φουαγιέ στο ισόγειο της Κεντρικής Σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου; Δεν είχα ξαναπάει και από την είσοδο στο χώρο κατάλαβα πως ήταν κάτι ξεχωριστό. Blues και τζαζ μουσική από τα ηχεία, μια ωραία αύρα σαν να βρίσκεσαι σε κάποιο καφέ της Βιέννης και ωραίος κόσμος. Κόσμος που αγαπά το θέατρο, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, όλοι περνούν από εδώ για να δουν φίλους που ήρθαν να δουν την παράσταση, να μιλήσουν και να πιουν ένα ποτό. Μαζί με το ποτό μπορείς να παραγγείλεις και καμιά μπρουσκέτα: έχει με παστράμι και γραβιέρα, με σολομό και βουβαλίσιο τυρί, αλλά και με παρμεζάνα, ντοματίνια και ρόκα. Από τα υπόλοιπα τσιμπητά ψηφίζω τα πλατό τυριών και αλλαντικών, που συνοδεύουν ιδανικά το κρασί. Αν και εμείς ήπιαμε μια φοβερή μαργαρίτα, όχι την κλασική, που οσονούπω θα μπει στον κατάλογο. Ρωτήστε την Ελένη Χατζηγεωργίου, την υπεύθυνη του Φουαγιέ, και θα σας κατοτοπίσει. Ν.Λ.
Foyer Café Bistrot, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς
Na Verace, Μύκονος
Λίγο πριν το αγαπημένο μου κυκλαδονήσι μετατραπεί σε δυσπρόσιτη τουριστική Μέκκα, επιστρέφω σε μια από τις καλύτερες πιτσαρίες της χώρας, όπου ετοιμάζουν αριστοτεχνικές ναπολιτάνικες πίτσες, αυθεντικές και λαχταριστές. Το μαγαζί δεν το πιάνει το μάτι σου, μοιάζει κάπως “φορετό” στη Μύκονο που λαμποκοπάει από φώτα και πολυτέλεια. Μιλάω για μια απλή, πάναπλη τρατορία, σε ένα σημείο κάτω από τον κυκλικό κόμβο στο Ντραφάκι. Ιδιοκτήτες είναι τα αδέρφια Walter και Orazio Speranza, δυo Ναπολιτάνοι επίσημοι εκπρόσωποι στην Ελλάδα της Associazione Verace Pizza Napoletana (AVPN – η επίσημη Ένωση Αυθεντικής Ναπολιτάνικης Πίτσας). Μάλιστα ο Orazio είναι maestro pizzaiolo, πιστοποιημένος να διδάσκει την τέχνη της παρασκευής της αυθεντικής πίτσας. Φτιάχνουν σάλτσα με τομάτες San Marzano DOP, ζυμώνουν με αλεύρι ιταλικό ειδικό για ζύμη πίτσας, και χρησιμοποιούν fior di latte που είναι ο κατάλληλος τύπος μοτσαρέλας για την πίτσα. Ο βασιλικός φυτρώνει στις γλάστρες τους, τα ντοματίνια είναι κυκλαδίτικα, η ρίγανη μαζεμένη από τους ίδιους. Οι πίτσες ψήνονται σε ειδικά κατασκευασμένο γι’ αυτούς ξυλόφουρνο με ηφαιστειακές πέτρες από τον Βεζούβιο, σε θερμοκρασίες 450°C έτσι ώστε να είναι έτοιμη ψημένη, λεπτή, τραγανή και μοσχομυρωδάτη σε μόλις 60 δευτερόλεπτα! Πηγαίνω πεινασμένη μετά το μπάνιο στη θάλασσα, και πάντα ξεκινάω με μια Μαργαρίτα κι ένα μπουκάλι Chianti, και μακαρίζω την τύχη μου πριν παραγγείλω και μια δεύτερη πίτσα. Ν.Μ.
Ντραφάκι, Μύκονος, Τ/690-76.39.402
Μακαρονάδα για κάψιμο, mochi για δροσιά
 |
 |
Λάδι, σκόρδο και καυτερές πιπερίτσες. Αυτά είναι όλα και όλα τα υλικά της aglio olio e peperoncino. Στο Il Capitano (Βεΐκου 107, Κουκάκι, Αθήνα, Τ/ 210-92.45.645) την κάνουν ζουμερή, σκορδάτη και ευχάριστα καυτερή -μία από τις πιο ωραίες εκδοχές που έχω φάει στην Αθήνα. Ευχαριστήθηκα επίσης την χωριάτικη κοτόπιτα του Μουζίλο (Δούσμανη 13, Γλυφάδα. Τ/211-21.52.772), με το τραγανό, «τσαλακωμένο» χειροποίητο φύλλο που ανοίγουν εκεί καθημερινά, με αγουρέλαιο Κυλλήνης. Η ολόφρεσκη, κομψή και ανάλαφρη τάρτα φρούτων με σπιτική κρέμα ζαχαροπλαστικής στο Ere (Ερεχθείου 30, Κουκάκι, Τ/ 210-92.36.622) με κέρδισε. Το ίδιο και τα Wowchi, τα πρώτα mochi ελληνικής παραγωγής που κυκλοφόρησαν αυτό τον μήνα. Τα βρίσκουμε σε ντέλι και αλυσίδες σούπερ μάρκετ, προς το παρόν γεμιστά με τέσσερις διαφορετικές παγωτού καλής ποιότητας. Ειδικά εκείνα με το μάνγκο είναι εθισμός. Γ.Π.
Στο καινούργιο Cinq Sens στο Παγκράτι για λίγη bistronomie
 |
 |
Aυτό το μπιστρό που «φύτρωσε» πριν από λίγο καιρό σε έναν ήσυχο δρόμο κάθετο στη Φιλολάου είναι βαμμένο κυπαρισσί, λιτό, χωρίς πολλά-πολλά με κυρίαρχο στοιχείο μια κουζίνα σαν μεγάλο παράθυρο, από όπου βλέπεις να ετοιμάζονται όσα φτάνουν στο τραπέζι. Με το φαγητό του θέλει να σε κερδίσει κι αυτό ακριβώς κάνει. Σύντομα θα τα γράψω πιο αναλυτικά. Προς το παρόν από το μενού του Παντελή Μηνιώτη θα σταθώ στις νοστιμότατες αγκινάρες με τη μαγιονέζα αντζούγιας και το φουντούκι, που σε βάζουν αμέσως στο (μαγειρικό) κλίμα. Και οπωσδήποτε στη βασιλική ζαργάνα κονφί, με αρακά τραγανό, να σου αφήνει αυτή την τόσο ωραία αίσθηση του χλωρού στο στόμα, κι αυγολέμονο, ένα όμορφα ισορροπημένο πιάτο, σε ανοικτό link με το ανοιξιάτικο μποστάνι, που δένει τη γαλλική παιδεία του σεφ –έχει θητεύσει σε ουκ ολίγα γνωστά γαλλικά εστιατόρια– με τα καθ’ ημάς. Α.Σ.
Πύρρου 38, Παγκράτι, Τ/211-00.34.063
Αλεύρων έργα
Μένω στην Καλλιθέα και δεν την αλλάζω με τίποτα. Έχει κάποια αρνητικά δε λέω, αλλά έχει και ένα χαρακτηριστικό που την κάνει μοναδική. Εκεί ανακαλύπτω συνέχεια καινούργια μαγαζιά με ιδιαίτερες νοστιμιές. Σε μια πρόσφατη βόλτα στην οδό Δημοσθένους το μάτι μου έπεσε σε ένα μαγαζί-εργαστήριο με γιαννιώτικες πίτες. Έμπειρες Ηπειρώτισσες μαστόρισσες ανοίγουν καθημερινά παραδοσιακό φύλλο με βέργα και γεμίζουν τις πίτες με εκλεκτά υλικά. Τις πουλάνε έτοιμες με το κομμάτι ή ολόκληρες σε ταψάκι. Μπορείτε να τις απολαύσετε εκεί με τον καφέ σας ή να πάρετε για τον δρόμο. Τις δίνουν και κατεψυγμένες για ψήσιμο στο σπίτι. Το φύλλο είναι υπέροχο, λεπτό σαν χαρτί και τραγανό. Φτιάχνουν τις κλασικές ηπειρώτικες όπως, σπανακόπιτα και τυρόπιτα αλλά και πιο ιδιαίτερες όπως μακαρονοτυρόπιτα, κρεμμυδόπιτα και μελιτζανοτυρόπιτα. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε την έξοχη γαλατόπιτα. Μ.Π.
Δημοσθένους 45, Καλλιθέα, Τ/211-40.81.501
